Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013
Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013
Ελληνικό δημογραφικό πρόβλημα, το μέγιστο εθνικό θέμα
Με αφορμή την συζήτηση για το επίδομα γάμου θα επιχειρήσουμε να
συνοψίσουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα τα βασικά στοιχεία σχετικά με το
ελληνικό δημογραφικό πρόβλημα. Όσο κι αν κάποιοι το θεωρούν «πασέ», το
πρόβλημα της υπογεννητικότητας είναι το μεγαλύτερο εθνικό μας πρόβλημα –
ή τουλάχιστον ένα από τα μεγαλύτερα. Υπονομεύει ευθέως το ενδεχόμενο
ύπαρξης ελληνικού έθνους-κράτους στην αυγή του 22ου αιώνα. Η
πολιτική εξουσία ρυθμίζει τις προτεραιότητες, το ποιά ζητήματα
αξιολογούνται ως σημαντικώτερα, κρισιμώτερα, πλέον επείγοντα, ποιά όχι.
Αν η πολιτική εξουσία θεωρεί ότι «δεν έχουμε χρήματα για να λύσουμε αυτό
το ζήτημα»… Προσέξτε μην και απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος!
Τί είναι το ελληνικό δημογραφικό πρόβλημα; Κάθε γενιά για να αναπαραχθεί χρειάζεται κατ’ ελάχιστον 2.1 (δείκτης γεννητικότητας / total fertility rate) παιδιά κατά μέσο όρο ανά γυναίκα: η ελληνική οικογένεια γεννά 1-1.3, αριθμός εφιαλτικά χαμηλός. Σύμφωνα με αυτόν τον αριθμό, το 2100 οι απόγονοι των σημερινών Ελλήνων (…αν δεν έχουν μεταναστεύσει όλοι) θα είναι περίπου 2,3 εκατομμύρια. Αναλογιστείτε λίγο τον αριθμό: 2,3 εκατομμύρια.
Γιατί όμως είναι «πρόβλημα» η δημογραφική σμίκρυνση; Λίγα από τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματά της, όταν πλέον η «δημογραφική πυραμίδα» θα έχει γίνει… ρόμβος και ανάποδη πυραμίδα, είναι τα παρακάτω:
-Γιγαντιαία οικονομικά προβλήματα, αδυναμία διατήρησης κοινωνικού κράτους: ένας ασύμμετρα περιορισμένος πληθυσμός νέων εργαζομένων θα καλείται να σιτίζει με την εργασία του έναν ασύμμετρα εκτεταμένο αριθμό συνταξιούχων πολιτών.
-Αδυναμία της (γεροντικής πλέον) ελληνικής κοινωνίας να «προχωρήσει», να «αυτομεταρρυθμιστεί». Ένα από τα πρακτικά απότοκα αυτής της εξέλιξης είναι η μαζική μετανάστευση των πιο δυναμικών στοιχείων της νεολαίας στο εξωτερικό και η παραμονή τους εκεί (brain drain όχι μόνο για οικονομικούς λόγους λοιπόν).
-Η ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία θα αποδεικνύεται όλο και δυσκολώτερη. Πέρα από τον καθαρά αριθμητικό παράγοντα, μια ηττημένη κοινωνία που έχει πάρει την «κάτω βόλτα» δεν προσφέρει κίνητρα αλλά αντικίνητρα για την υιοθέτηση της εθνικής της ταυτότητας και την πλήρη ενσωμάτωση και αφομοίωση των μεταναστών.
-Δυσχεραίνει την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, αφού συνδυαζόμενη η δημογραφική συρρίκνωση με τον εγκεντρισμό στα μεγάλα αστικά κέντρα, και κατ’ ἐξοχήν σε αυτό των Αθηνών, τα σύνορα μένουν «αφύλαχτα» από εντόπιους πληθυσμούς, με ακόμα και τον παραμικρό «εποικισμό» να δύναται να ανατρέψει τις πληθυσμιακές ισορροπίες στην εκάστοτε ακριτική περιοχή (μην πάει το μυαλό σας μόνο στην Θράκη, σκεφτείτε και τα νησιά. 2010: ο νομάρχης Χίου ζητά να δοθεί άδεια σε Τούρκους να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι στα ελληνικά νησιά προκειμένου να εξισορροπηθεί το πρόβλημα γήρανσης του πληθυσμού και εγκατάλειψής τους από τη νεολαία-Τα συμπεράσματα δικά σας). 2,3 εκατομμύρια Έλληνες δεν δύνανται να προασπίσουν την εδαφική ακεραιότητα της σημερινής έκτασης της Ελλάδας, τελεία και παύλα.
-Ενθαρρύνει την δημιουργία αποσχιστικών τάσεων, αφού σε περιοχές με ιδιαίτερη οικονομική (παραγωγική ή τουριστική) δραστηριότητα και σε εποχή δημογραφικής κατακρήμνισης το ερώτημα «γιατί να ταΐζουμε εμείς εδώ την κοινωνία των Αθηνών» μετατρέπει τον τοπικισμό σε αποσχιστική τάση. Ψήγματα τέτοιων τάσεων, οσοδήποτε μικρά μα ενδεικτικά του τί μπορεί να συμβεί αν γιγαντωθούν, έχουν παρουσιασθεί στην Κρήτη, στην Κέρκυρα κλπ.
-Καλά, για το τί πολιτικό προσωπικό θα αναδεικνύει και θα ψηφίζει μια συνολικά γερασμένη κοινωνία δεν το συζητάμε καν. Αυτό είναι ήδη σήμερα μέρος του προβλήματός μας, και ήδη σχετίζεται και με την δημογραφική γήρανση.
(«Δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα, όλα θα πάνε καλά». Μετά την κρίση και την αντιστροφή τόσων χαρακτηριστικών της καθημερινής ζωής του Έλληνα σε ελάχιστα χρόνια, η μόνη έγκυρη και ικανοποιητική απάντηση σε αυτήν την ένσταση μπορεί να είναι: «ναι, εντάξει, οκ, ξέρουμε». Και προ ετών τα ίδια λέγατε.)
Είναι η συζήτηση για το δημογραφικό πρόβλημα «συντηρητική ατζέντα», όπως συνήθως θεωρείται; Παραπάνω εκτίθενται οι συγκεκριμένοι κίνδυνοι, ο τρόπος με τον οποίο το δημογραφικό πρόβλημα υπονομεύει την ίδια την ύπαρξη του λαού μας και της κρατικής μας υπόστασης. Αν αυτό είναι «ζήτημα συντηρητικής ατζέντας», πάω πάσο.
Σημειωτέον ότι η άμετρη εισροή μεταναστών δεν αποτελεί εργαλείο αριθμητικής λύσης του δημογραφικού προβλήματος: εκτός του ερωτήματος για την ένταξη και αφομοίωσή τους (ειδικά άμα είναι… περισσότεροι από τους οσονούπω ιθαγενείς), οι μετανάστες γερνάνε και αυτοί με την σειρά τους, επαναλαμβάνοντας το πρόβλημα των ελαχίστων εργαζομένων-απειράριθμων συνταξιούχων με ελάχιστες δεκαετίες παράταση.
Ποιές είναι οι αιτίες του προβλήματος; Θέλουμε σάμπως να αναγκάσουμε τις γυναίκες να κάνουν παιδιά; Πριν κάποιος αναφωνήσει «κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει τις γυναίκες να κάνουν παιδιά», ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τις έρευνες (Greek Fertility Surveys, National Centre for Social Research κ.ά.) οι Ελληνίδες θέλουν να κάνουν παιδιά αλλά δεν μπορούν λόγω των συνθηκών και του κόστους γέννησης και ανατροφής παιδιών στην Ελλάδα! Η συντριπτική πλειονότητα των Ελληνίδων θά’θελε να έχει και δύο και τρία (και τέσσερα) παιδιά (στον Πειραιά και αλλαχού), αλλά γεννά εν τέλει μόνον ένα, υποδιπλασιάζοντας σχεδόν τον πληθυσμό κάθε γενιάς. Οι συνθήκες ζωής την υποχρεώνουν να μην πραγματοποιήσει την επιθυμία της, ακόμα και προ κρίσης. Σε άλλα έθνη (π.χ. Γερμανία, με επίσης μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα) οι γυναίκες επιθυμούν να γεννήσουν παιδιά λιγώτερα από τον αναγκαίο αριθμό για την συντήρηση του πληθυσμού μιας γενιάς (2.1) και όντως γεννούν τόσα. Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Ελλάδα, η δημογραφική κρίση δεν είναι απότοκο κάποιου πλεονάσματος της ισότητας των φύλων, αλλά του ελλείμματός της! Το κόστος κύησης και ανατροφής, η δυσκολία της ανατροφής των παιδιών απουσία δημοσίου χώρου και σχετικής κρατικής μέριμνας, το ενίοτε προβληματικό καθεστώς των αδειών μητρότητας και ανατροφής στον ιδιωτικό τομέα και ένα πλήθος άλλων παραγόντων οδηγεί την νέα ελληνική οικογένεια στην επιλογή της μη τεκνοποιΐας, επιλογή συνήθως ριζικά αντίθετη με τις επιθυμίες της.
Μπορεί να υπάρξει λύση; Μέχρι πότε; Σύμφωνα με τον δημογραφικό δείκτη της Ελλάδος, κάθε γενιά αποτελεί περίπου υποδιπλασιασμό της προηγουμένης. Μετά το 2040 περίπου η εξέλιξη είναι μη αναστρέψιμη: κάθε δεκαετία θα χάνεται και ένα εκατομμύριο ελληνικού πληθυσμού χωρίς να «βγαίνουν οι αριθμοί» για το ενδεχόμενο αντιστροφής της κατακλυσμιαίας πλέον εξέλιξης. Ως εκ τούτου, ο χρόνος για μια συνολική πολιτική αναστροφής του δημογραφικού προβλήματος ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα και στρατηγική (οικονομικά κίνητρα για τεκνοποιΐα, μείωση του κόστους του τοκετού και της κυήσεως, καλύτερες βρεφονηπιακές δομές, επαναδημιουργία δημοσίου χώρου στις πόλεις και πολλά άλλα) είναι πάρα, μα πάρα πολύ περιορισμένος.
