Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν τις αιολικές επενδύσεις που ζήτησε ο Τσίπρας στη Βουλή

Στη συνεδρίαση της Βουλής σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων για το αγροτικό ζήτημα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, κρατώντας ένα έγγραφο από την Deutche Bank Λονδίνου, κατηγορούσε την κυβέρνηση επειδή δεν «ανάβει» το πράσινο φως για τη λειτουργία αιολικού πάρκου στην Πελοπόννησο. Πέραν από την... γκάφα με τον «λάθος» Ακερμαν, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν γνώριζε πως εννέα βουλευτές του κόμματός του, με ερώτηση προς τους υπουργούς Περιβάλλοντος, Εσωτερικών και Ανάπτυξης, είχαν ταχθεί εναντίον του «φαραωνικού σχεδίου για εγκατάσταση Β.Α.Π.Ε. στην Πελοπόννησο», μέρος του οποίου θα ήταν και η πρόταση της Deutche Aeolia για κατασκευή αιολικού πάρκου στην περιοχή. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονταν στην ερώτησή τους σε μια ομιλία του περιφερειάρχη Πελοποννήσου Πέτρου Τατούλη σε Φόρουμ πολιτών για την ενέργεια, στην οποία είχε αναφέρει πως στόχος του είναι η αδειοδότηση Β.Α.Π.Ε. από τις 2.000MW που είναι να φτάσει τις 8.000MW και πως θα ανέθετε σε ιδιώτες την εγκατάσταση του δικτύου μεταφοράς της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας. Αφού τόνιζαν πως η Μελέτη Συστήματος Ανάπτυξης Μεταφοράς 2010-2014 αναφέρει πως η απορρόφηση του παραγόμενου από τις Β.Α.Π.Ε. ηλεκτρικού ρεύματος απαιτεί υψηλό κόστος και είναι τεχνικά πολυσύνθετη και πως θα απαιτηθούν σημαντικές νέες υποδομές για την εποπτεία και τον έλεγχο των Α/Π, σημείωναν ότι «απαιτούνται μικρότερης κλίμακας έργα τα οποία θα έχουν την συναίνεση των τοπικών κοινωνιών, και σε συνεργασία με το εγχώριο επιστημονικό δυναμικό». Καταλήγοντας, οι βουλευτές Αθανάσιος Πετράκος, Ευγενία Ουζουνίδου, Ηρώ Διώτη, Κωνσταντίνος Ζαχαριάς, Δημήτριος Κοδέλας, Απόστολος Αλεξόπουλος, Αικατερίνη Ιγγλέζη, Αφροδίτη Θεοπεφτάτου και Χαρά Καφαντάρη ρωτούσαν τους υπουργούς «με βάσει ποιες αρμοδιότητες και ποιες προδιαγραφές ο κ. Τατούλης προγραμματίζει την αδειοδότηση μονάδων Α.Π.Ε. και Β.Α.Π.Ε. με ισχύ πολλαπλάσια από αυτή που ορίζει ο ΑΔΜΗΕ, ποιος είναι ο Ενεργειακός Σχεδιασμός για την Πελοπόννησο, αν προβλέπεται περαιτέρω αναβάθμιση του δικτύου μεταφοράς, αν μπορεί η Περιφέρεια Πελοποννήσου να αναθέσει σε ιδιώτες την κατασκευή ή επέκταση του δικτύου μεταφοράς». Τέλος, ρωτούν αν «υπάρχουν μελέτες σκοπιμότητας για μετατροπή της Πελοποννήσου σε ενεργειακό κέντρο, αν έχουν ληφθεί υπόψη οι πιθανές συνέπειες στις έως τώρα κύριες παραγωγικές δραστηριότητες όπως αγροτικές και τουριστικές εκμεταλλεύσεις και γιατί προτιμήθηκαν οι Β.Α.Π..Ε έναντι λύσεων με μικρότερου μεγέθους Α.Π.Ε διασπαρμένης παράγωγης, στρατηγική θα είχε ως αποτέλεσμα καλύτερη διαχείριση, μεγαλύτερη διασπορά του οικονομικού οφέλους στις τοπικές οικονομίες και μικρότερο φόρτο δικτύου» Πηγή: iefimerida.gr

Guardian: 'Εγκλημα' εις βάρος της Ελλάδας διαπράττουν οι Ευρωπαίοι

“Έγκλημα” εις βάρος της Ελλάδας και των υπόλοιπων υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης διαπράττουν οι ηγέτες της ΕΕ. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Guardian βάσει του οποίου οι Ευρωπαίοι, παρότι συμφώνησαν πριν από 60 χρόνια “κουρέψουν” το γερμανικό χρέος, αρνούνται να πράξουν σήμερα το ίδιο για τους “αδύναμους κρίκους” του ευρώ. “Σαν σήμερα πριν από εξήντα χρόνια, η συμφωνία του Λονδίνου διέγραφε το μισό μεταπολεμικό χρέος της Γερμανίας. Αυτή η διαγραφή, με τον τρόπο που έγινε, ήταν ζωτικής σημασίας για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης, μετά τον πόλεμο. Βρίσκεται δε σε πλήρη αντίθεση με τις δοκιμασίες που υφίστανται σήμερα οι λαοί της Ευρώπης, στο όνομα του χρέους” τονίζει η εφημερίδα. Επισημαίνει δε ότι στους πιστωτές της Γερμανίας περιλαμβάνονταν τότε, μεταξύ άλλων, η Ελλάδα και η Ισπανία. “Χώρες όπως η Ελλάδα πρόθυμα πήραν μέρος στη συμφωνία, για να βοηθήσουν να δημιουργηθεί μια σταθερή δυτική Ευρώπη της ευημερίας, παρά τα εγκλήματα πολέμου που είχαν διαπράξει οι Γερμανοί κατακτητές μερικά χρόνια πριν” αναφέρει το δημοσίευμα. Μετά τη συμφωνία του Λονδίνου, στη Γερμανία συντελέστηκε ένα “οικονομικό θαύμα”. Ωστόσο, η “συνταγή” που ακολουθήθηκε για τα υπερχρεωμένα κράτη τα τελευταία 30 χρόνια ήταν τελείως αντίθετη. Από τη δεκαετία του '80 και μετά, η πρακτική ήταν αυτή των συνεχών δανείων ελεημοσύνης, με τον ταυτόχρονο εξαναγκασμό των χωρών αυτών σε σκληρή λιτότητα και φιλελευθεροποίηση των οικονομιών τους, ώστε να γίνουν “πιο ανταγωνιστικές”. Η Guardian συνεχίζει λέγοντας πως “το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής ήταν, από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική το '80 και το '90, μέχρι την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Ισπανία σήμερα, να αυξηθεί η φτώχεια και η ανισότητα. Στην Ελλάδα σήμερα, η οικονομία έχει συρρικνωθεί περισσότερο από 20%, ενώ ένας στους δύο νέους είναι άνεργος”. Σημειώνει ακόμη ότι περίπου 70 χώρες είχαν απαιτήσεις έναντι της Γερμανίας τόσο από την προπολεμική, όσο και από τη μεταπολεμική περίοδο. Το συνολικό χρέος της ανερχόταν γύρω στα 30 δισ. μάρκα. Για τη Γερμανία όμως του 1953 η λιτότητα και η επιστροφή των δανείων δεν αποτελούσε επιλογή. Το αντίθετο! Η γερμανική οικονομία χρειαζόταν φρέσκο χρήμα για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης. Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις οι πιστώτριες χώρες συμφώνησαν στη διαγραφή σχεδόν του 50% του χρέους, ενώ για το υπόλοιπο προέβλεψαν τη μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωσή του. Παράλληλα, η συμφωνία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γερμανία εξαγωγική δύναμη. Διότι η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να εξυπηρετεί το χρέος της μόνο αν κέρδιζε χρήματα από τις εξαγωγές. Ο Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ, δηλώνει ότι μια παρόμοια ρύθμιση θα μπορούσε να βοηθήσει και την Ελλάδα. Όπως εξηγεί “οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους μόνο αν επιτρέψουν ένα πλεόνασμα στο ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο. Και οι Έλληνες θα εξάγουν προϊόντα και θα φιλοξενούν στα ξενοδοχεία τους Γερμανούς τουρίστες”. ΠΗΓΗ:imerisia.gr

