Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα συνεργατικής προσπάθειας στην Ελλάδα στον τομέα της ανάπτυξης νέων τεχνολογιών, συμπλήρωσε πριν από μερικές ημέρες δύο χρόνια συνεχόμενης επιτυχημένης λειτουργίας. Πρόκειται για το υπερσύγχρονο κέντρο καινοτομίας Patras InnoHub, το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί το 2011 και έκτοτε κατάφερε να προσελκύσει κέντρα ερευνών και ανάπτυξης διεθνών κολοσσών της τεχνολογίας όπως η Samsung και η Citrix, παρέχοντας την ίδια στιγμή τις κατάλληλες υποδομές για την υποστήριξη και ανάπτυξη νέων ελληνικών επιχειρήσεων, στις οποίες εργάζονται δεκάδες νέοι Έλληνες επιστήμονες.
Γράφει ο Γιώργος Τσιμπούκης (στρατιωτικός συντάκτης- δημοσιογράφος)
Και ενώ το Patras InnoHub μαζί με τα τρία τεχνολογικά cluster που λειτουργούν ή πρόκειται να λειτουργήσουν στην Αθήνα (Συνεργατικοί Σχηματισμοί, Διαστημικών Τεχνολογιών και Εφαρμογών (si-Cluster), Νανο/Μικροηλεκτρονικής (mi-Cluster) και Τεχνολογίες Παιγνίων και Δημιουργικού Περιεχομένου (gi-Cluster)) αποτελούν την απόδειξη ότι τα υγιή στοιχεία της αληθινής οικονομίας της Ελλάδας αναπτύσσουν νέα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, ο έτερος τομέας της υψηλής τεχνολογίας της Ελλάδας, η αμυντική βιομηχανία μαραζώνει για λόγους που έχουν να κάνουν με τις λανθασμένες πολιτικές που ακολούθησαν διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά και λόγω των δομικών και λειτουργικών προβλημάτων τους.
Τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας
Εξαρτημένη από το ελληνικό Δημόσιο, λόγω της φύσης του αντικειμένου της, η ελληνική αμυντική βιομηχανία υπέστη τις συνέπειες της ελληνικής γραφειοκρατίας, της έλλειψης του μακροχρόνιου εξοπλιστικού σχεδιασμού και μίας στοχευμένης βιομηχανικής στρατηγικής, του κομματισμού, των αλλοπρόσαλλων αποφάσεων για εξοπλιστικά προγράμματα με πολιτική και μόνο απόχρωση, της πλήρους αδιαφορίας των υπουργών Άμυνας για το επιχειρηματικό μέλλον της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας και φυσικά της ξενομανίας και της έλλειψης εθνικής βιομηχανικής συνείδησης.
Στα παραπάνω προβλήματα, θα πρέπει να προστεθούν τα δομικά και λειτουργικά προβλήματα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, όπως το μικρό της μέγεθος, που δεν επιτρέπει την έρευνα, ανάπτυξη και παραγωγή νέων προϊόντων υψηλού κόστους, την αδυναμία προώθησης των προϊόντων της στο εξωτερικό, λόγω του ανταγωνισμού από εταιρείες οι οποίες υποστηρίζονται συστηματικά από τις κυβερνήσεις των χωρών τους, καθώς και της αδυναμίας των ελληνικών εταιρειών να συνεργαστούν μεταξύ τους, αφού δεν υπάρχει κάποιος θεσμικός φορέας συντονισμού των αναπτυξιακών δραστηριοτήτων τους.
Όσο και αν ακούγεται παράξενο στην εποχή του διαδικτύου, της πληροφορίας, οι ελληνικές εταιρείες αμυντικού υλικού δεν διαθέτουν ένα μηχανισμό ανταλλαγής πληροφοριών για την ανάπτυξη και παραγωγή νέων προϊόντων και την εμπορική προώθηση τους στο εξωτερικό. Έτσι μία εταιρεία μπορεί να αναγκαστεί να εισάγει ένα υποσύστημα που απαιτείται για την ολοκλήρωση ενός οπλικού συστήματος της από το εξωτερικό, τη στιγμή που το συγκεκριμένο υποσύστημα παράγεται ήδη στην Ελλάδα, αυξάνοντας έτσι το κόστος του τελικού προϊόντος και την εξάρτηση από τους ξένους προμηθευτές
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε το γεγονός ότι η ελληνική αμυντική βιομηχανία λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό είτε ως κατασκευαστής υποσυστημάτων οπλικών συστημάτων ξένων εταιρειών, είτε ως ανάδοχος των ΑΩ που οφείλουν οι ξένοι προμηθευτές στην Ελλάδα, τότε αντιλαμβάνεται κανείς την πλήρη εξάρτηση της βιομηχανίας μας, από τις αποφάσεις και τις επιλογές των ξένων αμυντικών βιομηχανιών.