«Μα όλα αυτά κοστίζουν, τώρα δεν έχουμε χρήματα». Αν το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ανίκανο όχι να αντιμετωπίσει, αλλά απλώς και μόνον να θέσει επί τάπητος τις εθνικές προτεραιότητες που θα κρίνουν την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του έθνους-κράτους μας και του λαού μας, αν οι εντυπώσεις και η «επικοινωνία» έχουν αντικαταστήσει τόσο πολύ την ουσία και έχουν διαβρώσει τόσο πολύ τις συνειδήσεις του πολιτικού κόσμου ώστε τα προβλήματα μακροπρόθεσμης συλλογικής επιβίωσης να τους αφήνουν αδιάφορους ως μη ψηφοσυλλέγοντα, τότε… με τις υγείες μας.
Σωτήρης Μητραλέξης
ΠΗΓΗ: antinews.gr
Τί είναι το ελληνικό δημογραφικό πρόβλημα; Κάθε γενιά για να αναπαραχθεί χρειάζεται κατ’ ελάχιστον 2.1 (δείκτης γεννητικότητας / total fertility rate) παιδιά κατά μέσο όρο ανά γυναίκα: η ελληνική οικογένεια γεννά 1-1.3, αριθμός εφιαλτικά χαμηλός. Σύμφωνα με αυτόν τον αριθμό, το 2100 οι απόγονοι των σημερινών Ελλήνων (…αν δεν έχουν μεταναστεύσει όλοι) θα είναι περίπου 2,3 εκατομμύρια. Αναλογιστείτε λίγο τον αριθμό: 2,3 εκατομμύρια.
Γιατί όμως είναι «πρόβλημα» η δημογραφική σμίκρυνση; Λίγα από τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματά της, όταν πλέον η «δημογραφική πυραμίδα» θα έχει γίνει… ρόμβος και ανάποδη πυραμίδα, είναι τα παρακάτω:
-Γιγαντιαία οικονομικά προβλήματα, αδυναμία διατήρησης κοινωνικού κράτους: ένας ασύμμετρα περιορισμένος πληθυσμός νέων εργαζομένων θα καλείται να σιτίζει με την εργασία του έναν ασύμμετρα εκτεταμένο αριθμό συνταξιούχων πολιτών.
-Αδυναμία της (γεροντικής πλέον) ελληνικής κοινωνίας να «προχωρήσει», να «αυτομεταρρυθμιστεί». Ένα από τα πρακτικά απότοκα αυτής της εξέλιξης είναι η μαζική μετανάστευση των πιο δυναμικών στοιχείων της νεολαίας στο εξωτερικό και η παραμονή τους εκεί (brain drain όχι μόνο για οικονομικούς λόγους λοιπόν).
-Η ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία θα αποδεικνύεται όλο και δυσκολώτερη. Πέρα από τον καθαρά αριθμητικό παράγοντα, μια ηττημένη κοινωνία που έχει πάρει την «κάτω βόλτα» δεν προσφέρει κίνητρα αλλά αντικίνητρα για την υιοθέτηση της εθνικής της ταυτότητας και την πλήρη ενσωμάτωση και αφομοίωση των μεταναστών.
-Δυσχεραίνει την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, αφού συνδυαζόμενη η δημογραφική συρρίκνωση με τον εγκεντρισμό στα μεγάλα αστικά κέντρα, και κατ’ ἐξοχήν σε αυτό των Αθηνών, τα σύνορα μένουν «αφύλαχτα» από εντόπιους πληθυσμούς, με ακόμα και τον παραμικρό «εποικισμό» να δύναται να ανατρέψει τις πληθυσμιακές ισορροπίες στην εκάστοτε ακριτική περιοχή (μην πάει το μυαλό σας μόνο στην Θράκη, σκεφτείτε και τα νησιά. 2010: ο νομάρχης Χίου ζητά να δοθεί άδεια σε Τούρκους να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι στα ελληνικά νησιά προκειμένου να εξισορροπηθεί το πρόβλημα γήρανσης του πληθυσμού και εγκατάλειψής τους από τη νεολαία-Τα συμπεράσματα δικά σας). 2,3 εκατομμύρια Έλληνες δεν δύνανται να προασπίσουν την εδαφική ακεραιότητα της σημερινής έκτασης της Ελλάδας, τελεία και παύλα.
-Ενθαρρύνει την δημιουργία αποσχιστικών τάσεων, αφού σε περιοχές με ιδιαίτερη οικονομική (παραγωγική ή τουριστική) δραστηριότητα και σε εποχή δημογραφικής κατακρήμνισης το ερώτημα «γιατί να ταΐζουμε εμείς εδώ την κοινωνία των Αθηνών» μετατρέπει τον τοπικισμό σε αποσχιστική τάση. Ψήγματα τέτοιων τάσεων, οσοδήποτε μικρά μα ενδεικτικά του τί μπορεί να συμβεί αν γιγαντωθούν, έχουν παρουσιασθεί στην Κρήτη, στην Κέρκυρα κλπ.
-Καλά, για το τί πολιτικό προσωπικό θα αναδεικνύει και θα ψηφίζει μια συνολικά γερασμένη κοινωνία δεν το συζητάμε καν. Αυτό είναι ήδη σήμερα μέρος του προβλήματός μας, και ήδη σχετίζεται και με την δημογραφική γήρανση.
(«Δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα, όλα θα πάνε καλά». Μετά την κρίση και την αντιστροφή τόσων χαρακτηριστικών της καθημερινής ζωής του Έλληνα σε ελάχιστα χρόνια, η μόνη έγκυρη και ικανοποιητική απάντηση σε αυτήν την ένσταση μπορεί να είναι: «ναι, εντάξει, οκ, ξέρουμε». Και προ ετών τα ίδια λέγατε.)
Είναι η συζήτηση για το δημογραφικό πρόβλημα «συντηρητική ατζέντα», όπως συνήθως θεωρείται; Παραπάνω εκτίθενται οι συγκεκριμένοι κίνδυνοι, ο τρόπος με τον οποίο το δημογραφικό πρόβλημα υπονομεύει την ίδια την ύπαρξη του λαού μας και της κρατικής μας υπόστασης. Αν αυτό είναι «ζήτημα συντηρητικής ατζέντας», πάω πάσο.
Σημειωτέον ότι η άμετρη εισροή μεταναστών δεν αποτελεί εργαλείο αριθμητικής λύσης του δημογραφικού προβλήματος: εκτός του ερωτήματος για την ένταξη και αφομοίωσή τους (ειδικά άμα είναι… περισσότεροι από τους οσονούπω ιθαγενείς), οι μετανάστες γερνάνε και αυτοί με την σειρά τους, επαναλαμβάνοντας το πρόβλημα των ελαχίστων εργαζομένων-απειράριθμων συνταξιούχων με ελάχιστες δεκαετίες παράταση.
Ποιές είναι οι αιτίες του προβλήματος; Θέλουμε σάμπως να αναγκάσουμε τις γυναίκες να κάνουν παιδιά; Πριν κάποιος αναφωνήσει «κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει τις γυναίκες να κάνουν παιδιά», ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τις έρευνες (Greek Fertility Surveys, National Centre for Social Research κ.ά.) οι Ελληνίδες θέλουν να κάνουν παιδιά αλλά δεν μπορούν λόγω των συνθηκών και του κόστους γέννησης και ανατροφής παιδιών στην Ελλάδα! Η συντριπτική πλειονότητα των Ελληνίδων θά’θελε να έχει και δύο και τρία (και τέσσερα) παιδιά (στον Πειραιά και αλλαχού), αλλά γεννά εν τέλει μόνον ένα, υποδιπλασιάζοντας σχεδόν τον πληθυσμό κάθε γενιάς. Οι συνθήκες ζωής την υποχρεώνουν να μην πραγματοποιήσει την επιθυμία της, ακόμα και προ κρίσης. Σε άλλα έθνη (π.χ. Γερμανία, με επίσης μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα) οι γυναίκες επιθυμούν να γεννήσουν παιδιά λιγώτερα από τον αναγκαίο αριθμό για την συντήρηση του πληθυσμού μιας γενιάς (2.1) και όντως γεννούν τόσα. Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Ελλάδα, η δημογραφική κρίση δεν είναι απότοκο κάποιου πλεονάσματος της ισότητας των φύλων, αλλά του ελλείμματός της! Το κόστος κύησης και ανατροφής, η δυσκολία της ανατροφής των παιδιών απουσία δημοσίου χώρου και σχετικής κρατικής μέριμνας, το ενίοτε προβληματικό καθεστώς των αδειών μητρότητας και ανατροφής στον ιδιωτικό τομέα και ένα πλήθος άλλων παραγόντων οδηγεί την νέα ελληνική οικογένεια στην επιλογή της μη τεκνοποιΐας, επιλογή συνήθως ριζικά αντίθετη με τις επιθυμίες της.
Μπορεί να υπάρξει λύση; Μέχρι πότε; Σύμφωνα με τον δημογραφικό δείκτη της Ελλάδος, κάθε γενιά αποτελεί περίπου υποδιπλασιασμό της προηγουμένης. Μετά το 2040 περίπου η εξέλιξη είναι μη αναστρέψιμη: κάθε δεκαετία θα χάνεται και ένα εκατομμύριο ελληνικού πληθυσμού χωρίς να «βγαίνουν οι αριθμοί» για το ενδεχόμενο αντιστροφής της κατακλυσμιαίας πλέον εξέλιξης. Ως εκ τούτου, ο χρόνος για μια συνολική πολιτική αναστροφής του δημογραφικού προβλήματος ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα και στρατηγική (οικονομικά κίνητρα για τεκνοποιΐα, μείωση του κόστους του τοκετού και της κυήσεως, καλύτερες βρεφονηπιακές δομές, επαναδημιουργία δημοσίου χώρου στις πόλεις και πολλά άλλα) είναι πάρα, μα πάρα πολύ περιορισμένος.
«Μα όλα αυτά κοστίζουν, τώρα δεν έχουμε χρήματα». Αν το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ανίκανο όχι να αντιμετωπίσει, αλλά απλώς και μόνον να θέσει επί τάπητος τις εθνικές προτεραιότητες που θα κρίνουν την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του έθνους-κράτους μας και του λαού μας, αν οι εντυπώσεις και η «επικοινωνία» έχουν αντικαταστήσει τόσο πολύ την ουσία και έχουν διαβρώσει τόσο πολύ τις συνειδήσεις του πολιτικού κόσμου ώστε τα προβλήματα μακροπρόθεσμης συλλογικής επιβίωσης να τους αφήνουν αδιάφορους ως μη ψηφοσυλλέγοντα, τότε… με τις υγείες μας.
Σωτήρης Μητραλέξης
ΠΗΓΗ: antinews.gr
Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013
Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013
Οι αποκαλύψεις Κάντα για το πάρτι εκατομμυρίων
Ντόμινο εξελίξεων έχει πυροδοτήσει η επί τέσσερις ημέρες
χειμαρρώδης απολογία του πρώην αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών και
συνεργάτη του Άκη Τσοχατζόπουλου Αντώνη Κάντα, ο οποίος χαρτογράφησε
στους ειδικούς ανακριτές Γ. Μαλλή και Γ. Σταυρόπουλο
τις διαδρομές του μαύρου χρήματος και τις μίζες εκατομμυρίων ευρώ που
δόθηκαν με αντικείμενο εξοπλιστικά προγράμματα του υπουργείου Εθνικής
Άμυνας.
Ο Αντώνης Κάντας, ακολουθώντας το παράδειγμα του εξαδέλφου και συγκατηγορουμένου του Άκη Τσοχατζόπουλου, Νίκου Ζήγρα, έχει ομολογήσει ότι έλαβε μίζες 16 εκατ. ευρώ οι οποίες αφορούν δέκα εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ έχει κατονομάσει συγκεκριμένα πρόσωπα -επιχειρηματίες αλλά και πολιτικούς- που εμπλέκονται εμμέσως αλλά και άμεσα στις δωροδοκίες και το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος.
Παράλληλα, ο ίδιος με την ολοκλήρωση της απολογίας του χθες το μεσημέρι φέρεται να ανέλαβε ενώπιον των ανακριτών την πλήρη ευθύνη των πράξεών του λέγοντας χαρακτηριστικά ότι "με πλήρη συνείδηση των συνεπειών των πράξεών μου, αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν και είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τον νόμο".
Συνολικά, κατά τη μαραθώνια απολογία του ο Αντώνης Κάντας, ο οποίος κατηγορείται για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και προσβλέπει σε ευνοϊκή ποινική μεταχείριση, αποκάλυψε τις διαδρομές σε μίζες εκατομμυρίων που δόθηκαν για δέκα εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ κατονόμασε οκτώ πρόσωπα που τον δωροδόκησαν εμπλέκοντας πρώην υπουργούς, επιχειρηματίες και μέλη επιτροπών.
Ο ίδιος έχει δώσει συγκεκριμένους τραπεζικούς λογαριασμούς μέσω των οποίων, όπως υποστήριξε, διακινήθηκε το μαύρο χρήμα, ενώ μεταξύ άλλων φέρεται να ομολόγησε στους ανακριτές ότι "πήρα τόσο πολλές μίζες που δεν τις θυμάμαι όλες".
Μάλιστα ο ίδιος περιέγραψε, κατά πληροφορίες, περιστατικό όπου σακβουαγιάζ με 600.000 ευρώ "ξεχάστηκε" στο γραφείο του στο ΥΠΕΘΑ και εν συνεχεία του προσφέρθηκε ως... δώρο. Όπως είπε, κάποια στιγμή, πήγε στο γραφείο του ένας αντιπρόσωπος εταιρείας προμήθειας εξοπλιστικών προγραμμάτων και φεύγοντας άφησε πίσω του ένα... σακβουαγιαζ. Ο Α. Κάντας τον πήρε τηλέφωνο για να του πει για την ξεχασμένη τσάντα και τότε εκείνος του είπε "είναι για σένα". Όταν το άνοιξε είδε ότι περιείχε 600.000 ευρώ!
Ο Αντώνης Κάντας κατά την πολυήμερη απολογία του έχει κατονομάσει στους ανακριτές συγκεκριμένα πρόσωπα, επιχειρηματίες, στελέχη του ΥΠΕΘΑ, αλλά και πολιτικά πρόσωπα που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στη ροή του μαύρου χρήματος.
Ο ίδιος, ενώπιον των ανακριτών, μίλησε για ένα πρόσωπο το οποίο , όπως είπε, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διακίνηση του μαύρου χρήματος. Πρόκειται για απόστρατο αξιωματικό, αντιπρόσωπο γερμανικής εταιρείας από τον οποίο ο Αντώνης Κάντας ομολόγησε ότι έλαβε μίζα 1,5 εκατ. ευρώ για δύο εξοπλιστικά προγράμματα.
Επιπλέον, ο πρώην αναπληρωτής διευθυντής εξοπλισμών παραδέχθηκε ότι δωροδοκήθηκε με 1,7 εκατ. ευρώ για την προμήθεια του εξοπλιστικού προγράμματος Λέοπαρντ. Πρόκειται για μία από τις τρεις συμβάσεις που μαζί με τα Κορνέτ και τα υποβρύχια υλοποιήθηκαν επί υπουργίας Α. Τσοχατζόπουλου και είτε υπεγράφησαν, είτε συνεχίστηκαν ως option επί Γιάννου Παπαντωνίου.
Παράλληλα, ο Α. Κάντας φέρεται να έδωσε στους ανακριτές Μαλλή και Σταυρόπουλο στοιχεία για αναρίθμητους τραπεζικούς λογαριασμούς σε επτά ελβετικές τράπεζες.
Συνολικά, στις τέσσερις ημέρες της απολογίας του φέρεται να μίλησε για 10 πρόσωπα (8 αντιπροσώπους και 2 χρηματιστές) και για 10 συμβάσεις γύρω από τις οποίες στήθηκε το πάρτι των εκατομμυρίων.
Μετά τις αποκαλύψεις του πάντως η έρευνα των ανακριτών έχει πάρει άλλη δυναμική, καθώς εμπλεκόμενα πρόσωπα εμφανίζονται πρόθυμα να λύσουν τη σιωπή τους ενώπιον των ανακριτών.
Μετά την ολοκλήρωση της απολογίας Κάντα, το ενδιαφέρον των ανακριτών στρέφεται πλέον στον επιχειρηματία ο οποίος δραστηριοποιείτο στον χώρο των εξοπλιστικών Πάνο Ευσταθίου. Η εμπλοκή του πρόεκυψε κατά την απολογία του Κάντα, ο οποίος υποστήριξε ότι έλαβε από τον επιχειρηματία μίζα 1,5 εκατ. ευρώ για δύο συμβάσεις εξοπλιστικών.
Σύμφωνα με τον συνήγορό του Μιχάλη Δημητρακόπουλο, ο Π. Ευσταθίου δηλώνει πρόθυμος να συνεργαστεί με τις Αρχές.
ΠΗΓΗ:euro2day.gr
Ο Αντώνης Κάντας, ακολουθώντας το παράδειγμα του εξαδέλφου και συγκατηγορουμένου του Άκη Τσοχατζόπουλου, Νίκου Ζήγρα, έχει ομολογήσει ότι έλαβε μίζες 16 εκατ. ευρώ οι οποίες αφορούν δέκα εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ έχει κατονομάσει συγκεκριμένα πρόσωπα -επιχειρηματίες αλλά και πολιτικούς- που εμπλέκονται εμμέσως αλλά και άμεσα στις δωροδοκίες και το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος.
Παράλληλα, ο ίδιος με την ολοκλήρωση της απολογίας του χθες το μεσημέρι φέρεται να ανέλαβε ενώπιον των ανακριτών την πλήρη ευθύνη των πράξεών του λέγοντας χαρακτηριστικά ότι "με πλήρη συνείδηση των συνεπειών των πράξεών μου, αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν και είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τον νόμο".
Συνολικά, κατά τη μαραθώνια απολογία του ο Αντώνης Κάντας, ο οποίος κατηγορείται για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και προσβλέπει σε ευνοϊκή ποινική μεταχείριση, αποκάλυψε τις διαδρομές σε μίζες εκατομμυρίων που δόθηκαν για δέκα εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ κατονόμασε οκτώ πρόσωπα που τον δωροδόκησαν εμπλέκοντας πρώην υπουργούς, επιχειρηματίες και μέλη επιτροπών.
Ο ίδιος έχει δώσει συγκεκριμένους τραπεζικούς λογαριασμούς μέσω των οποίων, όπως υποστήριξε, διακινήθηκε το μαύρο χρήμα, ενώ μεταξύ άλλων φέρεται να ομολόγησε στους ανακριτές ότι "πήρα τόσο πολλές μίζες που δεν τις θυμάμαι όλες".
Μάλιστα ο ίδιος περιέγραψε, κατά πληροφορίες, περιστατικό όπου σακβουαγιάζ με 600.000 ευρώ "ξεχάστηκε" στο γραφείο του στο ΥΠΕΘΑ και εν συνεχεία του προσφέρθηκε ως... δώρο. Όπως είπε, κάποια στιγμή, πήγε στο γραφείο του ένας αντιπρόσωπος εταιρείας προμήθειας εξοπλιστικών προγραμμάτων και φεύγοντας άφησε πίσω του ένα... σακβουαγιαζ. Ο Α. Κάντας τον πήρε τηλέφωνο για να του πει για την ξεχασμένη τσάντα και τότε εκείνος του είπε "είναι για σένα". Όταν το άνοιξε είδε ότι περιείχε 600.000 ευρώ!
Ο Αντώνης Κάντας κατά την πολυήμερη απολογία του έχει κατονομάσει στους ανακριτές συγκεκριμένα πρόσωπα, επιχειρηματίες, στελέχη του ΥΠΕΘΑ, αλλά και πολιτικά πρόσωπα που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στη ροή του μαύρου χρήματος.
Ο ίδιος, ενώπιον των ανακριτών, μίλησε για ένα πρόσωπο το οποίο , όπως είπε, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διακίνηση του μαύρου χρήματος. Πρόκειται για απόστρατο αξιωματικό, αντιπρόσωπο γερμανικής εταιρείας από τον οποίο ο Αντώνης Κάντας ομολόγησε ότι έλαβε μίζα 1,5 εκατ. ευρώ για δύο εξοπλιστικά προγράμματα.
Επιπλέον, ο πρώην αναπληρωτής διευθυντής εξοπλισμών παραδέχθηκε ότι δωροδοκήθηκε με 1,7 εκατ. ευρώ για την προμήθεια του εξοπλιστικού προγράμματος Λέοπαρντ. Πρόκειται για μία από τις τρεις συμβάσεις που μαζί με τα Κορνέτ και τα υποβρύχια υλοποιήθηκαν επί υπουργίας Α. Τσοχατζόπουλου και είτε υπεγράφησαν, είτε συνεχίστηκαν ως option επί Γιάννου Παπαντωνίου.
Παράλληλα, ο Α. Κάντας φέρεται να έδωσε στους ανακριτές Μαλλή και Σταυρόπουλο στοιχεία για αναρίθμητους τραπεζικούς λογαριασμούς σε επτά ελβετικές τράπεζες.
Συνολικά, στις τέσσερις ημέρες της απολογίας του φέρεται να μίλησε για 10 πρόσωπα (8 αντιπροσώπους και 2 χρηματιστές) και για 10 συμβάσεις γύρω από τις οποίες στήθηκε το πάρτι των εκατομμυρίων.
Μετά τις αποκαλύψεις του πάντως η έρευνα των ανακριτών έχει πάρει άλλη δυναμική, καθώς εμπλεκόμενα πρόσωπα εμφανίζονται πρόθυμα να λύσουν τη σιωπή τους ενώπιον των ανακριτών.
Μετά την ολοκλήρωση της απολογίας Κάντα, το ενδιαφέρον των ανακριτών στρέφεται πλέον στον επιχειρηματία ο οποίος δραστηριοποιείτο στον χώρο των εξοπλιστικών Πάνο Ευσταθίου. Η εμπλοκή του πρόεκυψε κατά την απολογία του Κάντα, ο οποίος υποστήριξε ότι έλαβε από τον επιχειρηματία μίζα 1,5 εκατ. ευρώ για δύο συμβάσεις εξοπλιστικών.
Σύμφωνα με τον συνήγορό του Μιχάλη Δημητρακόπουλο, ο Π. Ευσταθίου δηλώνει πρόθυμος να συνεργαστεί με τις Αρχές.
ΠΗΓΗ:euro2day.gr
Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013
Δασκαλόπουλος: Το μνημόνιο δεν δίνει πλέον λύσεις
Η μνημονιακή συνταγή δεν προσφέρει πια λύσεις. Είναι ένα
πρόγραμμα που δεν το χρειάζεται πλέον η χώρα μας και δεν δίνει προοπτική
στον λαό μας δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος κατά τη
διάρκεια ομιλίας σε ημερίδα που διοργάνωσε ο ΣΕΒ.Όπως τόνισε ο κ. Δασκαλόπουλος «το μονότονο πλέον θρίλερ των ανά τρίμηνο διαπραγματεύσεων με την τρόικα για να πάρουμε τη δόση μας, πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει. Έχουμε βρει στα δανεικά των εταίρων μας ένα σωσίβιο για να μη βουλιάξουμε –αλλά κοντεύουμε να ξεχάσουμε να κολυμπάμε!
Είναι υποτιμητικό για το πολιτικό μας σύστημα, αδιέξοδο για την οικονομία μας, ταπεινωτικό για την πατρίδα μας.
Η επίτευξη ενός μικρού έστω πρωτογενούς πλεονάσματος είναι ασφαλώς μια θετική εξέλιξη. Αποτελεί προϋπόθεση για να στέρξουν οι εταίροι μας σε μια αναδιάρθρωση που θα μας δώσει μια κάποια ανάσα από το βάρος του δημόσιου χρέους μας, και θα διευκολύνει ίσως την έξοδό μας στις αγορές.
Δεν αποτελεί, ωστόσο, από μόνο του εγγύηση για μια βιώσιμη έξοδο από την κρίση. Ακόμα κι αν επικυρωθεί τον Απρίλιο από τη EUROSTAT, θα είναι βασισμένο στη δημοσιονομική συμπίεση και τη μείωση του βιοτικού μας επίπεδου. Δεν είναι ακόμα ένα πραγματικό κεκτημένο της οικονομίας μας –που παραμένει ελλειμματική. Γι' αυτό, άλλωστε, ακόμα και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις για τέλος της ύφεσης το 2014 , δεν προσφέρουν καμία ορατή προοπτική για μείωση της ανεργίας».
Ο κ. Δασκαλόπουλος τόνισε πως μετά από τέσσερα πέτρινα χρόνια, με βαρύτατο οικονομικό και ακόμα οδυνηρότερο κοινωνικό κόστος, πετύχαμε να θέσουμε υπό σχετικό έλεγχο τη δημοσιονομική μας κρίση.
Παρά ταύτα, όμως, παραμένουμε ουσιαστικά εμείς όμηροι και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας παγιδευμένοι σε ένα πρόγραμμα που:
• Μειώνει συνεχώς το εισόδημα και αυξάνει διαρκώς τους φόρους, διαιωνίζοντας έτσι την ύφεση.
• Αντιμετωπίζει τις δημόσιες επενδύσεις ως δημοσιονομικό και όχι ως αναπτυξιακό εργαλείο.
• Συρρικνώνει το τραπεζικό σύστημα και το καθιστά αδύναμο να στηρίξει την ανάπτυξη.
• Οδηγεί τα ασφαλιστικά ταμεία σε κατάρρευση, αφήνοντας τους ασθενέστερους χωρίς δίχτυ προστασίας.
Η μνημονιακή συνταγή δεν προσφέρει πια λύσεις. Είναι ένα πρόγραμμα που δεν το χρειάζεται πλέον η χώρα μας και δεν δίνει προοπτική στον λαό μας. Και πιστεύω ότι αυτό το γνωρίζουν πλέον και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ, που βρίσκονται όμως σε αμηχανία -πολιτική και οικονομική- για το πως θα αλλάξουν δρόμο.
Φτάσαμε σ' αυτήν την αδιέξοδη κατάσταση για δύο λόγους. Επειδή στα τέσσερα αυτά χρόνια αφήσαμε ουσιαστικά άθικτες, στο βαθύ κράτος, δομές και παθογένειες που μας έριξαν έξω. Κι επειδή αμελήσαμε την αδήριτη ανάγκη για ριζική αναδιάρθρωση της παραγωγικής μας δομής.
Δεν παραγνωρίζω –ουδείς δικαιούται να παραγνωρίζει— τις διαρθρωτικές αλλαγές που έγιναν, που γίνονται. Μόνο που αυτές πρέπει να γίνουν πιο τολμηρές και πιο γρήγορες. Και τα όποια θετικά σημάδια έχουν αρχίσει να φαίνονται, οι όποιες θετικές ενδείξεις υπάρχουν, είναι οιωνοί μιας αβέβαιης αισιοδοξίας που πρέπει να βρει πιο στέρεο έδαφος για να πατήσει –και να καρποφορήσει.
Η πραγματική έξοδος από την κρίση δεν θα έρθει με το πρόγραμμα της τρόικας, όσο μεγάλη πολιτική ανοχή κι αν επιδείξουν οι δανειστές μας, όση αντοχή κι αν επιδείξει ακόμα ο λαός μας. Το περιβόητο φως στην άκρη του τούνελ θα φανεί μόνο αν εμείς αποφασίσουμε να δουλέψουμε σκληρά και σοβαρά για να αναγεννηθεί η παραγωγική βάση της χώρας.
Έξοδος από την κρίση με αναγέννηση της βιομηχανίας
Σύμφωνα με τον πρόεδρος του ΣΕΒ "η πραγματική έξοδος από την κρίση και προς την ανάπτυξη περνάει μόνο από την αναγέννηση της πραγματικής οικονομίας, με αιχμή του δόρατος τη βιομηχανία. Η Ευρώπη των εταίρων μας έχει συνειδητοποιήσει τη σημασία της βιομηχανίας, με την ευρύτερη έννοια του industry. Κι επιχειρεί να πυροδοτήσει μία νέα βιομηχανική επανάσταση για να αναζωογονήσει τη Γηραιά Ήπειρο. Έχει αναγάγει το θέμα της βιομηχανικής πολιτικής σε πρωτεύον για όλη τη χρονική περίοδο μέχρι το 2020. Το Συμβούλιο Κορυφής του Φεβρουαρίου 2014 είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε αυτό το θέμα.Η Ευρώπη επενδύει στη βιομηχανία για να κερδίσει το στοίχημα της ανάπτυξης και της απασχόλησης. Και γι' αυτό η προώθηση αυτής της πολιτικής θα αποτελέσει κυριαρχικό θέμα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας.
Την εβδομάδα που πέρασε η κυβέρνηση άκουσε το σήμα κίνδυνου που εξέπεμψε ο ΣΕΒ για την απαξίωση του παραγωγικού μας ιστού. Καθίσαμε μαζί με τον πρωθυπουργό και όλους τους αρμόδιους υπουργούς στο τραπέζι για να δούμε πώς θα κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Η Ευρώπη στρέφεται στην αναγέννηση του βιομηχανικού της ιστού από άλλο, πιο προχωρημένο σε σύγκριση με εμάς σημείο εκκίνησης. Εμείς έχουμε πολλά περισσότερα να πράξουμε για να λέμε ότι αποκτήσαμε βιομηχανική πολιτική.
Στο πλαίσιο αυτό, συμφωνήσαμε να ετοιμαστεί άμεσα ένας Οδικός Χάρτης που θα οριοθετεί τις κατευθύνσεις και προτεραιότητες για να συγκλίνουμε με τη βιομηχανική Ευρώπη. Συμφωνήσαμε επίσης στη σύσταση διϋπουργικής επιτροπής που θα παρακολουθεί και θα συντονίζει τις πολιτικές αυτές. Στο αμέσως επόμενο στάδιο θα ζητήσουμε την επανίδρυση του Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας ώστε να μετατραπεί σ' ένα ευρωπαϊκό Competitiveness Board, με αντικείμενο την επισήμανση των αποφάσεων και πράξεων του συνόλου της δημόσιας διοίκησης που δημιουργούν προσκόμματα στην ανταγωνιστικότητα της εθνικής μας παραγωγής.
Για να συγκλίνουμε με την Ευρώπη στη βιομηχανική πολιτική, έχουν κρίσιμη σημασία οι προτεραιότητες που θα καθορίσουμε.
Θέλω να σταθώ στις κυριότερες από αυτές", τόνισε ο κ. Δασκαλόπουλος.
"Είναι αναγκαίο, λοιπόν:
-Να υπάρξει ένα διεθνώς ανταγωνιστικό και διαχρονικά σταθερό φορολογικό σύστημα. Όταν υπέρ-φορολογείται η παραγωγή, η ανάπτυξη γίνεται άπιαστο όνειρο. Ζητούμε τον άμεσο επανασχεδιασμό του συνόλου των φορολογικών διατάξεων με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα.
-Να επιτευχθεί ένα διεθνώς ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας. Με το σημερινό κόστος και με τις στρεβλώσεις που επικρατούν στην αγορά, είναι θαύμα που ακόμη λειτουργούν στη χώρα μας ενεργοβόρες βιομηχανίες. Η κυβερνητική ολιγωρία πρέπει να τελειώνει. Το πρόβλημα έχει αναλυθεί, οι λύσεις έχουν διατυπωθεί –μόνο οι αποφάσεις απουσιάζουν, και πρέπει να ληφθούν άμεσα.
-Να ανοιχτούν, κατά τα διεθνή πρότυπα, νέα κανάλια χρηματοδότησης, ενώ ταυτόχρονα να συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς η διαδικασία ανασυγκρότησης του τραπεζικού μας συστήματος. Η εξάρτηση από σχετικά κρατικά και ημικρατικά σχήματα και μέτρα δεν επαρκεί. Και η συνεχιζόμενη δυσλειτουργία του ΤΧΣ πρέπει να αντιμετωπιστεί.
-Να μειωθεί δομικά η δημόσια δαπάνη με την κατάργηση ή συγχώνευση των άχρηστων δημόσιων οργανισμών και φορέων που διατηρούνται μόνο από πολιτική δειλία. Μόνο έτσι θα γλυτώσουμε επιτέλους από τον δημοσιονομικό βραχνά.
-Να προχωρήσει η πραγματική εξυγίανση των δημοσίων επιχειρήσεων, όπου σήμερα από τη μια γίνονται βήματα για να μειωθούν τα συσσωρευμένα ελλείμματα τους και από την άλλη, σχεδόν κρυφά, δημιουργούνται νέα, διαιωνίζοντας τη δημόσια σπατάλη.
-Να αποκλειστούν οι δημοσιονομικού χαρακτήρα παρεμβάσεις στον ΠΔΕ ώστε να αποτελέσει ξανά επενδυτικό εργαλείο ανάπτυξης.
-Nα υιοθετηθούν νέα κριτήρια στην κατανομή των πόρων του ΣΕΣ για την ιδιωτική οικονομία, με στόχο τη χρηματοδότηση ολοκληρωμένων προγραμμάτων εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης των επιχειρήσεων.
-Να καταργηθούν οι γραφειοκρατικοί περιορισμοί στην αδειοδότηση και στη λειτουργία των επιχειρήσεων, που αποτελούν κατά κοινή διαπίστωση ένα από τα πιο μεγάλα εμπόδια στην επένδυση.
-Να ενισχυθεί η εξωστρέφεια με την υποστήριξη των εξαγωγών με κάθε μέσο (μείωση κόστους που οφείλεται σε φόρους ή διοικητικά βάρη, απλοποίηση διαδικασιών, στήριξη της εξαγωγικής προσπάθειας με χρηματοδοτικά εργαλεία, κλπ.)
-Να δημιουργηθεί ένας «ενιαίος χώρος» καινοτομίας, τεχνολογίας και έρευνας μεταξύ επιχειρήσεων, ΑΕΙ και ερευνητικών φορέων, ώστε να ενθαρρυνθεί η καινοτομία".
ΠΗΓΗ: euro2day.gr
Πώς εξαφανίζεται ένας λαός. Υπογεννητικότητα – εκτρώσεις είναι η νέα γενοκτονία!
Τα τελευταία χρόνια ήταν για την χώρα
μας εξόχως προβληματικά. Η οικονομική κρίση και τα παρεπόμενα αυτής,
είτε αυτά εκφράστηκαν με δυναμικότητα στον δρόμο, είτε με τραγικό τρόπο
στην ουρά κάποιου ΟΑΕΔ έχουν μετατρέψει την καθημερινότητα των Ελλήνων
σε έναν ανήφορο, τον οποίο δεν δείχνουν οι περισσότεροι διατεθειμένοι να
ανέβουν.
Μιλούσα μάλιστα με έναν φίλο δικηγόρο, ο
οποίος μου ανέφερε ότι σύμφωνα με τις τελευταίες εμπειρίες του, πρέπει
από τον καιρό της κρίσης να έχουν αυξηθεί στην χώρα μας δραματικά τα
ποσοστά των διαζυγίων, κυρίως λόγω του οικονομικού στριμωξίματος. Δεν
έχω κάποια πρόχειρη στατιστική για να το αποδείξω και ως εκ τούτου το
αναφέρω απλά σαν άποψη.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα
ποσοστά των αυτοκτονιών, τα οποία έχουν επίσης αυξηθεί. Οι δε
αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, έχουν αυξηθεί κατά 400% τα
τελευταία δύο χρόνια.
Τον καιρό που πέρασε είδαν το φως της δημοσιότητας μελέτες επί μελετών η οποία επί της ουσίας μας λένε ότι στο δημογραφικό μέτωπο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα από αυτά που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και ότι στις επόμενες δεκαετίες το πρόβλημα θα ενταθεί.
Τον καιρό που πέρασε είδαν το φως της δημοσιότητας μελέτες επί μελετών η οποία επί της ουσίας μας λένε ότι στο δημογραφικό μέτωπο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα από αυτά που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και ότι στις επόμενες δεκαετίες το πρόβλημα θα ενταθεί.
Η οικονομία και το δημογραφικό είναι
άλλωστε στενά συνδεδεμένα. Η χαμηλή γονιμότητα τόσο της χώρας μας όσο
και της υπόλοιπης Ευρώπης, μπορεί να εξασφαλίζει ένα καλύτερο βιοτικό
επίπεδο για τις γενιές που πέρασαν, θέτει όμως σε κίνδυνο την ίδια την
βάση της οικονομίας αλλά και την περίοδο της δικής τους σύνταξης, όταν
κάποιοι άλλοι πρέπει να δουλεύουν για να μπορούν αυτοί να ζουν
αξιοπρεπώς.
8000 γεννήσεις – 9000 εκτρώσεις
Μόλις την Κυριακή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Μακεδονία” μία έρευνα για το τι μέλλει γεννέσθαι στην συγκεκριμένη περιοχή. Τα επόμενα 20 χρόνια στη Κεντρική Μακεδονία οι θάνατοι θα είναι περισσότεροι κατά 75.000 από τις γεννήσεις, χώρια όσοι μεταναστεύουν. Οι γεννήσεις έχουν πέσει πολύ κάτω από 8.000 ( το 20% υπολογίζεται ότι είναι νεογέννητα μεταναστών ) και γίνονται 40 εκτρώσεις κάθε μέρα, δηλαδή, περίπου 15.000, όλο το χρόνο, διπλάσιες από τις γεννήσεις !!! Ακόμα και γυναίκες που προσπαθούσαν να αποκτήσουν ένα παιδί το “ρίχνουν”, λόγω της οικονομικής κρίσης !!!
Μόλις την Κυριακή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Μακεδονία” μία έρευνα για το τι μέλλει γεννέσθαι στην συγκεκριμένη περιοχή. Τα επόμενα 20 χρόνια στη Κεντρική Μακεδονία οι θάνατοι θα είναι περισσότεροι κατά 75.000 από τις γεννήσεις, χώρια όσοι μεταναστεύουν. Οι γεννήσεις έχουν πέσει πολύ κάτω από 8.000 ( το 20% υπολογίζεται ότι είναι νεογέννητα μεταναστών ) και γίνονται 40 εκτρώσεις κάθε μέρα, δηλαδή, περίπου 15.000, όλο το χρόνο, διπλάσιες από τις γεννήσεις !!! Ακόμα και γυναίκες που προσπαθούσαν να αποκτήσουν ένα παιδί το “ρίχνουν”, λόγω της οικονομικής κρίσης !!!
Είναι αυτό που προβλέπαμε, ότι τα μέτρα
Στουρνάρα και Βρούτση θα “ερημοποιήσουν πολλές παραμεθόριες περιοχές και
νησιά της Ελλάδα, θα υπάρξει εθνογραφική αλλοίωση του πληθυσμού, με ότι
αυτό συνεπάγεται για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Μετά το 2010 ο αριθμός των ανθρώπων που εργάζονταν στην Ευρώπη, δεν είναι πια αρκετός για να χρηματοδοτεί τους συνταξιούχους της γενιάς των παπούδων τους. Οι χώρες με γηρασμένο πληθυσμό βλέπουν ήδη την ύφεση των οικονομιών τους. Αυξημένοι πόροι θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την ιατρική φροντίδα και τις συντάξεις μη παραγωγικών πλέον πολιτών.
Αυτό το πρόβλημα φυσικά δεν το αντιμετωπίζει μόνον η πατρίδα μας, αλλά το σύνολο της Ευρώπης. Απλά λόγω των εγγενών προβλημάτων της δικής μας οικονομίας, φαίνεται πιο γρήγορα και λιγότερο μεταβατικά.
Έναντι αυτού του πραγματικού προβλήματος
οι λύσεις οι οποίες προτείνονται είναι μόνο δύο. Από την μία έχουμε την
φιλελεύθερη άποψη, η οποία ζητά την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης,
θεωρώντας μη πραγματιστικές τις ηλικίες στις οποίες συνταξιοδοτούνται οι
Ευρωπαίοι, θέτοντας ζητήματα προσδωκόμενου μέσου όρου ζωής και
ικανότητας οικονομικής δραστηριότητας πολλών συνταξιούχων. Κομμάτι της
ίδιας άποψης είναι και η μετάβαση από μια οικονομία διανομής του
χρήματος (συντάξεις) σε μια πιο δυναμική οικονομία αμερικάνικου τύπου
(pension funds).
Από την άλλη, υπάρχουν αυτοί οι οποίοι
ως λύση στο πρόβλημα θεωρούν την ενσωμάτωση των μεταναστών στις δυτικές
κοινωνίες, όπως η δική μας. Προτείνουν δηλαδή την χρησιμοποίηση της
δημογραφικής ανάπτυξης της ασίας και της αφρικής, για να καλυφθούν τα
προβλήματα της Ευρώπης.
Και οι δύο αυτές λύσεις είναι βαθύτατα ιδεολογικές. Και παρόλο που έχουν διαφορετική στόχευση, έχουν ως βάση την ίδια ακριβώς ιδεολογική ρίζα του ατομικισμού. Και ως εκ τούτου δεν αποκλείει η μία την άλλη αναγκαστικά. Έγγενή αποτελέσματα όμως της ιδεολογικής τους βάσης είναι σε ένας εθνομαζοχισμός ή μάλλον μια άρνηση της ίδιας της υπόστασης του έθνους και της φυλής ως κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες στον σύγχρονο κόσμο. Και η κάθε μία από αυτές έχει εγγενή προβλήματα. Η δε πρώτη διαταράσσει τις ομαλές κοινωνικές σχέσεις, ενώ η δεύτερη αλλάζει την ίδια την ποιότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, καθώς οι μετανάστες τείνουν να τις μετατρέψουν αντί να ενσωματωθούν σε αυτές.
Και οι δύο αυτές λύσεις είναι βαθύτατα ιδεολογικές. Και παρόλο που έχουν διαφορετική στόχευση, έχουν ως βάση την ίδια ακριβώς ιδεολογική ρίζα του ατομικισμού. Και ως εκ τούτου δεν αποκλείει η μία την άλλη αναγκαστικά. Έγγενή αποτελέσματα όμως της ιδεολογικής τους βάσης είναι σε ένας εθνομαζοχισμός ή μάλλον μια άρνηση της ίδιας της υπόστασης του έθνους και της φυλής ως κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες στον σύγχρονο κόσμο. Και η κάθε μία από αυτές έχει εγγενή προβλήματα. Η δε πρώτη διαταράσσει τις ομαλές κοινωνικές σχέσεις, ενώ η δεύτερη αλλάζει την ίδια την ποιότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, καθώς οι μετανάστες τείνουν να τις μετατρέψουν αντί να ενσωματωθούν σε αυτές.
Ας το πούμε με απλά λόγια. Κανείς δεν
σκέφτεται και δεν προτείνει στα σοβαρά το ενδεχόμενο της απλούστερης και
βασικής λύσης, που θα λύσει το πρόβλημα σε βάθος χρόνου. Την αντιστροφή
του προβλήματος της υπογονιμότητας. Η επικυρίαρχια ιδεολογία του
ατομικισμού δεν επιτρέπει αυτή την λύση. Και ταυτόχρονα οι "ενοχές" των
λευκών ευρωπαίων, που έχουν επί τόσα χρόνια καλλιεργηθεί και είχαν ως
αποτέλεσμα αυτόν ακριβώς τον εθνομαζοχισμό δεν μπορούν να επιτρέψουν την
δημιουργία αυξανόμενων - με αποκλειστικά χαρακτηριστικά - ακμάζοντων
κοινοτήτων.
Αυτή, η τρίτη πρόταση, είναι εκτός
συζήτησης για τις κυρίαρχες ομάδες που διαχειρίζονται οικονομία και
πολιτική, γιατί αμφισβητεί την βάση των ίδιων των υπάρξεών τους. Στην
πραγματικότητα πρόκειται για επαναστατική λύση, καθώς η ίδια της η φύση
ανατρέπει τόσο τους παγκοσμιοποιητικούς πολιτικούς συσχετισμούς όσο και
την ίδια την τάση της δύσης να αυτοκτονεί αργά και σταθερά.
Όσον αφορά τις εκτρώσεις!
Εδώ όμως θα πρέπει να κάνουμε μια σημείωση, όσον αφορά στο θέμα των εκτρώσεων. Κατά την αποψή μου, αυτό δεν συνδέεται με το ζήτημα της οικονομίας. Άλλωστε οι εκτρώσεις στην Ελλάδα, πριν την οικονομική κρίση ήταν ένας τεράστιος αριθμός. Έχει να κάνει με την νοοτροπία.
Και είναι αυτή η νοοτροπία που τελικά μας οδήγησε – κατά την αποψή μου – και στην κρίση την οποία βιώνουμε. Η οποία θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι μόνον οικονομική αλλά πρώτιστα ηθική.
Εδώ όμως θα πρέπει να κάνουμε μια σημείωση, όσον αφορά στο θέμα των εκτρώσεων. Κατά την αποψή μου, αυτό δεν συνδέεται με το ζήτημα της οικονομίας. Άλλωστε οι εκτρώσεις στην Ελλάδα, πριν την οικονομική κρίση ήταν ένας τεράστιος αριθμός. Έχει να κάνει με την νοοτροπία.
Και είναι αυτή η νοοτροπία που τελικά μας οδήγησε – κατά την αποψή μου – και στην κρίση την οποία βιώνουμε. Η οποία θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι μόνον οικονομική αλλά πρώτιστα ηθική.
Όποιος/όποια επιλέγει να σκοτώσει το
αγέννητο παιδί του, είτε για να το ... προφυλάξει από την φτώχεια, είτε
για να προφυλαχθεί ο ίδιος από την φτώχεια, είτε επειδή δεν θέλει να
αλλάξει και να δυσκολέψει το lifestyle του, είναι μέρος του προβλήματος
για εμένα και όχι θύτης. Ξέρω ότι αυτό ίσως ακούγεται σκληρό και άσχημο.
Αλλά αν οι παπούδες και οι γιαγιάδες μας μάθαιναν ότι κάποιοι σκοτώνουν
τα παιδιά τους λόγω ... φτώχειας ξέρω τι θα έλεγαν. Και νομίζω ότι
ξέρουν και οι αναγνώστες αυτής εδώ της εφημερίδος
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Η άγνωστη Ελληνική αμυντική βιομηχανία
Το αντιαρματικό ελληνικής ανάπτυξης και κατασκευής ARIS IV (ΕΒΟ)Είναι γνωστό τοις πάσι το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η παραπαίουσα αμυντική βιομηχανία της χώρας ειδικά μετά την θητεία Βασιλάκου στο κρίσιμο πόστο του επικεφαλής της ΓΔΑΕΕ. Είναι επίσης γνωστό ότι εν αντιθέσει με την ελληνική περίπτωση η αντίστοιχη τουρκική βιομηχανία διέρχεται μια περίοδο άνθησης με σημαντικές εξαγωγικές επιτυχίες και ανάπτυξη εξελιγμένων συστημάτων σε μια σειρά από κρίσιμους τομείς. Όπως είναι φυσικό μοιραία καταλήγουμε στις συγκρίσεις των καταστάσεων εκατέρωθεν. Δεν θα μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες σχετικά με το "γιατί" και "πώς" οδηγηθήκαμε σε αυτή την κατάσταση (θα αποτελέσει θέμα νέας ανάρτησης) αλλά θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε φως σε μερικές περιπτώσεις που ελληνικές βιομηχανίες (κρατικές ή ιδιωτικές) σχεδίασαν, μόνες ή σε συνεργασία με ξένες εταιρίες, αξιόλογα συστήματα τα οποία εάν μπαίναν σε παραγωγή θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν το έναυσμα για πραγματική ανάπτυξη της Αμυντικής βιομηχανίας της χώρας.
Δυστυχώς οι παρενέργειες του άκρατου κομματισμού στον δημόσιο βίο είναι εμφανείς και σε αυτό τον κρίσιμο τομέα, καθώς τα κρατικά εργοστάσια -παρά τα όσα λέγονται κατά καιρούς- αντιμετωπίζονται ως αποθήκες βολέματος ημέτερων κομματικών "μάνατζερ" οι οποίοι στις πλείστες των περιπτώσεων δεν έχουν απολύτως καμία γνώση γύρω από διοίκηση επιχειρήσεων και δει αμυντικών βιομηχανιών. Για να σας δώσουμε ένα απτό παραδειγμα που καταδεικνύει την τεράστια διαφορά αντίληψης μεταξύ ημών και των φιλόδοξων γειτόνων ,η ΤΑΙ (Τurkish Aerospace Industries) έκανε διεθνή διαγωνισμό με αυστηρούς όρους για την θέση του μάνατζερ της εταιρίας, την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα το μόνο προαπαιτούμενο προσόν είναι να έχεις κομματική ταυτότητα ασχέτως αν είσαι οδοντίατρος, συνδικαλιστής ή οικοδόμος και δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το πώς να διοικήσεις μια επιχείρηση.Ας περάσουμε όμως στο δια ταύτα..
H περίπτωση ΑRIS IV
Το ARIS IV είναι ένα αντιαρματικό όπλο μικρού βεληνεκούς το οποίο σχεδιάστηκε εξ' ολοκλήρου από την Ελληνική Βιομηχανία Όπλων (ΕΒΟ) στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 για να καλύψει της ανάγκες τους ΕΣ στην κατηγορία των ελαφρών αντιαρματικών βλημάτων. Τα αρχικά ARIS σημαίνουν Anti tank rocket Infantry System . Το σύστημα έχει βάρος 7,5 κιλά και αποτελείται από έναν εκτοξευτή κατασκευασμένο από σύνθετα υλικά (βάρους 3 κιλών) και μια αντιαρματική ρουκέτα διαμέτρου 106 χιλιοστών και βάρους 4,5 κιλών (εκ των οποίων 1,4 εκρηκτική ύλη).
Απο τις δοκιμές του αντιαρματικού ARIS IV που σχεδίασε και κατασκεύασε η Ελληνική Βιομηχανία Όπλων
Κατά
την διάρκεια των δοκιμών το όπλο επέδειξε ικανότητα διάτρησης 700mm
συμπαγούς χάλυβα και βεληνεκές 330 μέτρων. H σχεδίαση της αντιαρματικής
έκδοσης ολοκληρώθηκε το 1984 και κατόπιν ακολούθησε η σχεδίαση ρουκετών
διαφορετικών τύπων (εναντίον προσωπικού κ.α) H παραγωγή του σχεδιαζόταν
να αρχίσει το 1987 όμως τελικά η ΕΒΟ δεν κατάφερε να εξασφαλίσει
παραγγελίες από τον ΕΣ παρά το γενονός ότι ήταν ικανότερο απο τα ήδη
χρησιμοποιούμενα αντιαρματικά μιας χρήσης και ήταν σχεδιασμένο και κατασκευασμένο εξ' ολοκλήρου απο την ΕΒΟ.
Το ARIS IV ήταν βαρύτερο από τα LAW που χρησιμοποιούσε ο ΕΣ απο την
δεκαετία του 1970, αλλά είχε την ικανότητα να διατρήσει θώρακα
υπερδιπλάσιου πάχους (σε RHA) σε σχέση με το αμερικανικό βλήμα.
Ενδεικτικά ένα άλλο αντιαρματικό αντίστοιχης διατρητικής ικανότητας με
το ελληνικό, το αρκετά διαδεδομένο γερμανικό Panzerfaust 3 έχει βάρος
13 κιλών έναντι των 7,5 κιλών του ΑRIS IV. Μετά την απόριψη του
φιλόδοξου αυτού σχεδίου της ΕΒΟ ο ΕΣ αναζήτησε μια εύκολη και γρήγορη
λύση η οποία ήρθε υπό την μορφή των ρωσικών RPG-18 από τα αποθέματα του
ανατολικογερμανικού στρατού,τα οποία βρίσκονται σε υπηρεσία μέχρι
σήμερα. Καθώς όμως τα βλήματα είτε έχουν λήξει είτε αγγίζουν το όριο
ζωής τους, το ΓΕΣ θα αναγκαστεί στο άμεσο ή απώτερο μέλλον (ανάλογα με
το πλεόνασμα ειρήνης του κ.Μπεγλίτη..) να αναζητήσει λύση -φυσικά- πάλι
από το εξωτερικό...Άν υπήρχε ηγεσία που να χαρακτηρίζεται με
διορατικότητα το όπλο θα είχε μπεί σε παραγωγή, θα υπήρχαν νέες
βελτιωμένες εκδόσεις που ίσως καταφέρναμε να εξάγουμε,η ΕΒΟ θα μπορούσε
πιθανότατα να εξασφαλίσει την επιβιωσιμότητα της για τα επόμενα χρόνια
και δεν θα είχε ανάγκη από συνεχείς κρατικές "ενέσεις" για να μπορεί να
φυτοζωεί, θα προχωρούσε η απεξάρτηση του ΕΣ από εξωτερικές πηγές
οπλισμού (έστω και σε αυτό τον πολύ μικρό βαθμό) και το σημαντικότερο :
το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου δεν θα πήγαινε προς ενίσχυση της
αμερικανικής η γερμανικής βιομηχανίας αλλά θα παρέμενε εντός Ελλάδος
προς όφελος της Ελληνικής οικονομίας. Σε περίπτωση εξαγωγικών επιτυχιών
δε, θα υπήρχε και πλήρης απόσβεση του ούτως η άλλως μικρού κόστους
ανάπτυξης.
Αντιαεροπορικό σύστημα μικρού βεληνεκούς "Άρης"Το σύστημα "Άρης" της Advanced Technology Applications S.A παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην έκθεση αμυντικού υλικού Defendory το 1990 .Το σύστημα είχε αναπτυχθεί με την βοήθεια της Γερμανικής KUKA και έφερε 4 βλήματα ΙR καθοδήγησης ΑΙΜ-9L Sidewinder, η μέγιστη ακτίνα εμπλοκής των εχθρικών αεροσκαφών της τάξης των 10 χιλιομέτρων. Ο τετραπλός εκτοξευτής έκανε χρήση υδραυλικού μηχανισμού για κίνηση καθ΄υψος και περιστροφικά ,και είχε ενσωματωμένη κάμερα ημέρας με πρόβλεψη για περαιτέρω αναβάθμιση.Ο έλεγχος γινόταν από ειδική κονσόλα με το κατάλληλο χειριστήριο (όπως φαίνεται στην εικόνα)
Το Άρης είχε προταθεί στις αρχές τις δεκαετίας του 1990 για την προστασία των βάσεων της ΠΑ η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει βλήματα AIM-9 απο το απόθεμα της (με κάποιες μετατροπές στο κινητήρα που να επιτρέπουν εκτόξευση από το έδαφος) . Ο πιθανός συνδυασμός τους με τα α/α Άρτεμις επίσης ελληνικής κατασκευής και η ανάπτυξη ενός ραντάρ θα μπορούσε αποδώσει ένα ολοκληρωμένο α/α σύστημα. Τα οφέλη, οικονομικά και μη,είναι προφανή. Και αυτό το σύστημα απερρίφθη λόγω επιλογής SHORADS ξένης παραγωγής.
Προτινόμενη
αναβάθμιση του γνωστού σε όλους Αρτεμις 30 της Ελληνικής Βιομηχανίας
Οπλων (ΕΒΟ)με με προσθήκη 2 διπλών εκτοξευτών Stinger.Φωτογραφία απο
την έκθεση Defendory 2000
ΠΗΓΗ: enkripto.com
Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013
Ντιρκ Μιούλερ το ΔΝΤ καταστρέφει σκόπιμα την Ελλάδα για να ξεπουληθούν τα κοιτάσματά της"!
Ο ίδιος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν είχε το δικό της νόμισμα ή αν αξιοποιούσε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της, καθώς, όπως λέει, «στο ελληνικό υπεδάφος βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα στην Ευρώπη», ενώ τονίζει ότι σκοπός του ΔΝΤ είναι να καταστρέψει την ελληνική οικονομία ώστε τα ελληνικά κοιτάσματα να πωληθούν φθηνά σε πολυεθνικές.
Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus», ο κ. Μιούλερ αναλύει την θεωρία ότι «η μεγάλη αναμέτρηση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες» και σημειώνει ότι «η Ευρώπη δεν λαμβάνεται πλέον υπόψιν» και «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι θα ήθελαν να αναμιχθούν κι αυτοί λίγο».
Ο συγγραφέας αποδίδει ωστόσο τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες. «Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», λέει.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσει ο κ. Μιούλερ και την Ελλάδα. «Ακριβώς στην φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική ακούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία εναντίον τους.
Καμία συμφωνία δεν τηρήθηκε, ο λαός και η οικονομία της χώρας οδηγούνταν στον κατήφορο. Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο. Και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική ευρωπαϊκή καμπάνια μίσους εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων», των «ναζί Γερμανών», των «διεφθαρμένων Ιταλών» και των «υπερχρεωμένων Ισπανών με τα πολλά ακίνητα» ξεκίνησε.
Η Ευρώπη άρχισε να αυτοσπαράσσεται, θέαμα που στο εξωτερικό το παρακολουθούσαν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνει κανείς τον έκτο στόλο, αλλά την Γουόλ Στριτ, τις τράπεζές της και τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα χτυπήματα εναντίον του ευρώ και των χωρών της Ευρωζώνης ήρθαν με στρατιωτική ακρίβεια και προκαλούνταν πάντα από μελέτες μεγάλων τραπεζών της Γουόλ Στριτ ή των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης.
Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης ήταν εσωτερικής φύσης. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά προβλήματα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά τα βέλη εναντίον της ήρθαν στοχευμένα και με τους ψυχρούς υπολογισμούς από την άλλη άκρη του Ατλαντικού», υποστηρίζεται στο βιβλίο.
Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: «Η Ελλάδα δεν έχει στο υπέδαφός της μόνο μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και μιας σειράς σημαντικών ορυκτών.
Μπορεί κάνεις δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Την τελική διαβεβαίωση την έλαβα στο τέλος του καλοκαιριού του 2012 στην διάρκεια μιας έντονης συζήτησης με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα αντίστοιχα με αυτά της Λιβύης. Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ;
Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και την χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές.
Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της».
Ο συγγραφέας υποστηρίζει σε αυτό το σημείο ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «φαίνεται σαν να ήταν εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ» και υποστηρίζει ότι «αποστολή του ήταν να επιφέρει με κάθε τρόπο την ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη», ενώ προσθέτει: «Ο Παπανδρέου το 2009 δήλωνε, "δεν έχουμε πετρέλαιο ή τουλάχιστον δεν έχουμε βρει ακόμη" και ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης τόνιζε, "δεν είμαστε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νορβηγία" και τώρα μια έκθεση της Deutsche Bank στο Λονδίνο κάνει λόγο για πιθανά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, τα οποία, μόνο στην περιοχή νοτίως της Κρήτης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε λίγα χρόνια σε 427 δισεκατομμύρια ευρώ».
Ερωτώμενος από το Focus γιατί θεωρεί ότι η Ευρώπη δεν ασχολείται με τα κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο κ. Μιούλερ αναφέρει ότι όταν οι Κύπριοι πρότειναν στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να παραχωρήσουν στην Ευρώπη ή να υποθηκεύσουν το 30% των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό αέριο, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και διερωτάται για ποιον λόγο.
Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε την συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs.
«Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος», επισημαίνει.
Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά ακόμη ότι τα προγράμματα εξυγίανσης που εφαρμόζονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. «Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει ότι το αποτέλεσμα είναι μια εξέλιξη της οικονομίας όπως αυτή με τον Καγκελάριο Μπρούνινγκ. "Τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο απύθμενο".
ΠΗΓΗ: eleysis-ellinwn.gr
Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013
Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013
Eurobank: Στην αρχή του τέλους της κρίσης βρίσκεται η ελληνική οικονομία
Η ελληνική οικονομία βρίσκεται μπροστά σε ένα σημείο καμπής, στην
αρχή του τέλους της κρίσης, εκτιμά η διεύθυνση Οικονομικών Μελετών της
Eurobank.
Όπως εκτιμά η Eurobank, σε αυτό συνηγορούν:
α) Το αναμενόμενο πρωτογενές πλεόνασμα περίπου 0,4% του ΑΕΠ στο τέλος του 2013, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2014 που ψηφίστηκε στη Βουλή στις 7 Δεκεμβρίου 2013, για πρώτη φορά από το 2002 (0,7% του ΑΕΠ).
β) Την επιβράδυνση της ύφεσης σύμφωνα με τα προκαταρκτικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, αφού ο τριμηνιαίος ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ είναι στο -3.0% για το 3ο τρίμηνο του 2013. Η επίσημη πρόβλεψη της κυβέρνησης είναι για αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης -4,0% του ΑΕΠ το 2013 και επιστροφή σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης 0,6% το 2014. Οι αντίστοιχες προβλέψεις της Διεύθυνσης Οικονομικών Μελετών και Προβλέψεων της Eurobank είναι -3,9% για το 2013 και 0,4% του ΑΕΠ για το 2014.
γ) Η ανάκαμψη των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών εξαιτίας της εφαρμογής του προγράμματος διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και της μείωσης του κόστους εργασίας.
δ) Η αναμενόμενη ανάκαμψη των επενδύσεων. Ήδη κάποια ψήγματα δραστηριότητας στο συγκεκριμένο τομέα είναι εμφανή (βλέπε αγωγό φυσικού αερίου, αιολική ενέργεια, ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, οι επενδύσεις της COSCO στον Πειραιά και οι συμφωνίες με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ κτλ.). Η Eurobank αναμένει όμως σημαντική ανάκαμψη των άμεσων ξένων επενδύσεων από την αναμενόμενη επιτάχυνση της διαδικασίας ιδιωτικοποιήσεων.
ε) Η έναρξη των διαπραγματεύσεων για τη διαδικασία ελάφρυνσης του χρέους. Οι αναλυτές της τράπεζας δεν αναμένουν οριστική λύση πριν από τις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου 2014, ενώ επίσης δεν θεωρούν αδύνατη τη δημοσίευση ενός προσχεδίου της λύσης νωρίτερα μετά από την οριστικοποίηση του μεγέθους του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2013 από την Eurostat. Η λύση στο πρόβλημα του χρέους δε θα έχει τη μορφή άμεσου κουρέματος του χρέους στους επίσημους δανειστές αλλά θα περιλαμβάνει απομείωση της καθαρής παρούσας αξίας του χρέους μέσω περαιτέρω μείωσης των επιτοκίων και επέκτασης της περιόδου αποπληρωμής. Μία άμεση λύση, παρόλο που έχει την υποστήριξη του ΔΝΤ, δεν φαίνεται να έχει σημαντικές πιθανότητες υλοποίησης, αφού δύσκολα θα εξασφαλίσει την έγκριση των κοινοβουλίων των χωρών μελών της ευρωζώνης. Παράλληλα, οι επίσημοι δανειστές πέραν του ΔΝΤ, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε άμεσο κούρεμα, θεωρώντας ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κακό παράδειγμα για άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα χρέους.
Αν και όλα τα παραπάνω δείχνουν προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν αποτελούν μονόδρομο. Μια σειρά από ανοικτά θέματα είναι ενδεχόμενο να μην επιτρέψουν την επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά αντίθετα να διατηρήσουν ή και να αυξήσουν την αβεβαιότητα για την επιτυχία του ελληνικού προγράμματος οικονομικής σταθεροποίησης.
Τα δύο βασικότερα θέματα που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τις μεσοπρόθεσμες προοπτικές της ελληνικής οικονομίας σχετίζονται με το δημοσιονομικό κενό του 2014 και τα μέτρα που απαιτούνται για να κλείσει αυτό καθώς και με την προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Ξεκινώντας από τις τελευταίες, αν και ακόμη δεν έχει επιτευχθεί πλήρης συμφωνία, τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα όσον αφορά την ολοκλήρωση των περισσότερων ανοικτών θεμάτων, τουλάχιστον για τις εναπομένουσες από τις προαπαιτούμενες μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την καταβολή της δόσης του 1,0 δισ. ευρώ σύμφωνα με τις αποφάσεις του Eurogroup του τέλους Ιουλίου 2013.
Η Eurobank θεωρεί ότι μια τελική συμφωνία για όλα τα ανοικτά ζητήματα των εναπομενουσών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, με πρωτεύον αυτό των πλειστηριασμών, αλλά και για το θέμα του δημοσιονομικού κενού του 2014 θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του χρόνου ή το αργότερο τις πρώτες εβδομάδες του Ιανουαρίου 2014. Σε αντίθετη περίπτωση, θα επιβαρυνθεί το κλίμα για τις προοπτικές της ελληνικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το κυριότερο η κυβέρνηση θα απολέσει βαθμούς ελευθερίας στην επερχόμενη διαπραγμάτευση με τους επίσημους δανειστές για το θέμα της ελάφρυνσης του δημοσίου χρέους.
Πηγή: ΑΠΕ
Όπως εκτιμά η Eurobank, σε αυτό συνηγορούν:
α) Το αναμενόμενο πρωτογενές πλεόνασμα περίπου 0,4% του ΑΕΠ στο τέλος του 2013, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2014 που ψηφίστηκε στη Βουλή στις 7 Δεκεμβρίου 2013, για πρώτη φορά από το 2002 (0,7% του ΑΕΠ).
β) Την επιβράδυνση της ύφεσης σύμφωνα με τα προκαταρκτικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, αφού ο τριμηνιαίος ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ είναι στο -3.0% για το 3ο τρίμηνο του 2013. Η επίσημη πρόβλεψη της κυβέρνησης είναι για αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης -4,0% του ΑΕΠ το 2013 και επιστροφή σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης 0,6% το 2014. Οι αντίστοιχες προβλέψεις της Διεύθυνσης Οικονομικών Μελετών και Προβλέψεων της Eurobank είναι -3,9% για το 2013 και 0,4% του ΑΕΠ για το 2014.
γ) Η ανάκαμψη των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών εξαιτίας της εφαρμογής του προγράμματος διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και της μείωσης του κόστους εργασίας.
δ) Η αναμενόμενη ανάκαμψη των επενδύσεων. Ήδη κάποια ψήγματα δραστηριότητας στο συγκεκριμένο τομέα είναι εμφανή (βλέπε αγωγό φυσικού αερίου, αιολική ενέργεια, ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, οι επενδύσεις της COSCO στον Πειραιά και οι συμφωνίες με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ κτλ.). Η Eurobank αναμένει όμως σημαντική ανάκαμψη των άμεσων ξένων επενδύσεων από την αναμενόμενη επιτάχυνση της διαδικασίας ιδιωτικοποιήσεων.
ε) Η έναρξη των διαπραγματεύσεων για τη διαδικασία ελάφρυνσης του χρέους. Οι αναλυτές της τράπεζας δεν αναμένουν οριστική λύση πριν από τις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου 2014, ενώ επίσης δεν θεωρούν αδύνατη τη δημοσίευση ενός προσχεδίου της λύσης νωρίτερα μετά από την οριστικοποίηση του μεγέθους του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2013 από την Eurostat. Η λύση στο πρόβλημα του χρέους δε θα έχει τη μορφή άμεσου κουρέματος του χρέους στους επίσημους δανειστές αλλά θα περιλαμβάνει απομείωση της καθαρής παρούσας αξίας του χρέους μέσω περαιτέρω μείωσης των επιτοκίων και επέκτασης της περιόδου αποπληρωμής. Μία άμεση λύση, παρόλο που έχει την υποστήριξη του ΔΝΤ, δεν φαίνεται να έχει σημαντικές πιθανότητες υλοποίησης, αφού δύσκολα θα εξασφαλίσει την έγκριση των κοινοβουλίων των χωρών μελών της ευρωζώνης. Παράλληλα, οι επίσημοι δανειστές πέραν του ΔΝΤ, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε άμεσο κούρεμα, θεωρώντας ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κακό παράδειγμα για άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα χρέους.
Αν και όλα τα παραπάνω δείχνουν προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν αποτελούν μονόδρομο. Μια σειρά από ανοικτά θέματα είναι ενδεχόμενο να μην επιτρέψουν την επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά αντίθετα να διατηρήσουν ή και να αυξήσουν την αβεβαιότητα για την επιτυχία του ελληνικού προγράμματος οικονομικής σταθεροποίησης.
Τα δύο βασικότερα θέματα που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τις μεσοπρόθεσμες προοπτικές της ελληνικής οικονομίας σχετίζονται με το δημοσιονομικό κενό του 2014 και τα μέτρα που απαιτούνται για να κλείσει αυτό καθώς και με την προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Ξεκινώντας από τις τελευταίες, αν και ακόμη δεν έχει επιτευχθεί πλήρης συμφωνία, τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα όσον αφορά την ολοκλήρωση των περισσότερων ανοικτών θεμάτων, τουλάχιστον για τις εναπομένουσες από τις προαπαιτούμενες μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την καταβολή της δόσης του 1,0 δισ. ευρώ σύμφωνα με τις αποφάσεις του Eurogroup του τέλους Ιουλίου 2013.
Η Eurobank θεωρεί ότι μια τελική συμφωνία για όλα τα ανοικτά ζητήματα των εναπομενουσών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, με πρωτεύον αυτό των πλειστηριασμών, αλλά και για το θέμα του δημοσιονομικού κενού του 2014 θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του χρόνου ή το αργότερο τις πρώτες εβδομάδες του Ιανουαρίου 2014. Σε αντίθετη περίπτωση, θα επιβαρυνθεί το κλίμα για τις προοπτικές της ελληνικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το κυριότερο η κυβέρνηση θα απολέσει βαθμούς ελευθερίας στην επερχόμενη διαπραγμάτευση με τους επίσημους δανειστές για το θέμα της ελάφρυνσης του δημοσίου χρέους.
Πηγή: ΑΠΕ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)