Ένα "νησί" αλλάζει τον ελληνικό τουριστικό χάρτη

Ένα εντυπωσιακό και ιδιαίτερα φιλόδοξο σχέδιο για τη δημιουργία ενός νέου λιμενικού hub, ελάχιστα λεπτά από το κέντρο του Πειραιά, στο νέο Φάληρο, επεξεργάζεται η κυβέρνηση. Στόχος η προσέλκυση μεγάλων ξένων επενδύσεων στον τουρισμό, και ιδιαίτερα στον τομέα της κρουαζιέρας, από όπου εκτιμάται πως η Ελλάδα μπορεί να ωφεληθεί άμεσα, υπό την προϋπόθεση, όμως, δημιουργίας σύγχρονων υποδομών. Η ιδέα έχει πέσει στο τραπέζι του κυβερνητικού επιτελείου εδώ και μήνες, όταν διαπιστώθηκε ότι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας δεν μπορεί να «σηκώσει» ένα μεγάλο επενδυτικό project προς αυτή την κατεύθυνση, εξαιτίας του κορεσμού του, του κυκλοφοριακού χάους, που καθιστά προβληματική τη μετακίνηση χιλιάδων τουριστών ημερησίως σε ώρες αιχμής, αλλά και (κυρίως...) των ζητημάτων ασφαλείας που έχουν ανακύψει. 100.000 επιβάτες την εβδομάδα Σύμφωνα με όσα μεταφέρονται στο «Κ», το (υπό επεξεργασία) σχέδιο έχει ως εξής: η μικρή βραχονησίδα των 2 στρεμμάτων που βρίσκεται «απέναντι» από την περιοχή του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας να φτάσει σε έκταση τα 20 στρέμματα, με παρεμβάσεις (επιχωματώσεις κ.λπ.). Στη μια πλευρά θα διαμορφωθούν τουλάχιστον τέσσερις προβλήτες, για να δένουν τα κρουαζιερόπλοια, ενώ η άλλη θα ενώνεται με τη στεριά με γέφυρα, η οποία θα καταλήγει απευθείας στην παραλιακή -και μ΄ αυτόν τον τρόπο θα παρακάμπτονται οι στενοί δρόμοι του Πειραιά, που προκαλούν αφόρητο μποτιλιάρισμα. Η υπόλοιπη έκταση του «νησιού» θα φιλοξενεί άνετο χώρο υποδοχής των τουριστών και πάρκινγκ για τα οχήματα που θα τους μεταφέρουν σε όποιο σημείο του Λεκανοπεδίου επιθυμούν. Υπολογίζεται ότι θα απαιτούνται 80 πούλμαν για δύο κρουαζιερόπλοια άνω των 300 μέτρων με 2.500-3.000 επιβάτες έκαστο. Κατά τους υπολογισμούς, το «νησί» θα μπορεί να υποδέχεται περίπου επτά κρουαζιερόπλοια την ημέρα (σ.σ.: θα σταθμεύουν από 12 έως 24 ώρες), που μεταφράζονται σε 100.000 επιβάτες την εβδομάδα, ενώ το πάρκινγκ για τα μέσα μεταφοράς τους θα χωρά τουλάχιστον 80 μεγάλα οχήματα (πούλμαν) και διπλάσιο αριθμό μικρότερων αυτοκινήτων. Κατά τους ένθερμους υποστηρικτές της ιδέας, η εν λόγω επένδυση θα προσφέρει σημαντικό αριθμό θέσεων εργασίας πάνω στο «νησί», συν τα έσοδα από τα τέλη ελλιμενισμού. Όσο για το κόστος; Οι πληροφορίες μιλούν για (καταρχήν) 300 εκατ. ευρώ, ενώ το μεγαλεπήβολο έργο θα τρέξει με ΣΔΙΤ και, αν δεν υπάρξουν απρόοπτα, οι διαδικασίες υπολογίζεται να δρομολογηθούν τον Απρίλιο... Ιδιαίτερη σημασία έχει η τοποθεσία, καθώς όλα αυτά, εφόσον υλοποιηθούν, θα δημιουργήσουν ένα μοναδικό location, σε απόσταση αναπνοής από την επένδυση που υλοποιεί το Ίδρυμα «Νιάρχος» στο Δέλτα Φαλήρου (Εθνική Βιβλιοθήκη - Εθνική Λυρική Σκηνή) και από το Ελληνικό, όπου οι εκεί παρεμβάσεις, εν όψει αποκρατικοποίησης, μελλοντικά θα μεταμορφώσουν το παραλιακό μέτωπο της πρωτεύουσας. Οι επενδυτές Καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν πως η δημιουργία ενός νέου hub για την κρουαζιέρα στο Νέο Φάληρο αποτελεί πρωτοβουλία των κολοσσών του κλάδου, όπως η Royal Caribbean, που βρήκε ευήκοα ώτα στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Το σκεπτικό είναι διπλό: να αποκτήσει η χώρα έναν «κλειστό», σύγχρονο και απόλυτα ελεγχόμενο χώρο υποδομής κρουαζιερόπλοιων, ο οποίος θα μπορεί να αποτελέσει home port και να αλλάξει τη θέση της Ελλάδας στον τουριστικό χάρτη. Αυτό θα συμβεί με τη μεταμόρφωση του Πειραιά από λιμάνι διέλευσης σε αφετηρία ή τερματισμό για τα δρομολόγια των κρουαζιερόπλοιων. Η αλλαγή αυτή είναι σημαντική, για τον εξής λόγο: οι επιβάτες δαπανούν πολύ περισσότερα στα λιμάνια αφετηρίας ή τερματισμού απ΄ όσα στους ενδιάμεσους σταθμούς. Σύμφωνα με ειδική μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, αν και η χώρα αποτελεί έναν εξαιρετικά ελκυστικό προορισμό κρουαζιέρας, δεν καταφέρνει να απορροφήσει τα τουριστικά έσοδα που της αναλογούν, αφού τα ελληνικά λιμάνια δεν προτιμώνται ως σημεία εκκίνησης κρουαζιέρας (home ports), λόγω χαμηλής ανταγωνιστικότητας, αδυναμία που στερεί πολλαπλάσια έσοδα, καθώς η μέση δαπάνη ανά επιβάτη (από τον ίδιο και από την εταιρεία κρουαζιέρας) αγγίζει τα 600 ευρώ στα λιμάνια εκκίνησης και μόλις τα 80 ευρώ στα λιμάνια διέλευσης (ports of call). Εκτιμάται ότι τα ετήσια έσοδα από τον κλάδο της κρουαζιέρας στη χώρα μπορεί να φτάσουν τα 2 δισ. ευρώ το 2016, από 600 εκατ. ευρώ το 2011, αν αναπτυχθεί το home porting, ώστε τα δύο τρίτα των επισκεπτών της χώρας να ξεκινούν από ελληνικά λιμάνια. Στην Ελλάδα η ανοδική τάση της ζήτησης οδήγησε σε μέση ετήσια αύξηση 15% στην επιβατική κίνηση κρουαζιέρας στο λιμάνι του Πειραιά κατά την τριετία 2009-2011. Την περσινή χρονιά τα άμεσα έσοδα που προέκυψαν από τον ευρωπαϊκό κλάδο της κρουαζιέρας έφτασαν τα 15 δισ. ευρώ, από 8,5 δισ. ευρώ το 2005. Η Ιταλία συγκεντρώνει το 30% των εσόδων, ενώ 9% αντιστοιχεί στην Ισπανία και μόλις 4% στην Ελλάδα (σ.σ.: έσοδα της τάξης των 600 εκατ. ευρώ, που αντιστοιχούν στο 0,3% του ΑΕΠ και στο 5,2% της συνολικής τουριστικής δαπάνης). Οι πρωίες αντιδράσεις Έντονη διαμάχη έχει ξεσπάσει εδώ και λίγες εβδομάδες ανάμεσα στον Πειραιά και στο νέο Φάληρο για το ποιος θα πάρει τη μερίδα του λέοντος στην κρουαζιέρα -και μάλιστα χωρίς να έχει ανάψει ακόμη η συζήτηση για το «νησί». Η συνήθης μάχη του «παλαιού» με το «καινούργιο», από τη μια, και τα συμφέροντα που θίγονται, από την άλλη, τείνουν να μετατρέψουν την όλη υπόθεση σε ναυμαχία. Στους αντιδρώντες, για παράδειγμα, ανήκουν (πολλά) στελέχη του ΟΛΠ που εκτιμούν ότι από τον ανταγωνισμό θα βγει χαμένο το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, αν και στις συζητήσεις τους προτιμούν να εκφράζουν φόβο ότι «χαμένες θα είναι και οι δύο πλευρές». Αντιδρούν, επίσης, οι έμποροι του Πειραιά οι οποίοι θεωρούν βέβαιο ότι θα μαραζώσει η τοπική αγορά, καθώς «εμείς ποντάρουμε στο 30% των επιβατών που δεν θέλουν να απομακρυνθούν από το λιμάνι». Πηγή:εφημερίδα "Κεφάλαιο"

παράπονα για τη γραφειοκρατία

Εργα υποδομών και δράσεις που μπλοκάρονται επί μακρόν στις ελεγκτικές Αρχές, κοινοτικά κονδύλια τα οποία χάνονται εξαιτίας της απαίτησης να περνάει η έγκρισή τους από τις κεντρικές υπηρεσίες, αλλά και αμέτρητες υπογραφές λόγω συναρμοδιοτήτων με διάφορα υπουργεία αποτελούν μερικά μόνο από τα παράπονα των περιφερειαρχών. Φρένο στις τρικλοποδιές που βάζουν τα υπουργεία και άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου στη λειτουργία των περιφερειών ζήτησαν για τον λόγο αυτό οι 13 περιφερειάρχες της χώρας να βάλει ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, κατά τη χθεσινή τους συνάντηση. Τη λογική που διέπει ορισμένους υπηρεσιακούς και κυβερνητικούς παράγοντες, σύμφωνα με την οποία η αρχή και το τέλος μιας διαδικασίας ή απόφασης πρέπει να είναι στο κράτος, περιέγραψαν οι περιφερειάρχες. Η πρακτική αυτή, όπως όμως ανέφεραν, μπλοκάρει τη δράση τους. «Εχουμε έναν κοινό εχθρό, το κεντρικό κράτος», σχολίασε χαρακτηριστικά μετά τη συνάντηση ο πρόεδρος της Ενωσης Περιφερειών (ΕΝΠΕ) και περιφερειάρχης Αττικής, Γιάννης Σγουρός. «Εάν δεν λύσουμε τα προβλήματα της γραφειοκρατίας, τα λόγια θα είναι λόγια», σημείωσε. Ιδιαίτερα ενοχλημένος φέρεται να υπήρξε ο Πρωθυπουργός, όταν ενημερώθηκε για τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που επικρατούν. Ενδεικτικό είναι πως χρειάστηκε δική του παρέμβαση για την άμεση εφαρμογή απόφασης, που είχε ψηφιστεί από το περασμένο έτος και προβλέπει οι περιφερειάρχες να μπορούν να αποφασίζουν από μόνοι τους για τη μεταφορά κονδυλίων του ΕΣΠΑ ή του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων από ένα έργο σε άλλο. Η απόφαση είχε παγώσει στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους παρά το γεγονός μάλιστα πως οι περιφέρειες πέτυχαν το 2012 τους στόχους και εμφάνισαν απορροφητικότητα 83% από κοινοτικά κονδύλια, όπως παραδέχθηκε και ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης κατά τη συνάντηση. Ανάλογο παράδειγμα που έφεραν οι περιφερειάρχες αποτελεί και η άρνηση να δοθεί παράταση για την πιστοποίηση των δημόσιων ΚΤΕΟ, που αποτελούν αρμοδιότητα των περιφερειών, με αποτέλεσμα τώρα το Δημόσιο να χάνει σημαντικά έσοδα. Αιχμές άφησαν οι περιφερειάρχες και για την έλλειψη προσωπικού. «Αλλού κάθονται και αλλού δεν υπάρχουν υπάλληλοι», σχολίασαν χαρακτηριστικά, κάνοντας λόγο και για το πλεονάζον προσωπικό που παραμένει στις διορισμένες περιφέρειες (αποκεντρωμένες διοικήσεις). Οι περιφερειάρχες θα ετοιμάσουν μια συνολική ατζέντα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και θα τη στείλουν στον Πρωθυπουργό μέσα στις επόμενες 20 ημέρες. «Λύθηκαν μια σειρά από πρακτικά ζητήματα με παρέμβαση του ίδιου του Πρωθυπουργού και παράλληλα θεσμοθετήθηκε μόνιμος διάλογος», σχολίασε από την πλευρά του ο υπουργός Εσωτερικών, Ευριπίδης Στυλιανίδης. ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ

Στις σκανδιναβικές χώρες χτίζεται το μοντέλο του νέου καπιταλισμού

Ανακάμπτουν γρήγορα από την κρίση, μειώνουν το κράτος και συγχρόνως επενδύουν στο ανθρώπινο κεφάλαιο Πριν από 30 χρόνια, η Μάργκαρετ Θάτσερ μετέτρεψε τη Βρετανία σε παγκόσμιο κέντρο πραγματοποίησης του αδιανόητου. Σήμερα αυτή η διάκριση ανήκει στη Σουηδία. Οι δρόμοι της Στοκχόλμης είναι γεμάτοι από το αίμα των ιερών αγελάδων. Η άλλοτε πρωταθλήτρια του «τρίτου δρόμου» σήμερα ακολουθεί έναν πολύ πιο ενδιαφέροντα συνδυασμό πολιτικών. Η Σουηδία έχει μειώσει τις δημόσιες δαπάνες από το 67% του ΑΕΠ της, στο οποίο ανέρχονταν το 1993, στο 49% σήμερα. Σύντομα θα έχει μικρότερο κράτος από τη Βρετανία. Από το 1983, άλλωστε, έχει μειώσει τον ανώτερο φορολογικό συντελεστή κατά 27 ποσοστιαίες μονάδες περιορίζοντάς τον στο 57% και έχει καταργήσει μια σειρά από φόρους κληρονομίας, ακίνητης περιουσίας, δωρεών και πλούτου. Φέτος μειώνει τον εταιρικό φόρο από το 26,3% στο 22%. Η Σουηδία έχει ντύσει τη δημοσιονομική ορθοδοξία με την υπόσχεσή της να παρoυσιάσει δημοσιονομικό πλεόνασμα μέσα στον οικονομικό κύκλο. Το δημόσιο χρέος της υποχώρησε από το 70% που ήταν το 1993 στο 37% το 2010 και από το έλλειμμα του 11% έχει τώρα πλεόνασμα 0,3%. Eτσι, μια χώρα με μια μικρή ανοιχτή οικονομία μπόρεσε να ανακάμψει άμεσα από τη χρηματοπιστωτική καταιγίδα της διετίας 2007-2008. Eχει, άλλωστε, θέσει το συνταξιοδοτικό της σύστημα σε υγιή θεμέλια αντικαθιστώντας ένα σύστημα που βασιζόταν σε προκαθορισμένες παροχές από ένα άλλο που βασίζεται σε προκαθορισμένες εισφορές, αλλά και με αυτόματες προσαρμογές του στα νέα υψηλότερα προσδόκιμα ζωής. Με ακόμη μεγαλύτερη τόλμη εισήγαγε ένα ενιαίο σύστημα σχολικών κουπονιών και κάλεσε τα ιδιωτικά σχολεία να ανταγωνιστούν τα δημόσια. Οι ιδιωτικές εταιρείες διαγκωνίζονται για να προσφέρουν κρατικά χρηματοδοτούμενες υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και φροντίδας ηλικιωμένων. Ο Aντερς Aσλουντ, Σουηδός οικονομολόγος που ζει στην Αμερική, ευελπιστεί πως η Σουηδία πρωτοπορεί δημιουργώντας ένα «νέο συντηρητικό μοντέλο». Ο Μπράιαν Πάλμερ, Αμερικανός ανθρωπολόγος που ζει στη Σουηδία, εκφράζει φόβους πως η χώρα μετατρέπεται στις «Ηνωμένες Πολιτείες της Σουηδαμερικής». Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η σιωπηρή επανάσταση της Σουηδίας έχει επιφέρει μια δραματική αλλαγή στην οικονομική της απόδοση. Οι δύο δεκαετίες μετά το 1970 ήταν μια περίοδος υποχώρησης: η χώρα από τέταρτη πλουσιότερη του κόσμου που ήταν το 1970 διολίσθησε στη 14η θέση το 1993, όταν ο μέσος Σουηδός ήταν φτωχότερος από τον μέσο Βρετανό ή Ιταλό. Οι δύο δεκαετίες μετά το 1990 ήσαν μια περίοδος ανάκαμψης: η αύξηση του ΑΕΠ ανάμεσα στο 1993 και το 2010 ήταν κατά μέσον όρο 2,7% ετησίως και η παραγωγικότητα 2,1% ετησίως, όταν εκείνος των κυριότερων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης ήταν 1,9% και 1% αντιστοίχως. Το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα η Σουηδία υπερηφανευόταν πως προσέφερε αυτό που ο μαρκήσιος Τσάιλντς απεκάλεσε σε βιβλίο του το 1936 «μέσο δρόμο» ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό. Διεθνείς επιχειρήσεις όπως οι Volvo και Ericssoπαρήγαν πλούτο ενώ οι πεφωτισμένοι γραφειοκράτες δημιουργούσαν το «Σπίτι του Λαού». Με την πάροδο των δεκαετιών, ο «μέσος δρόμος» στράφηκε αριστερά. Η κυβέρνηση προχωρούσε σε διαρκώς περισσότερες δημόσιες δαπάνες οι οποίες σχεδόν διπλασιάσθηκαν από το 1960 ώς το 1980 και έφθασαν στο 67% το 1993. Οι φόροι συνέχισαν την ανοδική τους πορεία. Οι Σοσιαλδημοκράτες κυβερνούσαν αδιαλείπτως τη Σουηδία επί 44 συναπτά έτη από το 1932 ώς το 1976 και επί άλλα 21 χρόνια από τα 24 χρόνια που μεσολάβησαν από το 1982 ώς το 2006. Στη διάρκεια όλων αυτών των ετών πίεζαν διαρκώς τις επιχειρήσεις. «Η εποχή του νεοκαπιταλισμού φθάνει στο τέλος της», έλεγε ο Ούλοφ Πάλμε, επικεφαλής του κόμματος το 1974, και προσέθετε: «Κάποιο είδος σοσιαλισμού είναι το κλειδί στο μέλλον». Αυτά δεν σημαίνουν, βέβαια, πως οι σκανδιναβικές χώρες εγκαταλείπουν το παλαιό τους μοντέλο. Εξακολουθούν να υπερηφανεύονται για τη γενναιοδωρία του κοινωνικού τους κράτους. Περίπου το 30% του εργατικού τους δυναμικού απασχολείται στον δημόσιο τομέα, ποσοστό διπλάσιο από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Εξακολουθούν να πιστεύουν στον συνδυασμό των ανοιχτών οικονομιών με τις δημόσιες δαπάνες στο ανθρώπινο κεφάλαιο. Αλλά το νέο σκανδιναβικό μοντέλο αρχίζει με το άτομο και όχι με το κράτος. Αρχίζει με τη δημοσιονομική υπευθυνότητα, καθώς όλες οι σκανδιναβικές χώρες έχουν βαθμολογία τριών Α ενώ το ύψος του χρέους τους βρίσκεται σαφώς κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Αρχίζει με την επιλογή και τον ανταγωνισμό και όχι με το πατρονάρισμα και τον σχεδιασμό. Ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας του Fraser Institute του Καναδά καταδεικνύει πως η Σουηδία και η Φινλανδία πλησιάζουν τις ΗΠΑ. Αντί να επεκτείνουν το κράτος μέσα στην αγορά, οι Σκανδιναβοί επεκτείνουν την αγορά μέσα στο κράτος. Γιατί το κάνουν αυτό; Προφανώς επειδή έχουν φθάσει στα όρια του μεγάλου κράτους. Υπάρχουν και δύο άλλες, λιγότερο προφανείς, αιτίες. Το παλαιό σκανδιναβικό μοντέλο ήταν εξηρτημένο από τη δυνατότητα μιας ομάδας μεγάλων επιχειρήσεων να παράγει αρκετό πλούτο για να στηρίζει το κράτος. Σήμερα, όμως, οι επιχειρήσεις αυτές συρρικνώνονται εξαιτίας του διεθνούς ανταγωνισμού. Το παλαιό μοντέλο ήταν επίσης εξηρτημένο από το πόσο πρόθυμοι ήσαν οι άνθρωποι να δεχθούν οδηγίες άνωθεν. Και τώρα οι λαοί των σκανδιναβικών χωρών γίνονται πιο απαιτητικοί. Η σχέση με την Ευρώπη Η Σουηδία είναι στην Ε.Ε. αλλά εκτός Ευρωζώνης και με ελεύθερη διακύμανση του νομίσματός της. Η Δανία είναι επίσης εντός Ε.Ε. και εκτός Ευρωζώνης, αλλά έχει συνδέσει το νόμισμά της με το ευρώ. Η μοναδική από τις σκανδιναβικές χώρες που είναι μέλος και της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης είναι η Φινλανδία, ενώ η Νορβηγία έχει παραμείνει εκτός Ε.Ε. Οι χώρες αυτές έχουν επινοήσει λύσεις σε προβλήματα που άλλες θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον, όπως το πώς οργανώνεις την κοινωνία όταν εργάζονται σχεδόν όλες οι γυναίκες. Φινλανδικό επίτευγμα Οι Φινλανδοί έχουν ένα από τα επιτυχέστερα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο. Ολα τα παιδιά λαμβάνουν εκπαίδευση γενικής παιδείας από τα επτά μέχρι τα 16 χρόνια τους. Δάσκαλοι και καθηγητές πειραματίζονται με πολλές διαφορετικές μεθόδους διδασκαλίας, αλλά δίνουν έμφαση στη δημιουργικότητα και την ομαδική εκμάθηση. Χρησιμοποιούν εκτεταμένα τις εξετάσεις, αλλά για να διαγνώσουν τις δυνατότητες των παιδιών όχι για να τα κατατάξουν βαθμολογικά. Κοινωνική αναβάθμιση Οι Σκανδιναβοί επιτυγχάνουν να αξιοποιούν τα ταλέντα των πολιτών τους και έτσι έχουν τα υψηλότερα ποσοστά αλλαγής κοινωνικής τάξης. Ανάμεσα στις οκτώ πιο ανεπτυγμένες οικονομίες του κόσμου, καταλαμβάνουν τις τέσσερις πρώτες θέσεις ως προς τα ποσοστά των πολιτών τους που αναβαθμίζονται κοινωνικά, ενώ η Αμερική και η Βρετανία έρχονται τελευταίες. Εχουν, άλλωστε, τα υψηλότερα ποσοστά συμμετοχής των γυναικών στο εργατικό δυναμικό. The Economist Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η Ισπανίδα που «στόλισε» τον Γιώργο Παπανδρέου

Τα άκουσαν για τα καλά οι ηγέτες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και ειδικά ο επικεφαλής τους, Γιώργος Παπανδρέου, από μια νεαρή Ισπανίδα, μέλος της Νεολαίας της Διεθνούς. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας άκουσε την νεαρή Μπεατρίθ Ταλεγόν, να καταγγέλλει την πολυτέλεια στην οποία κινούνται οι ηγέτες, κάνοντας λόγο για ξενοδοχεία πέντε αστέρων, λιμουζίνες και πανάκριβα δείπνα. «Πώς θέλουμε να κάνουμε την επανάσταση από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων στο Κασκάις, φτάνοντας εδώ με πολυτελή αυτοκίνητα. Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να δώσουμε στους πολίτες μια απάντηση όταν εσείς λέτε ότι τους καταλαβαίνετε, ότι υποφέρετε ως σοσιαλιστές», είπε η νεαρή Ισπανίδα. «Κάνετε εμάς τους νέους να ντρεπόμαστε», είπε με νόημα η Μπεατρίθ Ταλεγόν, ενώ αίσθηση προκάλεσε η νύξη της στα οικονομικά της Διεθνούς, τα οποία χαρακτήρισε ως «μυστήριο όπως οι πυραμίδες της Αιγύπτου». «Μας θέλετε διακοσμητικούς εμάς τους νέους, απλά για να γεμίζουμε τις αίθουσες» είπε σε άλλο σημείο της ομιλίας της. «Είστε εσείς οι υπεύθυνοι αυτού που συμβαίνει τώρα... εμείς πληρώνουμε τις συνέπειες από την απουσία πολιτικής σας ή από τις πολιτικές σας». Ιδιαίτερη κριτική άσκησε και σε «πολιτικούς-αστέρια των ΜΜΕ», οι οποίοι προσέρχονται στις συνεδριάσεις, μιλώντας για τις χώρες τους χωρίς να προσφέρουν καμία λύση στους υπόλοιπους. Αμέσως μετά ο επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γιώργος Παπανδρέου πήρε τον λόγο και προσπάθησε να υπερασπιστεί τους συμμετέχοντες. «Δεν είμαστε το ΔΝΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα. Εμείς που είμαστε εδώ δεν δίνουμε μάχη από ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Δίνουμε μάχη στους δρόμους, στα συνδικάτα, στις χώρες μας. Ας προσπαθήσουμε να δουλέψουμε μαζί», είπε ο κ. Παπανδρέου. ΠΗΓΗ:newsbeast.gr

"Χρυσάφι" οι Ρώσοι για τον τουρισμό

Περί τα 30% - 40% περισσότερα από τον μέσο τουρίστα δαπανούν οι Ρώσοι που επισκέπτονται την Ελλάδα. Γι' αυτό και η ενίσχυση του τουριστικού ρεύματος από τη Ρωσία είναι κύρια προτεραιότητα των τουριστικών φορέων της χώρας, όπως προέκυψε και από το χθεσινό Ελληνορωσικό Forum για τον τουρισμό. Τα στελέχη του κλάδου θεωρούν ρεαλιστική την εκτίμηση για αύξηση των Ρώσων τουριστών κατά τουλάχιστον 20% σε μια περίοδο γενικότερης ανόδου των κρατήσεων προς την Ελλάδα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο πρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου (ΞΕΕ) Γ. Τσακίρης, πέρυσι επισκέφτηκαν τη χώρα μας 875.000 Ρώσοι τουρίστες που πραγματοποίησαν 9,6 εκατ. διανυκτερεύσεις, δηλαδή είχαν μέσο όρο παραμονής 11 νύκτες και μέσο όρο ημερήσιας δαπάνης 98 ευρώ. Επίσης, ο μέσος όρος της δαπάνης κάθε Ρώσου επισκέπτη ανά ταξίδι ήταν 1.085 ευρώ. Οι 48 τουριστικοί οργανισμοί (tour operators) από τη Ρωσία και τα στελέχη των ελληνικών τουριστικών ομίλων επανέλαβαν πως τα δύο σημαντικότερα εμπόδια για την περαιτέρω αύξηση της ροής επισκεπτών είναι η βίζα (παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί) και οι αεροπορικές συνδέσεις. Υπενθυμίζεται πως η διοίκηση του Συνδέσμου Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) έχει υποστηρίξει πως απαιτείται άλλο μοντέλο για την έκδοση βίζας, καθώς η σημερινή διαδικασία χορήγησης αποστερεί από την Ελλάδα τουλάχιστον 3 εκατ. επισκέπτες, 5 δισ. ευρώ άμεσα και έμμεσα έσοδα και 80.000 - 100.000 νέες θέσεις εργασίας. Η διοίκηση του ΣΕΤΕ δεν αναφέρεται μόνο στους Ρώσους, αλλά και σε τουρίστες που προέρχονται από χώρες της ανατολικής Ευρώπης, οι πολίτες των οποίων οφείλουν να εκδώσουν βίζα για να επισκεφτούν την Ελλάδα. «Εργαζόμαστε συστηματικά για να ξεπεράσουμε γνωστές δομικές δυσκολίες» υποστήριξε η υπουργός Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη. Η ίδια πρόσθεσε πως «έχουμε αναπτύξει τις διαδικασίες για την έκδοση τουριστικής βίζας» και παραδέχθηκε πως «χρειάζεται να γίνουν ακόμα πιο πολλά» στον συγκεκριμένο τομέα, παρά τα σημαντικά βήματα των τελευταίων ετών. «Πιέζουμε προς κάθε κατεύθυνση για να ξεπεράσουμε δυσκολίες που φρενάρουν τη χορήγηση βίζας σε Ρώσους τουρίστες», είπε η Ο. Κεφαλογιάννη. Η υπουργός Τουρισμού πρόσθεσε πως «αναπτύσεται ένα ισχυρότερο δίκτυο αερομεταφορών με τις απευθείας πτήσεις της Aeroflot και της Aegean με τη Μόσχα. Αναπτύσσουμε τις αερομεταφορές μας προς την Αγία Πετρούπολη αλλά και προς άλλες σημαντικές πόλεις της Ρωσίας». Η αύξηση του ρωσικού κύματος τουριστών φέρνει στην Ελλάδα και επενδυτές. Είτε πρόκειται για μεμονωμένους αγοραστές παραθαλάσσιων κατοικιών, είτε για τουριστικούς ομίλους, οι οποίοι αναζητούν ευκαιρίες και τοποθετούνται σε ξενοδοχειακά συγκροτήματα. ΠΗΓΗ:ΕURO2DAY.GR

Ο πόλεμος με τη γραφειοκρατία

Μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση είναι η δραστική μείωση της γραφειοκρατίας. Ενα παράδειγμα του οφέλους από τη μείωσή της είναι τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Το παλιό σύστημα απασχολούσε εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) υπαλλήλους, κόστιζε ακριβά, κι αν ο πολίτης δεν είχε λάβει το ειδοποιητήριο με το ειδικό σήμα θα έπρεπε να επισκεφθεί την εφορία για να το προμηθευτεί. Τώρα, εκτυπώνει από τον υπολογιστή το έντυπο και επισκέπτεται τα ΕΛΤΑ ή μια τράπεζα για την πληρωμή. Για όσους χρησιμοποιούν web banking δεν παίρνει πάνω από 5 λεπτά να ολοκληρώσουν τη διαδικασία. Η αλλαγή του συστήματος εξοικονόμησε, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις του υπουργείου Οικονομικών, τουλάχιστον 500.000 ανθρωποώρες στην εθνική οικονομία και περίπου 15 εκατομμύρια ευρώ. Η εφαρμογή του νέου μέτρου είναι εξαιρετικά διδακτική για το πώς η κυβέρνηση μπορεί να περικόψει περιττές δαπάνες. Ωστόσο θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αισιόδοξος για να πιστεύει ότι η προσπάθεια μείωσης της γραφειοκρατίας δεν θα συναντήσει αντιδράσεις απ’ όσους ωφελούνται από αυτήν: δημόσιοι υπάλληλοι, προσοδοθηρικές ομάδες, πολιτικοί. Η γραφειοκρατία δεν είναι ουδέτερη, είναι απόρροια της γιγάντωσης του κράτους και συνδέεται στενά με τη νοοτροπία του κρατισμού. Με τη συνεχώς διευρυνόμενη πολιτική δύναμή τους οι δημόσιοι υπάλληλοι χρησιμοποιούν τις οικονομικές πολιτικές που σχεδιάζουν συνάδελφοί τους για απόκτηση προνομίων. Μια πολύ σημαντική αρνητική επίπτωση της γραφειοκρατίας είναι ότι εμποδίζει τη διόρθωση των ατελειών της ελεύθερης οικονομίας, που κατά την κλασική σχολή συμβαίνει με την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας. Οι ατέρμονες γραφειοκρατικές διαδικασίες, οι πολύπλοκες ρυθμίσεις, αποτρέπουν τα άτομα να αναλαμβάνουν επιχειρηματική δράση ή τα αποθαρρύνουν να την επεκτείνουν. Είναι βέβαιο επίσης ότι το μέγεθος της γραφειοκρατίας είναι ευθέως ανάλογο με το πόσο υπανάπτυκτη είναι μια κοινωνία. Στην Ελλάδα το κόστος της γραφειοκρατίας ανέρχεται σε 7% περίπου του ΑΕΠ, ενώ ο κοινοτικός μέσος όρος δεν ξεπερνά το 3,5%. Δηλαδή, οι Ελληνες φορολογούμενοι (φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις) στις συναλλαγές τους με το κράτος ή στην επιχειρηματική τους δραστηριότητα πληρώνουν σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους περίπου 7 δισ. ευρώ επιπλέον! Μια ακόμη σημαντική παρενέργεια της γραφειοκρατίας είναι η πολυνομία. Από το 1974 μέχρι και σήμερα ψηφίστηκαν από τη Βουλή περίπου 4.100 νόμοι, δηλαδή 107 νόμοι τον χρόνο ή ένας ανά 3,4 ημέρες. Το δευτερογενές, όπως ονομάζεται, δίκαιο (δηλαδή τα προεδρικά διατάγματα, οι υπουργικές αποφάσεις, κανονιστικές πράξεις των ΟΤΑ κ.ά.) ξεπερνά τις 115.000. Μαζί με τους τυπικούς νόμους, δηλαδή, έχουμε περίπου 119.000 νόμους μέσα σε 38 χρόνια ή 3.132 νόμους τον χρόνο ή 8,6 νόμους ημερησίως. Η πολυνομία προκαλεί ένα δυσβάστακτο κόστος συναλλαγών, υψηλό λειτουργικό και διοικητικό κόστος στις επιχειρήσεις, δημιουργεί το γόνιμο έδαφος για να ανθίσει η διαφθορά, εμποδίζει τη λειτουργία της αγοράς και εξαιτίας της αβεβαιότητας του θεσμικού πλαισίου αποτρέπει τις επενδύσεις στη χώρα, όπως καταγράφουν όλες οι διεθνείς μελέτες. (Στην έκθεση του Σεπτεμβρίου 2012 του World Economic Forum, η Ελλάδα στο ζήτημα της γραφειοκρατίας κατατάσσεται στην 141η θέση μεταξύ 144 κρατών). Πρέπει, λοιπόν, να υιοθετηθεί μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης, αφενός με δραστική μείωση του κράτους και αφετέρου με περιορισμό, απλοποίηση και κωδικοποίηση των νόμων. Δεύτερον, θα πρέπει να εισαχθεί στην κρατική λειτουργία η έννοια του ανταγωνισμού, λ.χ. να καταργηθούν οι αυστηροί διαχωρισμοί στην παροχή των διαφόρων υπηρεσιών και να υπάρξει από διαφορετικούς δημόσιους φορείς ταυτόχρονη προσφορά για την παροχή υπηρεσιών με ανταγωνιστικές μεταξύ τους τιμές. Τρίτον, θα μπορούσε να θεσπιστεί είτε ανά υπουργείο είτε στο υπουργείο Οικονομικών, γραφείο εξοικονόμησης πόρων, στελεχωμένο από έμπειρους υπαλλήλους που θα πληρώνονται μόνο με ποσοστό επιτυχίας από την πραγματική μείωση των προτεινόμενων προϋπολογισμών των διαφόρων δημοσίων φορέων. Τέλος, η ανάθεση της παροχής δημοσίων υπηρεσιών σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με δημόσιους μειοδοτικούς διαγωνισμούς θα οδηγούσε γρηγορότερα σε μείωση του κόστους της γραφειοκρατικής λειτουργίας και σε εντυπωσιακή βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. * Ο κ. Τάσος Αβραντίνης είναι δικηγόρος, πρώην αντιδήμαρχος Αθηναίων, μέλος του Δ.Σ. της Αντιγραφειοκρατικής Κίνησης, μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Δράσης. ΠΗΓΗ:kathimerini.gr

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

Αυτή η συνέντευξη έγινε μέσω skype το βράδυ της Παρασκευής. Με 8 ώρες διαφορά. Ο Γιάννης Βαρουφάκης έβλεπε έξω από το παράθυρό τους Τεξανούς να κάνουν βόλτα στο κέντρο του Austin, ενώ μου μιλούσε για την κρίση που βλέπει να βαθαίνει ανεπί(σ)τρεπτα, την βαθιά στεναχώρια του που τον θεωρούν καταστροφολόγο, την πραγματική του σχέση με τον Γιώργο Παπανδρέου, τον φίλο του Γιάννη Στουρνάρα, τον «Τσίπρα εξωτερικού».
Σε μια εκ βαθέων συζήτηση, ο Γιάννης Βαρουφάκης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας και αρθρογράφος, απάντησε σε κάθε ερώτηση με μια φυσική ευθύτητα: Για τον «Εμφύλιο Πόλεμο» των γονιών του, την κόρη του Ξένια που αποχωρίστηκε, την αλήθεια για την θητεία του στο στρατό. «Ευθαρσώς», «πες μου», «κρίση», «δεν έχω πρόβλημα να απαντήσω σε αυτό»: οι φράσεις αυτές επέστρεφαν στην κουβέντα μας που δεν είχε στόχο τόσο μια νέα ανάλυση επί της κρίσης (αυτές τις παρακολουθούμε κάθε εβδομάδα σε LifΟ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, protagon.gr και Hot Doc όπου γράφει άμισθα, με εξαίρεση τα δύο πρώτα μέσα από τα οποία παίρνει ένα πολύ μικρό ποσό, όπως διαβεβαιώνει), όσο να μάθουμε ποιος πραγματικά είναι και τι έχει στο μυαλό του ο Γιάννης Βαρουφάκης. Ποιος είναι ο κύριος καθηγητής, που διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Austin «Παγκόσμια και ευρωπαϊκή κρίση» (τι άλλο; λέει και ο ίδιος), αλλά και ένα καθαρά θεωρητικό μάθημα που στηρίζεται στις έννοιες «Αξία και ανάπτυξη».
Μεγάλωσα με τον Εμφύλιο Πόλεμο μέσα στο σπίτι
«Γεννήθηκα στο Παλαιό Φάληρο, με καταγωγή κυρίως από τo Kάιρο και την Κρήτη. Έχω μεγαλώσει με μια οικογένεια όπου το βασικό θέμα συζήτησης ήταν η πολιτική, με έντονες αντιπαραθέσεις. Ο πατέρας μου προερχόταν από την Αριστερά είχε περάσει χρόνια στη Μακρόνησο και στην εξορία, η μητέρα μου προερχόταν από μία συντηρητική οικογένεια. Η ίδια -για λόγους ιστορικών ατυχημάτων- στο πανεπιστήμιο ήταν ενταγμένη ακόμη και στην ακροδεξιά, θα έλεγα. Οπότε καταλαβαίνετε ότι ζούσα με τον Εμφύλιο Πόλεμο μέσα στο σπίτι μου. Βέβαια πολύ γρήγορα, από τα πρώτα χρόνια που ήταν μαζί οι γονείς μου συνέκλιναν προς την Κεντροαριστερά και οι δυο, αν και διατηρούσαν πάντα τις διαφορές τους. Ο πατέρας μου ψήφιζε ΕΔΑ, η μητέρα μου στη δεκαετία του '60 έγινε Παπανδρεϊκή. Μετά την πτώση της δικτατορίας ο πατέρας μου συνέχισε να ψηφίζει κομμουνιστικό κόμμα, η μητέρα μου ΠΑΣΟΚ, μέχρι που στη δεκαετία του '80 άρχισαν και οι δυο να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ. Κατά 80% οι συζητήσεις μας αφορούσαν την πολιτική. Ακόμη και όταν ζούσα στο εξωτερικό επί 23 χρόνια, όταν έπαιρνα τηλέφωνο τη μητέρα μου, το πρώτο πράγμα που συζητούσαμε ήταν οι πολιτικές εξελίξεις (γελάει). Σε καμία περίπτωση δεν ήταν η κλασική Ελληνίδα μητέρα...
Ο παράδεισος της Αυστραλίας και οι δυο-τρεις υπηκοότητες
«Μετά το σχολείο έφυγα αμέσως για την Αγγλία όπου σπούδασα και στη συνέχεια δίδαξα, επί σχεδόν δέκα χρόνια. Όμως τα χιόνια της – αυτά τα καφέ, τα ανακατεμένα με λάσπη- και η Θάτσερ με έπεισαν να φύγω και να πάω στην Αυστραλία όπου μου είχαν κάνει πρόταση να διδάξω στο Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ. Με έκπληξή μου συνειδητοποίησα μετά από ένα μήνα ότι είναι ο παράδεισος και έστειλα την παραίτηση μου με φαξ στο Cambridge. Κάποια στιγμή έφτασα να έχω τρεις υπηκοότητες: ελληνική, αγγλική, αυστραλέζικη. Θυμάμαι το πρωινό που πέρασα στη Βρετανική πρεσβεία στην Καμπέρα παραδίδοντας το βρετανικό μου διαβατήριο – ο πρέσβης δεν είχε ακούσει ποτέ κάποιον να παραδίδει το βρετανικό διαβατήριο, να μην θέλει να είναι Βρετανός... Όμως και οι παράδεισοι κάποια στιγμή σε γεμίζουν με συναισθήματα φυγής. Γύρω στο 1995 η Αυστραλία έκανε μια συντηρητική στροφή, η οποία έφερε αλλαγές και στο Πανεπιστήμιο, συνδυάζοντας τα χειρότερα στοιχεία του εμπορικού και του δημόσιου. Ήταν η ώρα να αρχίσω να σχεδιάζω την επόμενη απόδρασή μου (όπως έκανα από την Ελλάδα μόλις τελείωσα το σχολείο, και από την Αγγλία το 1988). Το 2000 γύρισα στην Ελλάδα.»
Η αλήθεια για τη θητεία μου στο στρατό
«Ήμουν πάντα – αυτό να το γράψετε σας παρακαλώ – νομίμως εκτός στρατεύματος. Στην αρχή είχα την κλασική αναβολή στράτευσης λόγω σπουδών. Τότε, πέρασε κάποιος νόμος που πρέπει να έγινε φωτογραφικά για φίλο πολιτικού, που έπιασε και μένα: Υπήρχε η πρόβλεψη να επεκταθεί μέχρι τα 32 χρόνια η αναβολή για όποιον δούλευε σε κάποιο από τα καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Στη συνέχεια πήγα στην Αυστραλία και με έπιασε ο νόμος για τους υπερπόντιους μετανάστες που έπαιρναν εξαίρεση των στρατιωτικών κλήσεων. Δεν έπαιρναν όμως και πιστοποιητικό τύπου Α. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα το 2000 χρειαζόμουν αυτό το πιστοποιητικό προκειμένου να διοριστώ στο Πανεπιστήμιο. Έτσι, κατατάγηκα και υπηρέτησα 4 μήνες, σε τάγμα ανεπιθύμητων... στη Σύρο».

H σχέση μου με τον Γιώργο, τον Νίκο, τον Αντρίκο Παπανδρέου
«Πριν γνωρίσω την οικογένεια Παπανδρέου, θυμάμαι την μητέρα μου να βρίσκεται συχνά με την Μαργαρίτα Παπανδρέου, στην δεκαετία του 70, και να εξορμούν πολλές γυναίκες μαζί στην επαρχία όπου πάσχιζαν να πείσουν τις αγρότισσες ότι είχαν δικαιώματα – ότι η ανδρική βία δεν ήταν κάτι το φυσιολογικό. Ήταν η εποχή της ΕΓΕ που μπήκε δυναμικά και στο σπίτι μου. Με τους Παπανδρέου η προσωπική μου σχέση ξεκίνησε χρόνια μετά όταν γνώρισα τον Αντρίκο, τότε που άρχισε η διαδικασία μετακίνησής του από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στο δικό μου Πανεπιστήμιο (το 2001), και συγκεκριμένα στον Τομέα Πολιτικής Οικονομίας που διεύθυνα. Η επαγγελματική συνεργασία μας γρήγορα εξελίχθηκε σε φιλία που συνεχίζεται έως σήμερα. Από το 2002 στην παρέα μας εντάχθηκε και ο Νίκος, ο αδελφός του με τον οποίο ανέπτυξα ανεξάρτητη φιλική σχέση. Στο πλαίσιο της παρέας εκείνης γνώρισα τον Γιώργο και την Άντα. Όταν, λίγο αργότερα, ο Γιώργος αποφάσισε να «κτυπήσει» την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, μου ζητήθηκε (όπως και σε πολύ κόσμο) να «βοηθήσω». Όπερ και έπραξα παρά το γεγονός ότι τους είχα δηλώσει πως δεν μπορώ να υποστηρίξω το ΠΑΣΟΚ, όπως είχε μετεξελιχθεί μετά το 1985.
Η κοπτική-ραπτική του ΓΑΠ
«Από τις ομιλίες που έγραψα θυμάμαι την πιο «τραυματική»: Μου είχε ζητηθεί να γράψω ομιλία οικονομικού περιεχομένου, που θα διάβαζε ο ΓΑΠ στο Ξενοδοχείο Τιτάνια, πριν τις εκλογές του 2004, σε κοινό οικονομικών συντακτών. Στόχος της ομιλίας ήταν να δείξει πως ο νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε κάτι σημαντικό να πει για τα οικονομικά (που όλοι ήξεραν δεν ήταν το ισχυρό του «ατού»). Λέω «τραυματική» για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή ο λόγος που διάβασε τελικά ήταν αποτέλεσμα άκριτης κοπτικής-ραπτικής – λίγο από το δικό μου κείμενο, λίγο από κάποιων άλλων, λίγο αυτοσχεδιασμός ΓΑΠ, ένας αχταρμάς. Δεύτερον, και πιο σημαντικό, την ώρα της ομιλίας συνειδητοποίησα ότι είχαν «ξεχάσει» να καλέσουν τους... οικονομικούς συντάκτες. Σας αναφέρω αυτό το παράδειγμα για να πάρετε μια ιδέα του πόσο αποκαρδιωτική ήταν η όλη εμπειρία του να προσπαθείς να βοηθήσεις μια τέτοια χαοτική προσπάθεια.»
Γιατί παραιτήθηκα από τον Γιώργο
«Ο λόγος της απομάκρυνσής μου ήταν τριπλός: (Α) Κατάλαβα ότι η χαοτική «οργάνωση» δεν ήταν προϊόν ατυχήματος αλλά συνειδητή εκ μέρους ΓΑΠ, (Β) Η χαοτική «οργάνωση» δημιουργούσε συνθήκες διαγκωνισμών μεταξύ συμβούλων, με αποτέλεσμα όσοι εξ ημών δεν ενδιαφερόμασταν για τα οφίτσια (και άρα ήμασταν έτοιμοι να επιστρέψουμε σπίτι μας αν η δουλειά μας χαραμιζόταν) αποσυρόμασταν αφήνοντας δίπλα στον ΓΑΠ μόνο εκείνους που έμεναν επειδή ποθούσαν την εξουσία πιο πολύ από την ουσία. (Γ) Όταν το «σύστημα» αυτό, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγούσε στην αποτυχία (δεν είναι τυχαίο ότι ο ΓΑΠ έχασε όλες τις εκλογές, εκτός από εκείνη που ο Κώστας Καραμανλής δεν ήθελε να κερδίσει) τότε ο ΓΑΠ δικαιολογούσε τις αποτυχίες του αναφερόμενος σε «υπονόμευση» από σκοτεινούς ανθρώπους και κέντρα. Έτσι κάποια στιγμή εντός του 2006 παραιτήθηκα και επισήμως.»
Η απόρρητη επιστολή μου στον Παπανδρέου το 2007
«Τον Σεπτέμβρη του 2007, μετά την εκλογική ήττα του, τού έστειλα επιστολή (την οποία δεν έχω κοινοποιήσει σε κανέναν, πέραν της οικογένειάς του) που του εξηγούσα γιατί δεν μπορούσα να τον υποστηρίξω για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (τότε που είχε αναμετρηθεί με τον Βενιζέλο). Από τότε η κοινωνική μας σχέση τόσο με τον Γιώργο όσο και με τον Νίκο έπαψε να υφίσταται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχουν αρνητικά συναισθήματα μεταξύ μας. (Έχω την εντύπωση ότι αν τύχει να συναντηθούμε θα αγκαλιαστούμε και θα φιληθούμε ειλικρινά. Άλλο η αντιπαράθεση επί πολιτικών ζητημάτων και άλλο οι ανθρώπινες σχέσεις.)»
Ο Αντρίκος, ο Καμμένος, αυτοί που έγλυφαν τους Παπανδρέου
«Με τον Αντρίκο τα πράγματα πάντα διέφεραν, καθώς η επαγγελματική σχέση μας συνεχίζεται αδιάκοπα, όπως και η κοινωνική/φιλική μας σχέση. Λέτε ότι «σπανίως έχουμε δει κάποιον να δεσμεύεται τόσο έντονα και κατηγορηματικά για την αθωότητα άλλου προσώπου». Δεν είναι έτσι, Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει καθημερινά σε όλα τα δικαστήρια του κόσμου. Να σας θυμίσω ότι σε κανένα δικαστήριο δεν τίθεται το ερώτημα σε μάρτυρα: «Είσαι διατεθειμένος να ορκιστείς για την αθωότητα του τάδε;» Όχι, αυτό που γίνεται είναι, αρχικά, εξαγγέλλεται μια συγκεκριμένη κατηγορία και κατόπιν ο μάρτυρας καλείται να τοποθετηθεί επί της συγκεκριμένης αυτής κατηγορίας. Π.χ. «είδα τον Κώστα στην Λαμία το βράδυ εκείνο – άρα είναι αδύνατον να διέπραξε φόνο στην Αθήνα εκείνη την στιγμή, όπως αναφέρει το κατηγορητήριο». Δεν τοποθετείται ο μάρτυρας γενικά και αόριστα ορκιζόμενος ότι ο Κώστας είναι γενικά και αόριστα αθώος για τα πάντα. Τοποθετείται επί της συγκεκριμένης κατηγορίας. Έτσι και στην περίπτωση του Αντρίκου με την υπόθεση ισχυρισμών του κ. Καμμένου. Δεν χρειάστηκε παρά να ρίξω μια ματιά στις δηλώσεις Καμμένου για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι οι κατηγορίες του περί CDS του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, και εμπλοκής του Αντρίκου Παπανδρέου σε αυτή την συναλλαγή που περιέγραφε-κατήγγειλε ο κ. Καμμένος, ήταν καθ' όλα ανυπόστατες. Στην ένορκη κατάθεσή μου αυτό είπα: Ότι δηλώνω ένορκα πως πρόκειται για γελοίες, κατασκευασμένες κατηγορίες που σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν κάποια ενοχή του Αντρίκου γιατί απλά δεν ήταν δυνατόν κάποιος να κάνει αυτό που αναφέρει ο κ. Καμμένος ακόμα και να ήθελε. Θεώρησα υποχρέωσή μου να το πω δημόσια και ένορκα σε μια χώρα που δεν έχει κατανοήσει την σημασία του τεκμηρίου της αθωότητας, σε μια χώρα όπου η κρίση αντικαθιστά στην έντονη πολιτική, διαλεκτική αντιπαράθεση με την ανθρωποφαγία. Και κάτι άλλο, τελευταίο: Δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους που έως πρότινος «έγλυφαν» την οικογένεια Παπανδρέου (όταν κάποιοι εξ ημών είχαμε σταθεί ενάντιοι, με μεγάλο προσωπικό και ψυχολογικό κόστος, στην κυβέρνηση ΓΑΠ) τώρα να κάνουν τα στραβά μάτια όταν ο Αντρίκος γίνεται το εξιλαστήριο θύμα ώστε εκείνοι, οι τέως ευνοούμενοι της οικογένειας και συνολικά του κατεστημένου, να συνεχίσουν να είναι στα πράγματα και να πασχίζουν για την επέκταση και επιβίωση της κλεπτοκρατίας.»
Ο καλός μου φίλος Γιάννης Στουρνάρας
«Με τον Γιάννη έχουμε συνεργαστεί στενά και είμαστε φίλοι. Γνωριστήκαμε το 2000 στο Πανεπιστήμιο, είχαμε στενή συνεργασία γιατί ήμασταν και στον ίδιο τομέα ενώ με βοήθησε στην προσπάθεια δημιουργίας διδακτορικού τμήματος. Η συνεργασία με τον Γιάννη ήταν πάντα εύκολη, ευχάριστη, άμεση, αποτελεσματική. Μέσα από την επαγγελματική συνεργασία αναπτύχθηκε μια πάρα πολύ στενή ανθρώπινη σχέση. Από τότε που έγινε υπουργός έχω αποχωρήσει από την Ελλάδα και δεν έχουμε βρεθεί έκτοτε. Με την πολυτέλεια της απόστασης και προσπαθώντας να θυμηθώ πως είχα νιώσει όταν ανακοινώθηκε ότι θα γίνει υπουργός, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι καταλάβαινα γιατί πήρε αυτή την απόφαση και είμαι σίγουρος ότι δεν την πήρε ελαφρά τη καρδία, ότι γνώριζε τα προβλήματα. Ίσως να μην ήταν η θέση που ήθελε εκείνος, δεν νομίζω ότι ήταν στο στόχαστρό του. Δεδομένης όμως της τοποθέτησής του και της ανάλυσής του για την πορεία της κρίσης – μια ανάλυση που διαφέρει πολύ από τη δική μου- θεώρησε ότι δεν είχε άλλη επιλογή παρά να αποδεχθεί την πρόταση. Τρέφω μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπο του Γιάννη και δε νομίζω ότι ο κύριος Σαμαράς θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή, δεδομένης πρώτον της πολιτικής που ήθελε να ακολουθήσει και δεύτερον της ανάλυσης για αίτια της κρίσης που έκανε ο Γιάννης Στουρνάρας και των μέτρων που θα ήθελε να εφαρμόσει. Ταίριαζαν απόλυτα σε εκείνη την συγκυρία.»