Ακόμη μια περίπτωση που επιβεβαιώνει την εξάρτηση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας από τις ξένες εταιρείες αμυντικού υλικού, είναι οι περιορισμοί και οι δεσμεύσεις που επιβάλουν οι εταιρείες αυτές, όταν μία ελληνική βιομηχανία προσπαθήσει να εγκαταστήσει ένα υποσύστημα της σε ένα οπλικό σύστημα αλλοδαπής εταιρείας. Εάν σε αυτούς τους παράγοντες προσθέσουμε την προσπάθεια της Ε.Ε να στηρίξει πρωτίστως τις μεγάλες ευρωπαϊκές αμυντικές βιομηχανίες, εις βάρος των μικρομεσαίων περιφερειακών βιομηχανιών και την προκλητική αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας να βοηθήσει με στοχευμένες κινήσεις την ελληνική αμυντική βιομηχανία, είναι πραγματικά θαύμα πως υπάρχουν ακόμα στη χώρα μας βιομηχανίες που παράγουν και εξάγουν στρατιωτικό υλικό αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Η συνεργατική έρευνα και ανάπτυξη νέων εξαγωγικών προϊόντων δείχνει το δρόμο για το μέλλον
Παρά όμως τα προαναφερθέντα προβλήματα, τόσο οι κρατικές, όσο και οι ιδιωτικές αμυντικές βιομηχανίες έχουν καταφέρει να διατηρήσουν ένα ικανοποιητικό τεχνολογικό επίπεδο και ακόμα και σήμερα που η εικόνα της Ελλάδας έχει πληγεί διεθνώς, οι εγχώριες εταιρείες αμυντικού υλικού μπορούν και κερδίζουν με το σπαθί τους συμβόλαια στο εξωτερικό διατηρώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας. Και ενώ τα προβλήματα με την Δημόσια Διοίκηση απαιτούν υπομονή και επιμονή για να λυθούν, άλλου είδους κινήσεις θα μπορούσαν να βοηθήσουν την δοκιμαζόμενη ελληνική αμυντική βιομηχανία. Το παράδειγμα των συνεργατικών σχηματισμών που αναφέρθηκαν νωρίτερα και του Patras InnoHub το οποίο απασχολεί 130 νέους επιστήμονες και υπαλλήλους, αποτελούν την απόδειξη ότι στην Ελλάδα οι εταιρείες μπορούν και καταφέρνουν να συνεργαστούν δημιουργώντας πυρήνες ανάπτυξης υψηλής τεχνολογίας, η οποία διαχέεται στην βιομηχανία προς όφελος όλων. Τα συνεργατικά αυτά σχήματα απέδειξαν ότι σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, δεν γίνεται στην Ελλάδα η κάθε εταιρεία αμυντικού υλικού να λειτουργεί μέσα σε ένα περιβάλλον με στεγανά, αποκομμένη από τις υπόλοιπες.
Η συνεργασία των ελληνικών αμυντικών βιομηχανιών για την ανάπτυξη νέων προϊόντων κάτω από ένα συνεργατικό σχήμα είναι πλέον μονόδρομος για την επιβίωση τους. Για να γίνει όμως πραγματικότητα το όραμα της δημιουργίας ενός συνεργατικού σχήματος αμυντικών βιομηχανιών θα πρέπει να υπάρξει πρώτα από όλα ο κατάλληλος φορέας διαχείρισης του και φυσικά η χρηματοδότηση του.
Για το πρώτο ζήτημα, η λύση που θα μπορούσε να υιοθετηθεί, είναι ο σχηματισμός ενός φορέα υπό την αιγίδα του Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, με τη συνεργασία του ΕΕΛΕΑΑ και του ΣΕΚΠΥ. Όσον αφορά την χρηματοδότηση του ερευνητικού έργου, ο φορέας του συνεργατικού σχηματισμού θα μπορούσε να αξιοποιήσει μέρος των χρημάτων των Εγγυητικών Επιστολών των μη υλοποιημένων ΑΩ που αυτή τη στιγμή είναι αναξιοποίητα..
