«Ο Mr. Euro καλείται να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ»

Ενας γλυκομίλητος αλλά ιδιαίτερης αναγνώρισης οικονομολόγος βρίσκεται από σήμερα στο τιμόνι της ελληνικής οικονομίας, αναφέρει το Reuters παρουσιάζοντας τον Γιάννη Στουρνάρα

Με τους Ελληνες να απέχουν μόλις λίγες εβδομάδες από το να ξεμείνουν από ρευστό και έχοντας απέλπιδα την ανάγκη για έναν νέο υπουργό οικονομικών που θα ηγηθεί των διαπραγματεύσωεν με τους δανειστές, η συμφωνία των πολιτικών αρχηγών γύρω από το πρόσωπο του 55χρονου Γιάννη Στουρνάρα δεν άργησε πολύ να κλείσει σημειώνει το πρακτορείο.
Και προσθέτει:
Το έργο που έχει μπροστά του απαιτεί ικανότητες ταχυδακτυλουργού. Πρέπει να πιέσει για περισσότερα χρήματα και χρόνο τους ολοένα και πιο δύσπιστους δανειστές την ίδια ώρα που θα είναι αναγκασμένος να κανακεύει τους απρόθυμους ελληνες αξιωματούχους να προωθήσουν αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις.
Ο Στουρνάρας είναι ένας σοβαρός και αξιοσέβαστος άνθρωπος που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στις αγορές. Μπαίνει όμως σε μια κακή κυβέρνηση, όπου πολλοί παλιομοδίτες και με έφεση στη σπατάλη πολιτικοί, κατέχουν καίριες θέσεις», είναι η γνώμη που κατέθεσε στο διεθνές πρακτορείο ο Γιάννης Λούλης.
«Θα πρέπει να δώσει μια σκληρή μάχη εναντίον τους. Μπαίνει στη φωλιά του λύκου και δεν θα επιβιώσει εάν δεν έχει την σθεναρή υποστήριξη του πρωθυπουργού».
Καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επικεφαλής του ΙΟΒΕ, ενός think-tank με ιδιαίτερη επιρροή, ο Γιάννης Στουρνάρας θεωρείται φιλελεύθερος οικονομολόγος, και ένθερμος υποστηρικτής των διαρθρωτικών αλλαγών για να ανοίξει η οικονομία και να γίνει πιο ανταγωνιστική –ιδέες που είνα πιθανόν να ευαρεστήσουν τους διεθνε΄ςι δανειστές που έχουν εξοργιστεί με τους αργούς ρυθμούς των μεταρρυθμίσεων.
Ο Γ. Στουρνάρας υπήρξε μέλος της ομάδας που διαπραγματεύθηκε την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ το 2011, ως βασικός οικονομικός σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Αργότερα τοποθετήθηκε διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τραπέζης, όπου ξεκίνησε με επιτυχία την σταδιακή πώληση στην Credit Agricole.
Ανθρωποι που έχουν συνεργαστεί στενά τον περιγράφουν σαν ένα γλυκομίλητο οικονομολόγο, άψογα κατηρτισμένο για να αναλάβει αυτό που σήμερα φαίνεται ως η πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο...
ΠΗΓΗ:ΕΘΝΟΣ.GR

Στο μικροσκόπιο το πολιτικό κριτήριο Σαμαρά

Ο Αντώνης Σαμαράς αυτήν την εβδομάδα πέτυχε έναν στόχο ζωής -να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας-, αλλά μόνο αφού συμφώνησε να μοιραστεί την εξουσία με δύο μικρότερα κεντροαριστερά κόμματα, σε έναν κατά τα φαινόμενα εύθραυστο συνασπισμό.
Λίγοι αναλυτές στην Αθήνα στοιχηματίζουν ότι ο 61χρονος συντηρητικός ηγέτης θα μπορέσει να μείνει στην εξουσία για δύο χρόνια, όπως είναι ο στόχος της νέας του κυβέρνησης. Οι ψηφοφόροι στήριξαν τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, κυρίως λόγω του φόβου για επικράτηση ενός συνασπισμού υπό τον ΣΥΡΙΖΑ της άκρας αριστεράς, που θα έθετε την Ελλάδα σε τροχιά σύγκρουσης με τους διεθνείς πιστωτές, στέλνοντας τη χώρα στην κατάρρευση εκτός ευρώ μέσα σε μερικές εβδομάδες.
Η Νέα Δημοκρατία κέρδισε με μεγαλύτερη διαφορά από ό,τι αναμενόταν, σχεδόν 3%. Το αποτέλεσμα των εκλογών εμπόδισε και τα σχέδια Ελλήνων επιχειρηματιών για απομάκρυνση του κ. Σαμαρά από την ηγεσία του κόμματος προς όφελος ενός νεότερου και λιγότερο εθνικιστή διαδόχου.
Παρ' όλα αυτά, η υπόσχεση του κ. Σαμαρά για ένα μικρότερο, μη κομματικό κυβερνητικό σχήμα τεχνοκρατών έχει ήδη διαψευστεί. Την Πέμπτη ανακοινώθηκε μία κυβέρνηση παλαιού τύπου με πολλούς έμπιστους της συντηρητικής παράταξης.
«Δύσκολα θα προβλέψει κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση θα διαρκέσει…, (το νέο υπουργικό συμβούλιο) είναι μία ακόμη απογοητευτική απόδοση από τον Σαμαρά» δήλωσε ο Θάνος Βερεμής, βετεράνος πολιτικός αναλυτής και ιστορικός.
 Ο κ. Σαμαράς, που ανήκει στην αμερικανοτραφούμενη ελληνική ελίτ, δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν. Πράγματι, κέρδισε τη φήμη για τους ασταθείς πολιτικούς χειρισμούς του και την αμφισβητούμενη κρίση του όταν ορίστηκε υπουργός Εξωτερικών (ο νεότερος στην Ιστορία της χώρας) στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Καθώς διευρυνόταν η σύγκρουση στη Γιουγκοσλαβία, εκείνος από τη μία πλευρά δεσμευόταν ότι στηρίζει τις ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες για ασφάλεια στα Βαλκάνια, ενώ από την άλλη έθεσε βέτο στην αναγνώριση της μικρής και ευάλωτης πΓΔΜ για τη χρήση του ονόματος Μακεδονία, υποστηρίζοντας ότι αποτελεί απειλή για την Ελλάδα. Είκοσι χρόνια αργότερα, η διαμάχη αυτή συνεχίζεται, με την Ελλάδα να μπλοκάρει ακόμη την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.
Υποστήριξε τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του συντηρητικού πρωθυπουργού στου οποίου την κυβέρνηση συμμετείχε. Το 1993, όμως, ηγήθηκε της κοινοβουλευτικής ανταρσίας οδηγώντας στην πτώση της κυβέρνησης. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης δεκαετίας σε πολιτική απομόνωση. Οι φίλοι του λένε ότι αυτή η περίοδος άφησε βαθιές πληγές.
Ο κ. Σαμαράς εκμεταλλεύθηκε μία ανέλπιστη ευκαιρία να κάνει το πολιτικό του comeback στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, αρχικά ως κεντροδεξιό μέλος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, στη συνέχεια ως υπουργός Πολιτισμού στη συντηρητική κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, τον οποίο διαδέχθηκε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 2009.
Όταν η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ελλάδας συμφώνησε στο πρώτο πακέτο στήριξης, αρνήθηκε να το στηρίξει. «Η λογική επιλογή θα ήταν να στηρίξει το πακέτο και να αντιταχθεί σε κάποια από τα μέτρα», δήλωσε ένας από τους συμβούλους του και συμπλήρωσε: «Ο κ. Σαμαράς αποφάσισε το αντίθετο. Να καταδικάσει το πακέτο, αλλά να στηρίξει ορισμένες μεταρρυθμίσεις. Η κίνησή αυτή προφανώς εξόργισε τους δανειστές».
Οι επικριτές του αμφισβητούν την απόφασή του να ζητήσει πρόωρες εκλογές σε αντάλλαγμα τη στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου. «Η επιμονή του για τη διεξαγωγή εκλογών θα μπορούσε να αποδειχθεί ιστορικά μείζων λάθος κίνηση», δήλωσε ένας από τους συμβούλους του την προηγούμενη εβδομάδα.
Αν και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες έκαναν προεκλογική εκστρατεία σχεδόν υπέρ του κ. Σαμαρά, προειδοποιώντας ότι ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ συνεπάγεται έξοδο από το ευρώ, πολλοί ανώτατοι αξιωματούχοι παραμένουν επιφυλακτικοί για τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Η μακρά του θητεία στην ελληνική πολιτική σκηνή έχει οδηγήσει στη δημιουργία στενών δεσμών με αρκετούς ηγέτες, κυρίως πολιτικούς της κεντροδεξιάς στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, εκ των οποίων και ο Jose Manuel Barroso, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, η οποία όπως και η Ελλάδα επέστρεψε στη δημοκρατία κατά τη δεκαετία του 1970.
Πολλοί από αυτούς τους δεσμού, όμως, βρίσκονται σε ένταση. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα έχουν καταστραφεί καθώς πολλοί στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο κάνουν λόγο για πολιτικά παιχνίδια τον τελευταίο χρόνο, υποστηρίζοντας ότι ο κ. Σαμαράς έθεσε πρώτα τις δικές του φιλοδοξίες και όχι το εθνικό συμφέρον.
Οι σχέσεις ακόμη δεν έχουν αποκατασταθεί μετά την επαναλαμβανόμενη αντίστασή του τον Φεβρουάριο να στηρίξει δημόσια το πακέτο των 174 δισ. ευρώ, αφήνοντας μετέωρους τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης για εβδομάδες, μέχρις ότου απρόθυμα προχωρήσει σε μία επί της αρχής συμφωνία.
«Υπάρχει μία γενική αίσθηση στην Ευρώπη. Όταν μιλάς με ηγέτες ρωτούν: υπάρχει κανένας πλέον στην Ελλάδα που να μπορούμε να εμπιστευθούμε ότι θα ξεπεράσει την κομματική πολιτική;» δήλωσε ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος και συμπλήρωσε: «Ο κ. Σαμαράς δεν είναι το χειρότερο παράδειγμα, αλλά είναι δύσκολο να τον πιάσεις».

ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.

"Κανείς δεν μπορεί να κάνει μαθήματα στην Ελλάδα"

Απόσπασμα συνέντευξης τύπου του Σάντος από buitre9

Robert D. Kaplan: Ανήκει η Ελλάδα στην Ευρώπη;

H Ελλάδα βρίσκεται εκεί που τελειώνει και εκεί που αρχίζει η Δύση, γράφει ο Robert D. Κaplan σε άρθρο του στο Stratfor, στο οποίο παρουσιάζει τις αντιθέσεις στη γεωγραφική και γεωπολιτική ταυτότητα της χώρας από την εποχή της αρχαίας Αθήνας μέχρι σήμερα και πώς αυτές επηρέασαν την οικονομική και πολιτική της εξέλιξη.
Από τη μία πλευρά, η έννοια της Δύσης ως ουμανιστικό ιδεώδες ξεκίνησε από την αρχαία Αθήνα, όταν ο σεβασμός του ατόμου αντικατέστησε τη βιαιότητα των γειτονικών πολιτισμών της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου. Ενώ και η ίδια η διάκριση μεταξύ Ανατολής και Δύσης εγκαθιδρύθηκε με τον Περσικό Πόλεμο τον 5ο αι. π.Χ.
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα είναι μια χώρα Ορθόδοξη, με πνευματικούς δεσμούς με τη Ρωσία και για πάνω από χίλια χρόνια υπήρξε το παιδί του Βυζαντίου και της Τουρκίας.
Πάνω σε αυτήν τη διχασμένη κληρονομιά εξελίσσεται και η νεότερη ιστορία της. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε στην ανταλλαγή πληθυσμών με την Τουρκία, όπου πάνω από 1 εκατομμύριο Έλληνες εγκαταστάθηκαν από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ως συνέχεια έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, η τελική έκβαση του οποίου κρίθηκε και πάλι από την ασταθή γεωγραφική θέση της χώρας μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Σύμφωνα με τον Kaplan, το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η πιο προβληματική οικονομία της Ε.Ε. δεν είναι τελείως ανεξάρτητο από το ότι βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης.
Η οικονομική της εξέλιξη φέρει σημάδια ενός παρελθόντος που δεν ανήκει πλήρως στη Δύση. Σχεδόν τα τρία τέταρτα των επιχειρήσεων είναι οικογενειακές, η φοροδιαφυγή θριαμβεύει, η ανταγωνιστικότητα βρίσκεται στα τάρταρα και το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας βασίζεται στις υπηρεσίες, με τη μεταποίηση να είναι πολύ περιορισμένη.
Όσο και αν αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν να κάνουν με τις κακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες, άλλο τόσο έχουν να κάνουν και με την ιστορία και την κουλτούρα, που είναι με τη σειρά τους προϊόντα της γεωγραφίας. Η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες παραγωγικές εκτάσεις γης για να γίνει αγροτική δύναμη. Αλλά και η πολιτική της εξέλιξη δεν μοιάζει με αυτήν των χωρών της Δύσης. Ακόμα και στα μέσα του 20ού αιώνα, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα είχαν ένα πατερναλιστικό χαρακτήρα. Βασίζονταν σε μεγάλες προσωπικότητες της εποχής και είχαν πολύ αδύναμη οργανωτική υποστήριξη.
Τα πολιτικά κόμματα υπήρξαν οικογενειακές επιχειρήσεις σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το κόμμα που βρισκόταν στην εξουσία δεν έλεγχε μόνο τα ανώτερα κλιμάκια της γραφειοκρατίας, όπως γίνεται στη Δύση, αλλά και τα μεσαία και τα κατώτερα. Οι κρατικοί θεσμοί ήταν πολιτικοποιημένοι από κάτω μέχρι πάνω.
Ως τις αρχές του 1990, το ελληνικό πολιτικό σύστημα παρουσίαζε μια τάση προς τα άκρα, με την κυριαρχία δύο κομμάτων, του ριζοσπαστικά αριστερού ΠΑΣΟΚ, που φλέρταρε με αραβικά καθεστώτα, όπως αυτό του Καντάφι στη Λιβύη, και της αντιδραστικής δεξιάς Νέας Δημοκρατίας. Η μετατόπιση των δύο αυτών κομμάτων προς το κέντρο πραγματοποιήθηκε σχετικά πρόσφατα.
Οπότε, σύμφωνα με τον Kaplan, η δημιουργία του ριζοσπαστικά αριστερού ΣΥΡΙΖΑ και της ακροδεξιάς νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής απηχεί το παρελθόν της χώρας στα μέσα του 20ού αιώνα.
Ακόμα και η είσοδός της στην Ε.Ε. και στο ευρώ δεν αποφασίστηκε με βάση καθαρά οικονομικά κριτήρια, υποστηρίζει ο Kaplan, σημειώνοντας πως όταν η Ελλάδα μπήκε το 1981 ήταν προφανές ότι η οικονομία της δεν ήταν έτοιμη, ενώ το ίδιο συνέβη και το 2002, όταν υιοθέτησε το ευρώ. Και στις δύο περιπτώσεις, η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας "παραμερίστηκε χάριν ενός αφηρημένου ιστορικού οράματος για μια Ευρώπη που θα εκτείνεται από την Ιβηρική ως την ανατολική Μεσόγειο", υπογραμμίζει.
Και τώρα το δυτικό συμφέρον απαιτεί ακόμα και αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ να παραμείνει στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Γιατί ανεξάρτητα από το αν επιστρέψει στη δραχμή ή όχι θα είναι αντιμέτωπη με πολλά χρόνια οικονομικής δυσχέρειας. Αυτό σημαίνει ότι, δεδομένης της γεωγραφικής θέσης της, η πολιτική της κατεύθυνση δεν μπορεί να είναι ποτέ δεδομένη. Για παράδειγμα, οι Κινέζοι έχουν επενδύσει στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ οι δεσμοί της Ρωσίας με το ελληνικό κομμάτι της Κύπρου είναι πολλοί στενοί. Στα ΜΜΕ κυκλοφορούν σενάρια για ρωσικές επενδύσεις στις ναυτικές εγκαταστάσεις της Ελλάδας.
Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία γιατί διεκδικήθηκαν από τις δυνάμεις της Δύσης για στρατηγικούς καθαρά λόγους, υπενθυμίζει ο Kaplan και καταλήγει ότι "με άλλα λόγια, από την οπτική της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής, η Ελλάδα θα είναι μέσα στο παιχνίδι για αρκετά χρόνια ακόμα".


*Ο Robert David Kaplan είναι Αμερικανός δημοσιογράφος και εργάζεται αυτήν τη στιγμή για την Atlantic Monthly και το Stratfor. Έχει συνεργαστεί με τη The Washington Post, τους New York Times και τη Wall Street Journal, ενώ τη δεκαετία του 1980 έζησε στην Ελλάδα για εφτά χρόνια. 
ΠΗΓΗ:EURO2DAY

Αντισταθείτε στo δημαγωγό - Widersteht den Demagogen

Die Griechen treffen am Sonntag eine historische Wahlentscheidung - und sowohl Ergebnis als auch Folgen sind unklar. Die FTD sagt in ihrer Wahlempfehlung, wen die Griechen wählen sollen, in deutscher und griechischer Sprache. 

Σύσταση προς τους ψηφοφόρους - Η Financial Times Deutschland (FTD) και η πλειοψηφία των Ελλήνων έχουν ένα κοινό συμφέρον: Η χώρα σας πρέπει να παραμείνει στο ευρώ. Την Κυριακή γίνονται ιστορικές εκλογές, οι οποίες θα είναι καθοριστικές ακριβώς επ’ αυτού, αλλά και για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Γι’ αυτό η FTD κάνει σήμερα κατ’ εξαίρεση μία σύσταση στους Έλληνες ψηφοφόρους, κάτι που συνηθίζει πριν τις εκλογές για το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο και για το Ευρωκοινοβούλιο. Αγαπητές Ελληνίδες, αγαπητοί Έλληνες, φροντίστε για ξεκάθαρες πολιτικές συνθήκες. Ψηφίστε θαρραλέα υπέρ της μεταρρυθμιστικής πορείας και όχι οργισμένα κατά της αναγκαίας και επίπονης αναδιάρθρωσης. Μόνο με τα κόμματα που αποδέχονται τους όρους των διεθνών χρηματοδοτών, η χώρα σας θα μπορέσει να παραμείνει στο ευρώ. Αντισταθείτε στη δημαγωγία του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Μην εμπιστεύεστε τις υποσχέσεις τους, ότι δηλαδή είναι δυνατή η χωρίς συνέπειες καταγγελία όλων των συμφωνιών. Η χώρα σας έχει επιτέλους ανάγκη από ένα κράτος που λειτουργεί. Για την ομαλή διακυβέρνησή της συνιστούμε τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που κάνουμε με βαριά καρδιά. Η Νέα Δημοκρατία άσκησε επί δεκαετίες λάθος πολιτική και είναι συνυπεύθυνη για τη σημερινή μιζέρια. Παρ’ όλα αυτά η καλύτερη επιλογή για τη χώρα σας θα ήταν μία κυβέρνηση συνασπισμού με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά και όχι τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θέλει να γυρίσει πίσω τον τροχό της ιστορίας και σας βαυκαλίζει με έναν κόσμο που είναι εκτός πραγματικότητας.

Übersetzung aus dem Deutschen: Nikos Theodorakopoulos

ΠΗΓΗ:FTD

ΧΑΣΤΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΓΕΛΟ ΟN AIR

Ο Κασιδιάρης χαστούκισε την Κανέλλη από newsview

«Κουτσό» οικονομικό όραμα με γεύση… ναφθαλίνης

 

Θα ξεκινήσω την κριτική μου στο οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με μια διαπίστωση. Ο ιδιωτικός τομέας, το διεθνώς δυναμικότερο κομμάτι της οικονομίας, είναι σχεδόν… ωσάν να μην υπάρχει!
Δεν ξέρω αν αυτό έγινε προκειμένου να μην δυσαρεστηθούν οι πιο… σκληροπυρηνικές συνιστώσες, ή διότι έτσι αντιμετωπίζει συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ, την ιδιωτική πρωτοβουλία
Το γεγονός όμως είναι ότι το πρόγραμμα έχει αμέτρητες αναφορές στο κράτος και τη Δημόσια Διοίκηση, (ορισμένες εκ των οποίων μυρίζουν πολύ…. ναφθαλίνη) αλλά καμία συγκεκριμένη αναφορά στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων ή στην ενθάρρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων.
Κι αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, ειδικά όταν η χώρα βρέθηκε σε κρίση εξ αιτίας (μεταξύ και άλλων) της κρατικοδίαιτης καταναλωτικής οικονομίας της. Από αυτής της απόψεως το «όραμα» είναι… κουτσό, αφού πατάει μονόπαντα σε μια νοοτροπία «κρατισμού» και «κοινωνικοποίησης».
Θετικό κατά την άποψη μου είναι το γεγονός ότι οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να αντιλαμβάνονται το στοιχειώδες, που άλλοι δεν φαίνεται να είχαν αντιληφθεί:
Ότι τα χαμηλότερα οικονομικά εισοδήματα έχουν μεγαλύτερη «ροπή» προς την κατανάλωση και άρα η ενίσχυση τους (αντί της συστηματικής φτωχοποίησης τους) θα έχει πολλαπλασιαστική επίδραση στην ενεργό ζήτηση εντός της χώρας.

Παντελώς αρνητική όμως η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κρατικοποίηση κι εν συνεχεία στην κοινωνικοποίηση (αποφεύγει να διευκρινίσει τι εννοεί με τον συγκεκριμένο όρο) του συνόλου του τραπεζικού συστήματος, αλλά και η σταδιακή κρατικοποίηση των «στρατηγικών» ΔΕΚΟ.
Τέτοιου είδους «ολοκληρωτικό» μοντέλο δεν υπάρχει πουθενά στη Δύση σήμερα, πολύ περισσότερο στην Ευρώπη, μέρος της οποίας θέλουμε να είμαστε (περιλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ).
Στα θετικά, κατά την άποψη μου, περιλαμβάνονται οι προτάσεις για καθιέρωση γενικευμένου περιουσιολογίου και ελέγχου των πάσης φύσεων εισοδημάτων (μέσω καθολικού «πόθεν έσχες» ίσως;), όπως και η μερική «δήμευση» περιουσίας προκειμένου να παταχθεί η φοροδιαφυγή, αλλά και οι προτάσεις για αλλαγή των φορολογικών συντελεστών, με αύξηση στα πολύ υψηλά εισοδήματα .
Γενικότερα όμως, οι προτάσεις για την αναδιοργάνωση του φορολογικού συστήματος παραμένουν στα- γνωστά και από άλλα κόμματα- πλαίσια της ασάφειας και της αοριστίας. Θα περίμενα πολύ περισσότερα από ένα κόμμα που διακηρύσσει θέσεις υπέρ της ανακατανομής του πλούτου και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Όπως θα περίμενα από ένα κόμμα που δίνει τόσο μεγάλο βάρος στην εύρυθμη λειτουργία του δημόσιου τομέα, ( τον οποίο επιδιώκει να αναγάγει όχι μόνον σε ρυθμιστή της αγοράς αλλά και σε «επιχειρηματία») να δώσει πολύ μεγαλύτερο προγραμματικό βάρος σε συγκεκριμένα μέτρα βελτίωσης της αποτελεσματικότητας και της διοικητικής οργάνωσης.
Πλην όμως και σε αυτή την περίπτωση, οι αναφορές είναι εντελώς γενικόλογες.
Πουθενά δεν αναφέρεται κάτι για την απολύτως αναγκαία αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ αντίθετα γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στην κατάργηση των «συμβούλων» που φέρουν οι εκάστοτε υπουργοί.
Καμία αντίρρηση ως προς αυτό, με βάση την προηγούμενη εμπειρία, αλλά είναι μάταιο να χαϊδεύουμε αυτιά λέγοντας έτσι απλά ότι « θα αξιοποιήσουμε τα στελέχη της δημόσιας διοίκησης στο σχεδιασμό και την εκτέλεση των αποφάσεων, ανεξάρτητα από την κομματική τους ταυτότητα».
Ωραία ηχεί, αλλά ποια δημόσια διοίκηση; Αυτή που βρίσκεται εδώ και χρόνια υπό διάλυση;
Πως ακριβώς θα κόψει ο κ. Τσίπρας τον ομφάλιο λώρο του κομματικού συμφέροντος που εδώ και δεκαετίες συνδέει τις διοικήσεις δημοσίων οργανισμών, Ταμείων, τραπεζών και επιχειρήσεων, με το εκάστοτε κυβερνητικό κατεστημένο; Φαντάζομαι ως δια μαγείας γιατί κατά τα λοιπά, τίποτε δεν αναφέρεται στο πρόγραμμα.
Όπως ίσως θα έπρεπε να αναμένεται, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ «πλειοδοτεί» έναντι της Νέας Δημοκρατίας, σε ότι αφορά δύο σημεία, τα οποία όπως παρουσίασα και στην κριτική μου για το πρόγραμμα της ΝΔ σηκώνουν… πολύ κουβέντα!
Το πρώτο αφορά την κατά ΣΥΡΙΖΑ «ολική ή μερική διαγραφή των δανειακών υποχρεώσεων υπερχρεωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων». Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα συμβεί «ανάλογα με τη μείωση του εισοδήματος ή του τζίρου, που έχουν υποστεί από τη σύναψη του δανείου και μετά». Κατανοώ την προσπάθεια προσδιορισμού μιας «σεισάχθειας» προς όφελος των αδυνάμων, αλλά στη περίπτωση μας, λείπουν τα… «εργαλεία».
Διότι πρώτον υπάρχει το τεράστιο- και άλυτο ως σήμερα- ζήτημα της φοροδιαφυγής, δεύτερον υπάρχει το θέμα της περιουσίας, που δεν είναι κατ ανάγκη αντίστοιχη του τρέχοντος εισοδήματος. Και τρίτον υπάρχει το τεράστιο θέμα «ποιος θα βάλει τα λεφτά», (στις τράπεζες που θα χάσουν από τη ρύθμιση) στο βαθμό που η χώρα δεν διαθέτει δική της «πρέσα» για να τυπώνει χρήμα.
Με τις ρυθμίσεις που ευαγγελίζονται τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και ο κ. Σαμαράς, θα χρειαστούν δεκάδες δισεκατομμύρια, που δεν υπάρχουν!
Εξαιρετικά εύηχα σε πολλά αυτιά ηχεί φαντάζομαι και η άλλη κοινή εξαγγελία του κ. Τσίπρα με τον κ. Σαμαρά. Η παροχή επιδόματος στους αυτοαπασχολούμενους. Απορώ για το πώς θα διασφαλιστεί η δίκαιη εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου, σε μια χώρα στην οποία η φοροδιαφυγή οργιάζει, ειδικά σε αυτές τις κατηγορίες φορολογούμενων.
Εκτός πλέον αν μιλάμε για έναρξη εφαρμογής μετά από κάμποσα… χρόνια κι έχει ως τότε «μεταμορφωθεί» το καθεστώς.
Για να επιστρέψουμε όμως εκεί που ξεκινήσαμε, κατανοώ την «αγωνία» του ΣΥΡΙΖΑ να υποσχεθεί κατάργηση των απολύσεων στο Δημόσιο και επαναφορά των εργατικών συμβάσεων στη μορφή που είχαν προ κρίσης, δεν κατανοώ όμως πώς θα γίνουν όλα αυτά, μεσούσης της κρίσης.
Όπως δεν κατανοώ την έλλειψη προτάσεων εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ για εκσυγχρονισμό του ασφαλιστικού ιδίως στο θέμα του ύψους των υπέρογκων πλέον εισφορών εργαζόμενου και εργοδότη, όταν είναι πασιφανές ότι το σύστημα έχει χρεοκοπήσει.
Η αναφορά σε σύσταση Ταμείου Εθνικού Πλούτου και Κοινωνικής Ασφάλισης, θα μπορούσε να καλύψει ένα μέρος του θέματος. Δεν αλλάζει όμως τη θεμελιώδη αρχή: Όταν ένα σύστημα είναι θεμελιωδώς ελλειμματικό, αποτελεί «βαρέλι δίχως πάτο».
Εν κατακλείδι, πέραν των σημείων που ήδη επισημάνθηκαν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι αποτελεί για πρώτη φορά «πρόγραμμα εξουσίας», κινείται στη γνωστή… πεπατημένη των άλλων δύο «μεγάλων» κομμάτων.
Βρίθει υποσχέσεων και αοριστολογίας, πάσχοντας από έλλειψη ποσοτικοποίησης συγκεκριμένων μέτρων. Κι αυτό σε μια περίοδο κατά την οποία κυριαρχούν οι… δυσάρεστοι αριθμοί!
Παρότι δε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να επιθυμεί την μακροχρόνια παγίωση της πολυσυλλεκτικότητας που τον απογείωσε, αυτό το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει τα στοιχεία μιας ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας, που θα μπορούσαν να του το επιτρέψουν.
ΥΓ: Άφησα για το τέλος το θέμα των εφοπλιστών και του «φόρου» στην έξοδο κεφαλαίων. Ως προς το πρώτο γνωρίζω τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση των εφοπλιστών από σκανδιναβικές χώρες, αλλά δεν γνωρίζω πόσο…σκανδιναβοί είναι οι Έλληνες εφοπλιστές. Ως προς το δεύτερο, διερωτώμαι με ποιον ακριβώς τρόπο θα μπορούσαν να υπερκεραστούν οι διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων.
* του Γιώργου Παπανικολάου Διευθυντής του Euro2day.gr - οι απόψεις που εκφράζονται είναι προσωπικές.
ΠΗΓΗ:Euro2day.gr