Σ’ αυτή τη χώρα συχνά αισθάνομαι πώς όσο και αν περνά ο χρόνος δεν αλλάζει τίποτα. Έχουν περάσει μερικοί μήνες από τις εκλογές και τη νέα εντολή διακυβέρνησης και το μόνο που βλέπουμε είναι τα σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο, αυτό συνέβαινε και πριν δεν είναι κάτι καινούργιο . Το κακό είναι πως τώρα τα πράγματα έχουν αγριέψει. Έχουμε πια απόπειρες αυτοκτονίας τη μία πίσω από την άλλη και άλλους που απειλούν πως θα το κάνουν, δημοσκοπήσεις που δείχνουν την κοινή γνώμη να απαξιώνει την πολιτική σκηνή δίνοντας όμως σταθερά το προβάδισμα στην κυβέρνηση και το πρωθυπουργό μια και η αξιωματική αντιπολίτευση δείχνει να μην είναι επαρκείς, πνιγμένη στα εσωκομματικά της προβλήματα, με τον αρχηγό της χαρακτηριστική περίπτωση καρεκλοκένταυρου, γαντζωμένο πάνω στο θρόνο του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του, απαξιώνοντας το βαρύ επώνυμο που κουβαλά, οδηγεί την παράταξη στη διάλυση. Ουσιαστικά είναι αυτός που δίνει ανάσες στην κυβέρνηση, συντηρώντας μια κατάσταση που απαξιώνει το πολιτικό σύστημα και οπισθοδρομεί τη χώρα. Ο δε Καραμανλής ακολουθεί πιστά και απαράκλητα τη γνωστή γραμμή των επικοινωνιολόγων του αυτή της αποχής …Μια γραμμή που άλλωστε του έδωσε και την νίκη στις πρόσφατες εκλογές. Απέχει σκόπιμα αφήνοντας στους υφιστάμενους του να διαχειριστούν κάθε «καυτή πατάτα» που εμφανίζεται, για να έχει έτσι τη μικρότερη δυνατή φθορά του ονόματος του. Μόνο που μια τέτοια στάση σίγουρα δε βοηθά το κράτος. Ευτυχώς αν και καθυστερημένα, αρχίζει να γίνεται αντιληπτή και απαξιώνεται. Μόνη αχτίδα ελπίδας μοιάζει να είναι το φαινόμενο Τσίπρας αν τελικά και αυτός αξίζει τον κόπο. Όπως και να έχει του αξίζει μια ευκαιρία, δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα.
Έχω την αίσθηση πως η Ελλάδα μόνο γεωγραφικά ανήκει στην Ευρώπη..!