Αυτή η κρίση είναι ο δικός μας πόλεμος του Βιετνάμ
«Πάντα αρθρογραφούσα, από το 1995. Και στην Αυστραλία είχα εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή. Αυτό που συνέβη είναι απλό: όταν ξέσπασε η κρίση ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται για αυτά που έγραφα. Δεν έκανα εγώ κάτι διαφορετικό. Στα μάτια του κόσμου είμαι ο αρθρογράφος της κρίσης, αλλά δεν σημαίνει ότι ξαφνικά μέσα στην κρίση εγώ άρχισα να γράφω. Ξέρετε, στην Αμερική υπήρχε ο Paul Sweezy, ένας οικονομολόγος αριστερής κοπής και εκδότης του περιοδικού Monthly Review, o οποίος μου είχε πει μια ιστορία: Στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης δίδασκε πολιτική οικονομία μια φορά την εβδομάδα. Του είχαν παραχωρήσει μια τεράστια αίθουσα – δεν υπήρχε άλλη για το βράδυ της Τρίτης που ήταν το μάθημά του. Μαζεύονταν 10-15 φοιτητές σε μια γωνιά και τους έκανε μάθημα, χρόνος έμπαινε χρόνος έβγαινε. Ένα βράδυ φτάνει στο Πανεπιστήμιο και δεν μπορούσε να κατέβει τα σκαλιά από τον κόσμο που είχε μαζευτεί, νόμιζε ότι έδωσαν την αίθουσα για κάποια συναυλία και ξέχασαν να τον ενημερώσουν. Ρώτησε λοιπόν, έναν φοιτητή τι περιμένουν όλοι αυτοί, και του απάντησε «τον Paul Sweezy». Είχε μόλις ξεσπάσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ και όλοι ήθελαν να τον ακούσουν. Να ακούσουν αυτά που έλεγε επί χρόνια σε μια σχεδόν άδεια αίθουσα. Έτσι και εγώ, συνεχίζω να κάνω αυτό που έκανα επί 30 χρόνια, όμως άλλαξαν οι συνθήκες και δημιούργησαν ζήτηση για αυτό που έλεγα και έκανα έτσι κι αλλίως. Ναι, αυτή η κρίση είναι ο δικός μας πόλεμος του Βιετνάμ.»
Καταστροφολόγοι και καρκινολάγνοι...
«Με στεναχωρεί πάρα πολύ να με λένε καταστροφολόγο. Εγώ, από την αρχή λέω τρία πράγματα:1. Θα ήταν αυτοκτονία να βγούμε από το ευρώ. 2. Δεν υπάρχει πιθανότητα να μας διώξουν από το ευρώ. 3. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, δεδομένου ότι θα μείνουμε στο ευρώ, η αποδοχή των πολιτικών που μας επιβάλουν Βερολίνο, Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη, αυξάνουν πολύ τις πιθανότητες της καθίζησης της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης (αυτό που αποκαλώ Κοσσοβοποίηση) και της διάλυσης της ίδιας Ευρωζώνης. Αυτά λέω συστηματικά, και μάλιστα πριν το μνημόνιο. Με χαρακτηρίζουν άνθρωπο που θέλει να επιστρέψουμε στην δραχμή και εγώ κοιτάω απορημένος σαν το σκυλάκι που γυρίζει ξαφνιασμένο το κεφάλι. Μα είναι δυνατόν; Έχω χάσει φίλους επειδή υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να βγούμε από το ευρώ, και όμως υπάρχουν κάποιοι που με λένε δραχμολόγο ή ισχυρίζονται ότι είχα προβλέψει έξοδο από το ευρώ. Παραμένω όμως απαισιόδοξος για την πορεία της Ελλάδας, για τα χειρότερα που έρχονται. Η μητέρα μου πριν αρρωστήσει, μου έλεγε ότι αν πάθει ποτέ καρκίνο δεν πρέπει να της το πούμε. Πάντα διαφωνούσα, γιατί πίστευα ότι αν έχεις καρκίνο και γίνει έγκαιρα η διάγνωση μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Δεν είναι καρκινολάγνος ο γιατρός, είναι ο βασικός εχθρός του καρκίνου. Μου λένε ότι θέλω να φέρω την καταστροφή, όμως η αλήθεια είναι ότι βλέπω την καταστροφή και θέλω να προϊδεάσω για όσα θα συμβούν προκειμένου να αλλάξουν πολιτική.»
Έσφαλα όταν έλεγα ότι...
«Όταν ο Μάριο Ντράγκι το καλοκαίρι ανακοίνωσε το πρόγραμμα φάντασμα αγοράς ομολόγων της Ιταλίας και της Ισπανίας, (πρόγραμμα φάντασμα γιατί έγινε η ανακοίνωση αλλά όχι οι αγορές), δεν είχα φανταστεί ότι από μόνη της η ανακοίνωση θα είχε την ικανότητα να ρίξει τόσο λάδι στη φουσκοθαλασσιά της κρίσης. Το δεύτερο λάθος που έκανα είναι ότι θα έπρεπε να είμαι πιο έντονος στην κριτική μου για την κυβέρνηση Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου. Ήμουν πολύ έντονος, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι θα έπρεπε να ήμουν ακόμη περισσότερο. Οι προβλέψεις μου για το αρνητικό αντίκτυπο των μέτρων και των πολιτικών του κ. Παπακωνσταντίνου ήταν ζοφερές για την κυβέρνηση, αλλά νομίζω ότι ήταν υποτονικές. Ακόμα κι εγώ δεν φανταζόμουν ότι ο αντίκτυπος στο εθνικό εισόδημα θα ήταν τόσο μεγάλος και τόσο γρήγορα. Δεν φανταζόμουν ότι θα οδηγούσε σε πλήρη παράλυση, ιδίως του συστήματος πίστης στην Ελλάδα.»
Τι συμβουλεύω τώρα, για να αποφύγουμε την καταστροφή
«Να ξεφύγουμε από την αυτοτροφοδοτούμενη κρίση με 3 τρόπους: 1. Να αποδεσμευθεί το ποσόν που δίνεται στις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίησή τους από το ελληνικό δημόσιο χρέος. 2. Τα μέτρα λιτότητας να περιοριστούν: αντί να είναι 9,6 δις για το 2013, να είναι μόνο 2 δις, έτσι ώστε να πετύχουμε άμεσα εξάλειψη του πρωτογενούς ελλείμματος για να μπορεί το ελληνικό δημόσιο να μη χρειάζεται την επόμενη δόση για να επιβιώσει. 3. Τα χρήματα που έχει λαμβάνειν η Ελλάδα από το ΕΣΠΑ 2007-2013 - 10 δις ευρώ- να δοθούν όχι στο ελληνικό δημόσιο αλλά στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για να τα επενδύσει στον ιδιωτικό τομέα.»
Ο Τσίπρας Εξωτερικού και η εγχώρια κακοφωνία
«Είχα γράψει τον Ιούνιο ότι θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, με τη λογική που ψηφίσαμε οι περισσότεροι Έλληνες μπροστά στην κάλπη: ποιο είναι εκείνο το κόμμα που αν βρισκόταν στην κυβέρνηση θα έδινε περισσότερες ελπίδες. Από τη στιγμή που ο Τσίπρας δεσμεύθηκε ότι θα μείνουμε στο ευρώ αλλά παράλληλα δεν θα έριχνε νερό στον μύλο της κατάρρευσης, αποφάσισα να τον ψηφίσω. Έχω παρακολουθήσει τις ομιλίες του στο εξωτερικό, κυρίως αυτή στο Brookings Institute και πιστεύω ότι ο... Τσίπρας Εξωτερικού με καλύπτει απόλυτα. Η ελληνική σκηνή του ΣΥΡΙΖΑ είναι προβληματική. Έχει πολύ δρόμο να διανύσει έως ότου φτάσει σε κάποιο σημείο πολιτικής ωριμότητας που θα του επιτρέψει να ελαχιστοποιήσει την κακοφωνία του».
Το Πανεπιστήμιο, η Ξένια και η Δανάη
«Τρείς κομβικές στιγμές ξεχωρίζω στη ζωή μου. Η πρώτη ήταν η απόφασή που πήρα μετά τις βασικές σπουδές μου να ακολουθήσω πανεπιστημιακή καριέρα. Η δεύτερη είναι ότι έχασα ουσιαστικά την κόρη μου, την Ξένια. Ξέρετε η κόρη μου είναι προϊόν μια κατάστασης για την οποία πάντα επέκρινα τα ζευγάρια που αν και βρίσκονταν προ του χωρισμού έκαναν παιδί. Το έβρισκα επαίσχυντο αυτό. Μέχρι που μου έτυχε και εμένα... Με τη σύζυγό μου είχαμε αποφασίσει να χωρίσουμε μετά από 10 χρόνια γάμου, όταν ξαφνικά έμεινε έγκυος. Προσπαθήσαμε να πειραματιστούμε με την πιθανότητα να είμαστε μαζί για το καλό του παιδιού. Μείναμε μαζί για ένα χρόνο στην Αθήνα μάλιστα, όμως δεν λειτούργησε. Η μητέρα της – που είναι ελληνικής καταγωγής, αλλά με περισσότερες ρίζες στην Αυστραλία- αποφάσισε να πάρει την Ξένια και να επιστρέψει στην Αυστραλία. Εκείνη την περίοδο που έχασα το παιδί, η τελευταία στιγμή στο αεροδρόμιο, ήταν καθοριστική για εμένα. Έχω ένα παιδί στο Σύδνεϋ και βρίσκομαι σε συνεχή ετεροτοπία: Είμαι εδώ και εκεί ταυτόχρονα. Μιλάω καθημερινά μαζί της βέβαια – χθες μιλούσαμε 1 ώρα και 40 λεπτά στο skype, με κατηγορεί ότι πάσχω από λογοδιάρροια. Αρνείται προς το παρόν να μάθει ελληνικά – κάποια στιγμή με είχε πάρει τηλέφωνο, θυμωμένη με τους Πέρσες που ήταν αρκετά ανόητοι για να αφήσουν τον Αλέξανδρο να τους νικήσει. Γιατί; Επειδή τώρα είναι υποχρεωμένη να κάνει μαθήματα Ελληνικών κάθε Δευτέρα και Παρασκευή... Η επόμενη κομβική στιγμή στη ζωή μου είναι η γνωριμία μου με τη σύζυγό μου Δανάη Στράτου, περίπου 3 μήνες μετά την αποχώρηση της Ξένιας. Δεν γνώριζα την Δανάη όμως θαύμαζα τη δουλειά της. Θυμάμαι ότι είχα δει το 2000 το έργο της Breathe και είχα ξετρελαθεί, χωρίς να έχω ιδέα ποια είναι η Δανάη Στράτου.»
Η ιστορία που δεν έχω πει ακόμη
«Από τις ιστορίες που δεν έχω αφηγηθεί ακόμη, αισθάνομαι «χρέος» να αφηγηθώ την ιστορία της κας Γεωργίας, μια αγρότισσας από την Πελοπόννησο που πέθανε πρόσφατα μόνη της, και η ζωή της οποίας αποτελεί σύγχρονη αρχαία τραγωδία που αποτυπώνει εύγλωττα την σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τίτλος της θα μπορούσε να είναι: «Συμβιβασμού Κρίμα».
H εμμονή μου είναι...
«Τα κρυφά αίτια των φαινομένων.»
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι...
«Ο συμβιβασμός»
Κάτω από τη φωτογραφία της Αθήνας θα έβαζα τον τίτλο...
«Η πόλη μου»

ΠΗΓΗ: iefimerida.gr

Δουλειά στην ΕΕ: Στο 1.260.454 οι κενές θέσεις

Με την ανεργία στην Ελλάδα να έχει κτυπήσει κόκκινο, οι πιθανότητες για τους άνεργους Έλληνες να βρουν δουλειά είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες.
Κι όμως, τη στιγμή που η εύρεση μιας θέσης εργασίας στην Ελλάδα είναι σαν να αναζητάς ψύλλους στα άχυρα, στην Ευρώπη υπάρχουν αυτήν τη στιγμή περισσότερες από 1.260.454 κενές θέσεις μέσω της πύλης EURES (στοιχεία 31/01/2013).
Δυνατότητα η οποία παρέχεται με βάση την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία σημαίνει ότι μπορείτε να εργαστείτε σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και στη Νορβηγία, στην Ισλανδία, στο Λιχτενστάιν (χώρες ΕΟΧ) και στην Ελβετία. Τα οφέλη της εργασίας στο εξωτερικό είναι πολλά, διότι δίνεται η δυνατότητα στους ανέργους να αποκτήσουν νέες επαγγελματικές και προσωπικές δεξιότητες.
Όσο για τα επαγγέλματα που έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση, εκτός από τους μηχανικούς και τους προγραμματιστές συστημάτων, που είναι πρώτοι στη λίστα, μεγάλη πέραση έχουν επαγγέλματα όπως οι μάγειρες, οι πωλητές (υπάλληλοι) αλλά και οι αρχισερβιτόροι, οι σερβιτόροι και οι υπεύθυνοι πωλήσεων.
Σε τι μπορεί να σας φανεί χρήσιμη η πύλη EURES
Οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες απασχόλησης EURES (European Employment Services) είναι ένα δίκτυο συνεργασίας για τη διευκόλυνση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων στο εσωτερικό του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου.
Μέσω της πύλης EURES δίνεται πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικά με την κινητικότητα των εργαζομένων, τη δυνατότητα αναζήτησης εργασίας. Παράλληλα, δίκτυο με περισσότερους από 800 συμβούλους EURES είναι έτοιμο να βοηθήσει. Για παράδειγμα, επιλέγοντας Αναζήτηση εργασίας έχετε πρόσβαση σε πραγματικό χρόνο σε κενές θέσεις εργασίας σε 31 ευρωπαϊκές χώρες.
Μέσω δωρεάν εγγραφής στο My EURES για άτομα που αναζητούν εργασία, μπορείτε να συντάξετε το βιογραφικό σας, στο οποίο θα έχουν πρόσβαση τόσο εγγεγραμμένοι εργοδότες όσο και σύμβουλοι του EURES που βοηθούν τους εργοδότες να βρίσκουν τους κατάλληλους υποψηφίους. Μέσω του τμήματος Διαβίωση και Εργασία, έχετε τη δυνατότητα να προετοιμαστείτε καλά και να ενημερωθείτε σχετικά με την κατάσταση της απασχόλησης και τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας σε άλλες χώρες του ΕΟΧ.
Το κατάλληλο βιογραφικό κλειδί για επαγγελματική αποκατάσταση Η διαδικασία αναζήτησης εργασίας διαφέρει τόσο από χώρα σε χώρα όσο και μεταξύ των διαφορετικών τομέων απασχόλησης. Ωστόσο, ένας καλός τρόπος για να αναδείξετε τα προσόντα σας σε όλη την Ευρώπη, ανεξαρτήτως χώρας, είναι η χρήση του βιογραφικού σημειώματος Europass. Μέσω της τυποποιημένης δομής του Europass μπορείτε να προβάλλετε τις δεξιότητες και τις ικανότητές σας, ακόμη και αυτές που έχετε αποκτήσει σε διαφορετικό πλαίσιο από αυτό της τυπικής μάθησης. Το Europass είναι δομημένο με τρόπο που επιτρέπει τη σύγκριση των δεξιοτήτων, διευκολύνοντας έτσι τη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων και, κατ’ επέκταση, την κινητικότητα των εργαζομένων και των σπουδαστών.
Δεδομένων της σημερινής δομής της εργασίας, της διάδρασης και της τρέχουσας οικονομικής κατάστασης, οι εργοδότες συνεχώς αναζητούν υποψήφιους με περισσότερες και διαφορετικές δεξιότητες.
Όλες οι απαντήσεις με ένα τηλέφωνο ή email Βοήθεια και συμβουλές για να ζήσετε, να εργαστείτε και να ταξιδέψετε στην Ε.Ε. παρέχει και η υπηρεσία CSS ή στα ελληνικά "Η Ευρώπη σου-Συμβουλές". Η συγκεκριμένη υπηρεσία απαντά αμέσως τηλεφωνικά ή σε 3 - 5 ημέρες με email σε ερωτήσεις όπως: Πώς θα λάβω το επίδομα ανεργίας όσο αναζητώ δουλειά αλλού, πώς θα μάθω τα εργασιακά ή φορολογικά μου δικαιώματα, πώς θα αποζημιωθώ για αγορές, ταξίδια. Αν μετακομίσω σε άλλη χώρα της Ε.Ε., μπορώ να λαμβάνω τη σύνταξή μου εκεί;
Η CSS απασχολεί πολύγλωσσους ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες οι οποίοι μπορούν να σας παρέχουν δωρεάν και εξατομικευμένες συμβουλές στη γλώσσα σας, να σας εξηγήσουν τη νομοθεσία της Ε.Ε. που ισχύει στην περίπτωσή σας ή να σας υποδείξουν πώς μπορείτε να ασκήσετε τα ευρωπαϊκά δικαιώματά σας. Παρέχει επίσης συμβουλές για προβλήματα που μπορεί να συναντάτε ως καταναλωτής.
Η επικοινωνία με τη CSS γίνεται μέσω του ηλεκτρονικού δελτίου υποβολής ερωτήσεων στον ιστότοπο ec.europa.eu/citizensrights/submission ή τηλεφωνικά χωρίς χρέωση στον αριθμό κλήσης της Europe Direct 00800 6 7 8 9 10 11.

Οι κενές θέσεις ανά χώρα
Αυστρία	40.002
Βέλγιο	77.621
Βουλγαρία	19
Ελβετία	13.983
Κύπρος	1.564
Τσεχική Δημοκρατία	25.329
Γερμανία	346.082
Δανία	37.693
Εσθονία	2.426
Ισπανία	1.793
Φινλανδία	40.778
Γαλλία	47.970
Ελλάδα	2.335
Ουγγαρία	5.562
Ιρλανδία	4.005
Ισλανδία	115
Ιταλία	9.822
Λιχτενστάιν	104
Λιθουανία	3.121
Λουξεμβούργο	316
Λεττονία	1.288
Μάλτα	254
Κάτω Χώρες	23.553
Νορβηγία	9.835
Πολωνία	27.235
Πορτογαλία	1.016
Ρουμανία	7.732
Σουηδία	69.657
Σλοβενία	2.007
Σλοβακία	4.051
Ηνωμένο Βασίλειο	453.186

ΠΗΓΗ: EURO2DAY.GR