Η συγκεκριμένη πρόταση κατατέθηκε από τον Γεωρ. Τρουλλινό, πρόεδρο της ΕΕΛΕΑΑ και Δ.Σ της INTRACOM Defense Electronics, τον περασμένο Απρίλιο στo Συνέδριο «EXPOSEC-DEFENSEWORLD» και σύμφωνα με αυτή, το υπουργείο θα μπορούσε να αντικαταστήσει τις ποινικές ρήτρες των μερικώς ή μη υλοποιημένων συμβάσεων ΑΩ, με την ισόποση καταβολή των χρημάτων σε ειδικό λογαριασμό του ΥΠΕΘΑ σύμφωνα με το πνεύμα του άρθρου 87 του Νόμου 3883/2010 και των οδηγιών της Υπουργικής Απόφασης η οποία όμως δεν έχει υπογραφεί. Με την υλοποίηση αυτής της πρότασης, επιλύεται το ζήτημα της χρηματοδότησης των ερευνητικών αναπτυξιακών προγραμμάτων, η οποία αν και προβλέπεται από τον νόμο Ν.2919/2001 (Άρθρο 7.5) είναι σχεδόν μηδενική.
Η χρηματοδότηση ενός συνεργατικού σχήματος αμυντικών βιομηχανιών από το ΥΠΕΘΑ, θα επέτρεπε στην εγχώρια αμυντική βιομηχανία να αντιμετωπίσει σημαντικό μέρος των προβλημάτων της, όπως την έλλειψη ρευστότητας, την μείωση του τεχνολογικού ρίσκου και των περιττών δαπανών, αφού θα αξιοποιείται η εξειδίκευση της κάθε εταιρείας σε διαφορετικούς τομείς. Επιπλέον μέσα από την τεχνολογική αλληλοκάλυψη των εταιρειών, θα μπορούν να αναπτυχθούν ολοκληρωμένα ελληνικά οπλικά συστήματα, διευρύνοντας τους τομείς επιχειρηματικής δράσης των εταιρειών καθιστώντας έτσι την ελληνική αμυντική βιομηχανία αυτόνομη από τις ξένες εταιρείες.
Τί πράττουν οι Τούρκοι και οι Σέρβοι με τη δική τους βιομηχανία
Την ίδια στιγμή οι γείτονες μας Τούρκοι ετοιμάζουν υπό την αιγίδα του Υφυπουργείου Αμυντικής Βιομηχανίας (SSM) δύο τεχνολογικά πάρκα στην Κωνσταντινούπολη (TeknoPark) και στην Άγκυρα, τα οποία θα φιλοξενήσουν εταιρείες οι οποίες δραστηριοποιούνται στους τομείς της αεροδιαστημικής, της αμυντικής βιομηχανίας, της ναυπηγικής βιομηχανίας, των ηλεκτρονικών, της νανοτεχνολογίας, του λογισμικού και των προηγμένων υλικών. Στόχος των Τούρκων είναι η συνολική δομημένη έκταση του TeknoPark να φτάσει τα 650.000 τετραγωνικά μέτρα, να φιλοξενεί 1.000 εταιρείες με 30.000 επιστήμονες και να έχει κύκλο εργασιών 5-7 δισ δολάρια το χρόνο.
Από την άλλη πλευρά στα βόρεια σύνορα μας, η σερβική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να δαπανήσει 160 εκατ. ευρώ τα επόμενα τρία χρόνια, εκ των οποίων τα 75 εκατ. ευρώ εντός του 2013, για τον εκσυγχρονισμό της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας και για την πραγματοποίηση ερευνητικών αναπτυξιακών προγραμμάτων, ενώ ακόμα 150 εκατ. ευρώ θα δαπανηθούν από τα ΗΑΕ για τον ίδιο σκοπό, στο πλαίσιο της συμφωνίας που υπογράφηκε μεταξύ Σερβίας-ΗΑΕ στην έκθεση IDEX-2013.
Συμπέρασματα
Δυστυχώς, η προσπάθεια αποβιομηχανοποίησης της χώρας συνεχίζεται ακόμα και σήμερα από ομάδα στελεχών του ΥΠΟΙΚ, που επιδιώκουν ουσιαστικά την διάλυση των κρατικών αμυντικών βιομηχανιών, προς δόξα ενός οικονομικού μοντέλου που βασίζεται κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών και έφερε την χώρα σε αυτό το χάλι. Το πρόβλημα με αυτή την επιλογή, όπως αποδείχτηκε, είναι ότι όταν ένας λαός εγκαταλείπει τον τόρνο και την παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, το επόμενο βήμα είναι να ανοίξει τα χέρια του και να ζητά δανεικά για να ζήσει. Επομένως ποια λογική κρύβεται πίσω από την επιμονή για τη διατήρηση αυτού του οικονομικού μοντέλου;
ΠΗΓΗ: defencenews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου