Προχωρά η επένδυση των €2 δισ. στην Αταλάντη

Πρόκειται για μία από τις ελάχιστες επενδύσεις που η τοπική κοινωνία δεν... πήρε με τις πέτρες, αλλά ακόμη και μέσω διαδηλώσεων έχει ζητήσει στο παρελθόν την άμεση αδειοδότησή της. Σήμερα, ύστερα από τουλάχιστον πέντε χρόνια γραφειοκρατικού Γολγοθά, το Atalanti Hills, το έργο που στηρίζεται στη βαριά βιομηχανία της χώρας φαίνεται να βρίσκεται ακόμη πιο κοντά στην υλοποίησή του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα ξεκινήσουν άμεσα οι κατασκευαστικές εργασίες στην περιοχή, καθώς, παρά τις διαφαινόμενες καλές προθέσεις, η κρατική μηχανή παραμένει δυσκίνητη.

«Το πρώτο βασικό βήμα έγινε όταν, τέλη Μαΐου, εγκρίθηκε η προμελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Βρισκόμαστε στο στάδιο της λήψης των επιμέρους αδειοδοτήσεων και εγκρίσεων και στο πλαίσιο αυτό έχει διαμορφωθεί το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Δήμου Αταλάντης, το οποίο τις προσεχείς ημέρες αναμένεται να δημοσιευθεί στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλέον στο πλευρό μας βρίσκεται η πολιτεία» σημειώνει στο Capital.gr ο Γιάννης Σαββίδης, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Lokrosπου θα αναπτύξει το Atalanti Hills.

Την άνοιξη του 2011, οι επενδυτές, οι εταιρείες Λοκρός Μονοπρόσωπη Ε.Π.Ε., Europa Capital και Prufrock investments, με επιστολή τους, γνωστοποιούσαν την πρόθεσή τους στην τότε κυβέρνηση να εγκαταλείψουν το project, εάν δεν επιταχυνθούν οι διαδικασίες. Μάλιστα, του διαβήματος των επενδυτών είχε προηγηθεί η παρέμβαση του Θεόδωρου Πάγκαλου που ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επιχείρησε να ξεμπλοκάρει την επένδυση.

Πότε ξεκινά η κατασκευή

Αυτή τη στιγμή το project, για το οποίο ήδη έχουν επενδυθεί περίπου 22 εκατ. ευρώ, βρίσκεται στο στάδιο των αδειοδοτήσεων, των οποίων ο αριθμός είναι μεγάλος, εάν ληφθεί υπόψη ότι η Αταλάντη δεν διαθέτει ακόμη ούτε Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (σημ.: το ΓΠΣ ορίζει το πρότυπο οικιστικής ανάπτυξης μίας περιοχής, τις χρήσεις γης κτλ).

Σύμφωνα με πληροφορίες, θα απαιτηθεί, μεταξύ άλλων, η θεσμοθέτηση της Περιοχής Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (ΠΟΤΑ), ενώ το τελευταίο στάδιο πριν την έκδοση της οικοδομικής άδειας είναι η δημιουργία της οριστικής μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων.

Σύμφωνα με τα σημερινα δεδομένα, εκτιμάται ότι θα απαιτηθούν 15 έως 18μήνες μέχρι να ξεκινήσει η διαδικασία έκδοσης οικοδομικής άδειας, κατ’ επέκταση η έναρξη των κατασκευαστικών εργασιών στην περιοχή.

Επενδυτές και κυβέρνηση επιδιώκουν να συρρικνώσουν, κατά το ήμισυ, το απαιτούμενο χρονικό διάστημα, με στόχο το έργο να αποκτήσει «σάρκα και όστα» το συντομότερο δυνατό. Αυτό επιζητούν και οι κάτοικοι του Εξάρχου, της κοινότητας που απέχει μόλις 700 μέτρα από το σημείο που θα υλοποιηθεί η επένδυση, τη δυτική πλευρά του Χλωμού Όρους. Η καλλιέργεια βαμβακιού και καλαμποκιού αποτελούν σήμερα τις μοναδικές οικονομικές δραστηριότητες που «δίνουν ζωή» στην τοπική κοινωνία.

Το business plan της επένδυσης περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την κατασκευή τριών ξενοδοχειακών συγκροτημάτων πέντε αστέρων, 5.000 κατοικιών, τη δημιουργία ακαδημίας και γηπέδων γκολφ, βοτανικού λόφου 700 στρεμμάτων, ιππικού κέντρου και θεματικού πάρκου.

Το project θα δημιουργήσει το πρώτο έτος 600 θέσεις εργασίες που θα αυξηθούν στις 4.800 το τέταρτο έτος. Συνολικά, η επένδυση θα δημιουργήσει 8.000 έμμεσες και άμεσες θέσεις εργασίας στην περιοχή. Το συνολικό ύψος της επένδυσης τοποθετείται στα 2 δισ. ευρώ, από τα οποία θα επενδυθούν 0,6 δισ. ευρώ την πρώτη πενταετία.

Οι επενδυτές επιδιώκουν να διαμορφώσουν ένα φιλικό προς το περιβάλλον έργο, με μηδενική σχεδόν κατανάλωση υδάτινων πόρων, χρήση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και υλοποίηση βιοκλιματικών κτηρίων.

 

Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Ελληνοτουρκική κόντρα στο Μανχάταν

Σε υψηλού προφίλ ελληνοτουρκική κόντρα στο Μανχάταν εξελίσσεται η αντιπαράθεση της ελληνικής γαλακτοβιομηχανίας ΦΑΓΕ, συμφερόντων των αδελφών Γιάννη και Κυριάκου Φιλίππου, με την τουρκικών συμφερόντων Chobani για την κυριαρχία στην πολύ μεγάλη αγορά ελληνικού γιαουρτιού των ΗΠΑ.
Το διακύβευμα γίνεται ευκολότερα αντιληπτό αν αναλογιστεί κανείς ότι η ΦΑΓΕ στις ΗΠΑ στο 9μηνο κατέγραψε αύξηση πωλήσεων της τάξης του 40% σε όγκο και της τάξης του 43,6% σε αξία, ενώ στην Ελλάδα η αξία των πωλήσεων υποχώρησε κατά 22% και σε όγκο 25,8%.
Με τζίρο αυξημένο συνολικά κατά 11,7% στα 324 εκατ. ευρώ στο εννιάμηνο σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2011, η ελληνική επιχείρηση -που πριν ένα μόλις μήνα μετέφερε την έδρα της εκτός Ελλάδος, στο Λουξεμβούργο- επιχειρεί να σταματήσει τον αθέμιτο, όπως εκτιμά ανταγωνισμό από την γαλακτοβιομηχανία Chobani η οποία πουλά γιαούρτι με την ένδειξη «ελληνικό».
Είναι τόσο μεγάλο το εκτόπισμα των δύο παικτών που η πολυεθνική Kraft αρχικά είδε τα μερίδια της να συρρικνώνονται και τελικά αναγκάστηκε -για δεύτερη φορά- να σταματήσει την πώληση του γιαουρτιού της Athenos.
Η πρώτη φορά ήταν όταν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας πούλησε στον Τούρκο ιδιοκτήτη της Chobani την μονάδα παραγωγής της στο νότιο Έντμεστον της Νέας Υόρκης.
Ο τρίτος παίκτης της πολύ μεγάλης αυτής αγοράς είναι η Danone που όμως έχει τοποθετηθεί με τρόπο που δεν ακουμπάει στο δικαίωμα χρήσης της λέξης «ελληνικό» γιαούρτι και τα σχετικά πνευματικά δικαιώματα.
Πριν λίγες ημέρες οι μέτοχοι της ΦΑΓΕ αποφάσισαν, όπως προκύπτει από νομικούς κύκλους της Νέας Υόρκης, να προχωρήσουν σε πλήρη δικαστική σύγκρουση και να μην επιδιώξουν ως συνηθίζεται εξωδικαστικό συμβιβασμό, επιχειρώντας να βάλουν τέλος με δεδικασμένο σε κάθε «επιβουλή» του προσδιορισμού «ελληνικό γιαούρτι». Και για το σκοπό αυτό προσέλαβαν τις υπηρεσίες του διάσημου νομικού γραφείου Simon Thorley QC της Three New Square που ειδικεύεται στις υποθέσεις πνευματικής ιδιοκτησίας για να τους αντιπροσωπεύσει στην δικάσιμο το Φεβρουάριο του 2013.
Το εν λόγω νομικό γραφείο έχει στο ιστορικό του την δικαστική επιτυχία της βρετανικής πολυεθνικής Diageo στην υπόθεση της Vodkat της Intercontinental Brands, η οποία κυκλοφορούσε ποτό με την παραπλανητική ονομασία που παραπέμπει σε vodka χωρίς να είναι. Το εμπορικό σήμα της Intercontinental Brands μετονομάστηκε μετά την απόφαση σε Kat Schnapps. Νομικοί κύκλοι των ΗΠΑ, όπως προαναφέρθηκε, σχολιάζοντας τις εξελίξεις αναφέρουν πως η ΦΑΓΕ επιχειρεί να βάλει άπαξ και διά παντός τέλος σε κάθε ανάλογο πρόβλημα.
Απέναντι της θα βρίσκεται η Chobani που έγινε για λίγο γνωστή στην Ελλάδα μετά την υποβολή πρότασης εξαγοράς της «Δωδώνη», η οποία όμως δεν προκρίθηκε στην τελική φάση. Ορισμένοι μάλιστα συνέδεσαν την υποψηφιότητά της αυτή με την υπόθεση στις ΗΠΑ, αφού κτήση ελληνικής γαλακτοβιομηχανίας θα της παρείχε ενδεχομένως δικαίωμα χρήσης του προσδιορισμού «ελληνικό γιαούρτι». Το σκεπτικό αυτό ρίχνει ίσως λίγο φως και σε κάποια από τα πιθανά κίνητρα των υπολοίπων επιχειρήσεων που συμμετείχαν στον διαγωνισμό για τη Δωδώνη.
Η Chobani είναι εταιρία που ανήκει στα συμφέροντα του 40χρονου Τούρκου επιχειρηματία Χαμντί Ουλουκάγια. Ο Χαμντί του οποίου η καταγωγή σύμφωνα με πληροφορίες εμπεριέχει και μειονοτικές ρίζες (κουρδικές), βρισκόταν στις ΗΠΑ από το 1995 και εγκαταστάθηκε στο νότιο Έντμεστον της Νέας Υόρκης το 2005. Και αυτό επειδή εξαγόρασε την εκεί μονάδα παραγωγής της πολυεθνικής γαλακτοκομικής Kraft Foods.
Με επενδύσεις και επιτυγχάνοντας πολύ καλή διείσδυση στην αγορά του ελληνικού τύπου γιαουρτιού των ΗΠΑ, η Chobani έφτασε σε τέτοια παραγωγική δυναμικότητα ώστε να μπορεί να παρασκευάζει ένα εκατομμύριο κιλά γιαούρτι τη ημέρα. Αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με εκτιμήσεις ο κύκλος εργασιών της αγοράς ελληνικού τύπου γιαουρτιού στις ΗΠΑ, το μεγαλύτερο μερίδιο του οποίου φέρεται να ελέγχει η Chobani αγγίζει το ένα δισεκατομμύριο δολάρια.
H εταιρεία του Χαμντί Ουλουκάγια, πριν γίνει γνωστή ως Chobani, ήταν η Agrofarma. Ο Ουλουκάγια μετακόμισε στις ΗΠΑ με την οικογένειά του στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με σκοπό τις σπουδές. Με την προϋπηρεσία του όμως στην οικογενειακή τυροκομική μονάδα στην Τουρκία όταν ανέκυψε αυτό που έκρινε ως ευκαιρία, δηλαδή η πώληση της μονάδας της Kraft, προχώρησε σε δανεισμό με τον οποίο και την απέκτησε. Λίγο αργότερα εισήγαγε το brand Chobani και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Τώρα ήρθε η ώρα της σύγκρουσης με τον Γιάννη και Κυριάκο Φιλίππου για την κυριαρχία της αγοράς. Και με δεδομένη την ευαισθησία του νομικού πλαισίου των ΗΠΑ σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας για τους Έλληνες επιχειρηματίες.
Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΑΦΩΝΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

"Greece is the place to be"!

Η Ελλάδα είναι το μέρος που πρέπει να βρίσκονται οι επενδυτές αυτή την χρονική στιγμή αρκεί να υπάρχει σωστή, επιλογή, αξιολόγηση και τιμολόγηση του ρίσκου.
Με αυτόν τον τρόπο απαντά στο ερώτημα του κατά πόσον υπάρχουν επενδυτικές ευκαιρίες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ένας από τους έμπειρους ευρωπαίους investment bankers.
Ο managing director της γαλλικής επενδυτικής τράπεζας Global Equities Compagnie Financière, Jerome Garnache βρέθηκε για μια μέρα στην Αθήνα στα πλαίσια των επαφών που πραγματοποιούνται αυτή την περίοδο μεταξύ ξένων επενδυτών και ελληνικών τραπεζών με στόχο τον σταδιακό απογαλακτισμό των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας από τις χρηματοδοτήσεις της ΕΚΤ, του ΕLA και του δημοσίου.
Μίλησε στο Capital.gr και αποκάλυψε πως υπάρχουν στοιχεία ενεργητικού των τραπεζών τα οποία θα μπορούσαν υπό συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις να αποτελέσουν αντικείμενο τιτλοποίησης και στη συνέχεια εξαγοράς από ξένους θεσμικούς επενδυτές και hedge funds, ουσιαστικά ένα κομμάτι του distressed asset disinvesting που λαμβάνει χώρα παγκοσμίως.
Κύριε Garnache, μπορούν οι ελληνικές τράπεζες να αποκτήσουν πρόσβαση σε ιδιωτική χρηματοδότηση;
Οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία τα οποία μπορούν εφόσον το ρίσκο που εμπεριέχουν αποτιμηθεί σωστά, κάτι στο οποίο ειδικευόμαστε στην Global Equities, να τα τιτλοποιήσουν και να τα διαθέσουν σε ξένο επενδυτικό κοινό. Η ορθή αξιολόγηση του ρίσκου είναι δυνατή σε όλες τις περιπτώσεις αλλά χρειάζεται τεχνογνωσία, πληροφόρηση και ενδελεχή ανάλυση.
Τι ψάχνουν οι επενδυτές που ενδιαφέρονται για τέτοιες τοποθετήσεις;
Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ξένων επενδυτών με τους οποίους είμαστε σε επαφή οι οποίοι αναζητούν υψηλές αποδόσεις από υψηλότερου ρίσκου επενδύσεις καθώς το τρέχων επιτοκιακό περιβάλλον έχει συρρικνώσει τις διαθέσιμες πηγές δημιουργίας εύρωστων υπεραξιών
Και ποιοι είναι ακριβώς αυτοί οι επενδυτές;
Περιλαμβάνουν μεγάλους ξένους θεσμικούς όπως αμοιβαία κεφάλαια και ασφαλιστικά ταμεία αλλά και hedge funds και family offices. Γεωγραφικά μπορεί να προέρχονται τόσο από την Ευρώπη όσο και από την Wall Street από όπου υπάρχει πλέον αυξημένο επενδυτικό ενδιαφέρον που μετουσιώνεται σε συναλλαγές. Μπορεί κανείς να πει πια πως αμερικανικά κεφάλαια στέφονται και πάλι προς την Ευρώπη.
Και γιατί να επιλέξουν Ελλάδα και όχι κάποια άλλη χώρα;
Καταρχήν, οι επενδυτές αυτοί δεν κοιτούν μόνο την Ελλάδα αλλά το σύνολο της περιφέρειας της ευρωζώνης και όχι μόνον. Δεύτερον όλα είναι θέμα τιμολόγησης. Εάν το ρίσκο έχει προεξοφληθεί σωστά τότε οι δυνατότητες είναι μεγάλες. Υπάρχει αγοραστής στην κατάλληλη τιμή για όλα. Αλλά, για κάποιους, θα πρέπει η τιμή να προεξοφλεί και το ρίσκο ενός «ελληνικού ατυχήματος» τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Επικρατούν ακόμα ανησυχίες για έξοδο από το ευρώ;
Σε όλο και λιγότερο βαθμό αλλά, ναι υπάρχουν ακόμα. Πολλοί εκ των θεσμικών με τους οποίους εμείς μιλάμε πάντως φέρονται να έχουν πεισθεί ότι δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο.
Πώς θα μπορούσε να αρθεί ακόμα περισσότερο αυτή η ανασφάλεια;
Θα βοηθούσε η καταβολή της επόμενης δόσης και μια συμφωνία για την διαχείριση της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους. Όπως και η πολιτική σταθερότητα
Τί είδους περιουσιακά στοιχεία έχουν οι τράπεζες που θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν;
Μπορώ απλώς να σας πω πως ότι οτιδήποτε μπορεί να παράξει μελλοντικές ταμειακές ροές που να εγγυώνται ότι θα εξυπηρετηθεί το συνδεδεμένο χρέος, μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
Το σκέφτονται οι ελληνικές τράπεζες και γιατί; Πόσο σύντομα θα μπορούσαν να βγουν στην αγορά αυτή;
Οι ελληνικές τράπεζες το σκέφτονται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Μπορούν με αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν χρηματοδοτήσεις διάρκειας από 2 έως 5 χρόνια με ένα spread επί του euribor ανάλογο με την ποιότητα και το ρίσκο που εμπεριέχουν τα στοιχεία που θα συνδεθούν ως εξασφαλίσεις και ανάλογα με την τιμή στην οποία αυτά θα αποτιμηθούν Χρονικά θα μπορούσαν θεωρητικά να βγουν ακόμα και στο πρώτο τρίμηνο του 2013. Άλλωστε το έχουν ξανακάνει υπό άλλες συνθήκες. Οι τιτλοποιήσεις δεν είναι κάτι καινούργιο. Η καινοτομία εντοπίζεται στην αξιολόγηση και διαχείριση του ρίσκου που πλέον συνοδεύει τη χώρα.
Τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει στην διαδικασία αυτή το real estate; Τα ξενοδοχεία για παράδειγμα;
Μπορεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο εφόσον παράγει σταθερές και προβλέψιμες ταμειακές ροές. Να λειτουργεί δηλαδή και να τελεί υπό διαχείριση.
Κύριε Garnache για πους λόγους πιστεύετε ότι έφυγαν οι γαλλικές τράπεζες από την ελληνική αγορά;
Δεν μπορώ να γνωρίζω το σκεπτικό του κάθε μετόχου. Μπορώ όμως να σας πω ότι αν πριν 10 χρόνια την μεγάλη επιρροή στα διοικητικά συμβούλια την είχαν οι διευθύνσεις ανάπτυξης δραστηριοτήτων. Τώρα την έχουν αυτές του risk management. Η Ελλάδα πάντως αυτή την στιγμή είναι σίγουρα το μέρος που θα πρέπει να βρίσκεται κάθε υποψήφιος επενδυτής ( σ.σ. “Greece is the pace to be”).
Info
Το γαλλικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, Global Equities Compagnie Financière είναι εισηγμένο στο Euronext, έχει δραστηριότητες σε ολόκληρο τον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη και την Αθήνα όπου έχει απορροφήσει την Eurocorp. Εποπτεύεται από την Banque de France και διαχειρίζεται κεφαλαία της τάξης του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ (assets under management, advisory & custody). Διαθέτει μονάδες Asset Management & Advisory για θεσμικούς και ιδιώτες επενδυτές, Brokerage και Corporate Finance.
 Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ

Πώς η Τουρκία αποφοίτησε με άριστα από τη "Σχολή ΔΝΤ": μαθήματα για την Ελλάδα

Πράγματι, η σημερινή Τουρκία μοιάζε με μία άλλη χώρα εν σχέσει με την Τουρκία του 2001. Για δεκαετίες, η Τουρκία έδινε την εικόνα μιας χώρας που μαστιζόταν από οικονομική αρρυθμία. Τις βραχείς περιόδους ανάπτυξης διαδέχονταν κατακλυσμιαίες οικονομικές κρίσεις. Η οικονομία ήταν κλειστή και η εμπιστοσύνη που η χώρα ενέπνεε στο διεθνή επενδυτικό κόσμο περιορισμένη. Η θεαματική ανάκαμψη της Τουρκίας από την κρίση του 2000-2001 επιτεύχθηκε χάρη σε μία πολιτική που κατήρτισαν οι τουρκικές κυβερνήσεις σε συνδυασμό με το ΔΝΤ. Η ανάκαμψη οδήγησε, για πρώτη φορά ίσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (στον οποίο δε συμμετείχε η Τουρκία), στην πολυπόθητη οικονομική σταθερότητα. Οι βάσεις μάλιστα που κτίσθηκαν την περίοδο 2002-2007, κατά την πρώτη διακυβέρνηση από το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), ήταν τόσο γερές ώστε η Τουρκία να περάσει τη διεθνή οικονομική κρίση με μικρές – σε σχέση με τις δυτικές οικονομίες – απώλειες, στηριζόμενη στις δικές της αποκλειστικά δυνάμεις.
Το 2001, η Τουρκία ήταν στα πρόθυρα οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης. Παρότι η χώρα είχε περάσει από πολλές κρίσεις, εκείνη του 2001 ήταν κατά γενική ομολογία η πιο σοβαρή. Κατά τη διάρκεια του 2001, το ΑΕΠ της Τουρκίας μειώθηκε κατά 5.7%, ο πληθωρισμός στις τιμές των καταναλωτικών αγαθών έφθασε το 55% και η τουρκική λίρα υποτιμήθηκε κατά 51% έναντι των κυρίων ξένων νομισμάτων. Οι χρεοκοπίες επιχειρήσεων ανακοινώνονταν η μία μετά την άλλη, και χιλιάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν στο δρόμο.

Για να αντιμετωπίσει την κρίση, η τότε κυβέρνηση Έτσεβιτ μετακάλεσε τον επιφανή οικονομολόγο Κεμάλ Ντερβίς από την Παγκόσμια Τράπεζα και του ανέθεσε το υπουργείο οικονομικών. Αν και η θεαματική ανάκαμψη της τουρκικής οικονομίας είθισται να αποδίδεται στο ΑΚΡ, γίνεται δεκτό πως οι βάσεις της βρίσκονται στο τολμηρό πρόγραμμα του Ντερβίς. Ο τεχνοκράτης, που εργάσθηκε για 22 χρόνια στην Παγκόσμια Τράπεζα, επελέγη λόγω της κρισιμότητας της καταστάσεως και του φόβου μιας λαϊκής εξέγερσης που διακατείχε την τότε πολιτική τάξη της Τουρκίας. Ήταν μία άριστη επιλογή, καθώς ο Ντερβίς ήταν ανεξάρτητος από τα τοπικά συμφέροντα στην Τουρκία και τα κυκλώματα διαφθοράς που λυμαίνονταν την οικονομική ζωή. Με τη στήριξη του επιχειρηματικού κόσμου και των συλλογικών του οργάνων, ο Ντερβίς προώθησε ένα τολμηρότατο πρόγραμμα, το πολιτικό κόστος του οποίου καμμία κυβέρνηση ως τότε δε θα είχε τολμήσει να αναλάβει.
O Κεμάλ Ντερβίς Σημειωτέον ότι πέραν της έξυπνης επιλογής ενός τεχνοκράτη, στην Τουρκία τα συλλογικά όργανα των εργοδοτικών οργανώσεων, όπως ο Σύνδεσμος Τούρκων Εμποροβιομηχάνων (TUSIAD) διαθέτουν σημαντική και υπεύθυνη δράση και επιρροή, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Τοποθετούνται δε παραδοσιακά υπέρ της οικονομικής και πολιτικής φιλελευθεροποίησης, της ένταξης στην ΕΕ και του εκδημοκρατισμού της χώρας. Παράλληλα, οι εν λόγω οργανώσεις αποφεύγουν τη μικροκομματική αντιπαράθεση και δεν επιχειρούν να προωθήσουν συμφέροντα ιδιωτών – μελών τους.   

Χαίροντας μίας γενικότερης πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης, ο τεχνοκράτης της Παγκόσμιας Τράπεζας συνεργάσθηκε, από την κυβερνητική του πια θέση, με το ΔΝΤ και κατήρτισε ένα πακέτο μέτρων σταθερότητας που άλλαξε ριζικά το δομικό πλαίσιο της τουρκικής οικονομίας και τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Παράλληλα με μέτρα εξυγίανσης των τραπεζών και των θεσμών, ο Ντερβίς χρησιμοποίησε το διεθνές του κύρος από τη θητεία του στην Παγκόσμια Τράπεζα για να δανεισθεί 20 δις δολάρια από την εν λόγω τράπεζα και το ΔΝΤ.  Τουρκία και ΔΝΤ είχαν υπογράψει συμφωνία το 1998, που παρείχε στον οργανισμό τη δυνατότητα στενής εποπτείας και ελέγχου της τουρκικής οικονομίας από ειδικό «κλιμάκιο της Τουρκίας» στα πλαίσια του ταμείου. Η χώρα αναδείχθηκε στο μεγαλύτερο δανειστή του ΔΝΤ, λαμβάνοντας την περίοδο 19999-2008 46 δις δολάρια.
 
Ωστόσο, η «ανάσταση» της Τουρκικής οικονομίας δεν επετεύχθη κυρίως χάρη στα δάνεια του ΔΝΤ, αλλά των βαθύτατων δομικών αλλαγών που ξεκίνησε ο Κεμάλ Ντερβίς και συνέχισαν οι δύο κυβερνήσεις του ΑΚΡ. Στο κέντρο του πακέτου σταθεροποίησης ήταν η περικοπή των κρατικών δαπανών, το πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, η μείωση των εταιρικών φόρων και αύξηση μιας σειράς άλλων, η αναμόρφωση της γραφειοκρατίας προς την κατεύθυνση της διευκόλυνσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας και των ξένων επενδύσεων και η ιδιωτικοποίηση των σημαντικότερων κρατικών επιχειρήσεων. Οι ιδιωτικοποιήσεις και μόνο απέφεραν πάνω από 20 δις δολάρια στο δημόσιο ταμείο την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΑΚΡ. Παράλληλα, η Τουρκία εγκατέλειψε τη σύνδεση της ισοτιμίας της λίρας με το καλάθι νομισμάτων που παρακολουθούσε, και η τιμή της αφέθηκε να καθορισθεί από την αγορά. Το γεγονός ωφέλησε σημαντικά τους Τούρκους εξαγωγείς, που έζησαν τη χρυσή εποχή τους ώσπου η διεθνής κρίση τους αποστέρησε από μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής αγοράς.

Πίσω από την πρωτοφανή για τα χρονικά της Τουρκικής Δημοκρατίας άνθηση της τουρκικής οικονομίας, ωστόσο, βρίσκεται, κατά γενική γνώμη των αναλυτών, η μαζική εισροή ξένων κεφαλαίων στη χώρα. Η κυβέρνηση Έρντογαν ακολούθησε μία πολιτική ιδιαίτερα φιλική προς το ξένο κεφάλαιο, απομακρύνοντας μεγάλο μέρος των νομικών περιορισμών που δυσκόλευαν τις ξένες επενδύσεις, και ενθαρρύνοντας την εξαγορά τουρκικών εταιριών. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις στη χώρα έφθασαν κατά μέσο όρο τα 5 δις δολάρια το χρόνο. Η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης κατόρθωσε να μειώσει τον πληθωρισμό, που τη δεκαετία του 1990 κάλπαζε στο 70%, στο 12% το 2003. Το τραπεζικό σύστημα οχυρώθηκε με αυστηρούς κανόνες κεφαλαιακής επάρκειας, ώστε οι τουρκικές τράπεζες – όσες γλίτωσαν την κρίση του 2000-2001 – να περάσουν αλώβητες τη διεθνή κρίση του 2008. Σήμερα μάλιστα, η κατάσταση έχει αναστραφεί, με τις τουρκικές τράπεζες να ερευνούν ευκαιρίες εξαγορών στο εξωτερικό. Παράλληλα, οι κυβερνήσεις του ΑΚΡ ενθάρρυναν τις τουρκικές επιχειρήσεις να ψάξουν αγορές για τα προϊόντα τους στο εξωτερικό. Σήμερα, τα τουρκικά καταναλωτικά αγαθά, οι τουρκικές κατασκευαστικές έχουν σαρώσει τις αγορές της Ανατολικής Ευρώπης, του Καυκάσου, της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής Ασίας και της Βόρειας Αφρικής.
 
Όπως σημειώνει το ίδιο το ΔΝΤ στις σχετικές με την Τουρκία εκθέσεις του, η θεαματική ανάκαμψη της Τουρκικής οικονομίας πραγματοποιήθηκε στις πλάτες των μισθωτών, που ανέλαβαν δυσανάλογα μεγάλο μέρος του βάρους της σχετικής προσπάθειας. Τα μέτρα οδήγησαν σε θεαματική αύξηση της ανεργίας. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχουν ακόμη ανακάμψει από το πάγωμα του 2002, σημειώνεται στις εκθέσεις του οργανισμού. Παράλληλα, εκφράζεται ανησυχία για την «υπερβολική εξάρτηση» της οικονομικής ανάπτυξης στη χώρα από την εισροή ξένου κεφαλαίου, υπό τη μορφή άμεσων ξένων επενδύσεων. Η εξάρτηση αυτή οδήγησε σε πτώση του ρυθμού ανάπτυξης λόγω της έλλειψης ρευστότητας στις αγορές μετά τη διεθνή κρίση του 2007. 
Αν ο πρωθυπουργός Έρντογαν δηλώνει πως η Τουρκία «μπορεί πια να προχωρήσει μόνη της και δε χρειάζεται δάνεια – δεκανίκια», πολλοί είναι οι Τούρκοι αναλυτές που δηλώνουν πως η Τουρκία «αποφοίτησε από τη σχολή του ΔΝΤ». Από το 2006, η ΕΕ χαρακτηρίζει την τουρκική οικονομία στις ετήσιες εκθέσεις της ως «λειτουργούσα οικονομία της αγοράς». Πριν την οικονομική κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και επέφερε μία έλλειψη ρευστότητας, οι ξένοι επενδυτές χαρακτήριζαν την Τουρκία «επενδυτικό παράδεισο».

Ο παράδεισος αυτός της ελεύθερης και απαλλαγμένης από τη γραφειοκρατία, ταχύτατα αναπτυσσόμενης τουρκικής οικονομίας προκάλεσε και το ενδιαφέρον των ελληνικών επιχειρήσεων. Έτσι, η Εθνική Τράπεζα πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη εξαγορά ελληνικής τράπεζας στο εξωτερικό, αγοράζοντας την τουρκική Finansbank, ενώ η Eurobank ακολούθησε αποκτώντας την Tekfenbank. Ο όμιλος Υγεία εξαγόρασε τα ιδιωτικά νοσοκομεία Safak. Σήμερα όμως, η κατάσταση αντιστρέφεται, καθώς οι τουρκικές επιχειρήσεις έχουν θησαυρίσει εκμεταλλευόμενες τις ευνοϊκές ευκαιρίες των τελευταίων ετών ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Πολλές τουρκικές επιχειρήσεις κοιτούν προς την ελληνική αγορά για ευκαιρίες εξαγορών επιχειρήσεων, που υπόσχονται ανάπτυξη στο μέλλον αλλά ενδεχομένως βρίσκονται σε δύσκολη θέση στην παρούσα οικονομική συγκυρία.
Ο Αλί Μπαμπατζάν Μπορεί άραγε η τουρκική εμπειρία οικονομικής ανάκαμψης να αποτελέσει παράδειγμα για την Ελλάδα; Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί διεθνείς αναλυτές, την τουρκική κοινή γνώμη και τις κυβερνήσεις και των δύο χωρών. Η Τουρκία ήδη προσέφερε οικονομική αρωγή στην Ελλάδα, πρόταση που η κυβέρνηση Παπανδρέου απέρριψε. Η επίσκεψη του Τούρκου Υπουργού Οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Αλί Μπαμπατζάν στην Ελλάδα θεωρείται πως προετοιμάζει το έδαφος για την επερχόμενη επίσκεψη Έρντογαν το Μάιο, αλλά και εκείνο της ενδεχόμενης παροχής οικονομικών συμβουλών προς την κυβέρνηση της «χειμαζόμενης Ελλάδας».

Πολλοί Τούρκοι αναλυτές ζήτησαν επίμονα από την κυβέρνηση Έρντογαν να παράσχει συμβουλές στην Ελλάδα, αλλά και οικονομική στήριξη. Στον τουρκικό τύπο έγινε συχνά λόγος για ανικανότητα της ΕΕ να συνδράμει ένα μέλλον που δεινοπαθεί, και εκφράσθηκαν πολλές φορές ανησυχίες ακόμη και για τη βιωσιμότητα της τελευταίας. Η Τουρκία έχει ηθικό χρέος, από την κοινή ιστορία των δύο λαών, να εμποδίσει τη γειτονική χώρα να «κατασθεί αποικία του ΔΝΤ», έγραψαν ουκ ολίγοι σχολιαστές.

«Είναι εύλογο να μας στενοχωρεί η σημερινή κατάσταση στη γειτονική χώρα, με την οποία επιθυμούμε να εγκαθιδρύσουμε σχέσεις οικονομικής αλληλεξάρτησης και στρατηγικού εταίρου, στο χώρο της μεταφοράς ενέργειας και σε πολλούς άλλους. Ίσως στην παρούσα συγκυρία δημιουργείται το πεδίο για τουρκικές επιχειρήσεις να αγοράσουν ελληνικές, βοηθώντας τις να επιβιώσουν της κρίσης και να επιταχύνουν τους ρυθμούς αύξησής τους. Παράλληλα, εμείς που περάσαμε μία αντίστοιχη εμπειρία θα μπορούσαμε να προσφέρουμε την πείρα μας σε κυβερνητικό επίπεδο» είπε στο newstime.gr μέλος του οικονομικού επιτελείου του πρωθυπουργικού γραφείου. «Ωστόσο αντιλαμβάνομαι πως για πολλούς το ζήτημα είναι πολιτικό και για το λόγο αυτό δε θα επιθυμούσα να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, ούτε σε επώνυμο σχόλιο» πρόσθεσε.
Πηγή της ελληνικής κυβέρνησης είπε στο newstime.gr πως η βοήθεια της τουρκικής κυβέρνησης και ιδίως των Τούρκων επιχειρηματιών «είναι ευπρόσδεκτη, εφόσον γίνεται με καλές προθέσεις και όχι από δεσπόζουσα θέση». Δεν κατέστησε όμως σαφέστερο τι εννοούσε με το «καλές προθέσεις» και «δεσπόζουσα θέση».
Τούρκοι αναλυτές που είναι πιο εξοικειωμένοι με την ελληνική πραγματικότητα αποδίδουν τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα στη διαφθορά, την κακοδιοίκηση και την απροθυμία των κυβερνήσεων να αναλάβουν το πολιτικό κόστος των μέτρων που απαιτούνται για την ανάκαμψη. Η δέσμη μέτρων που εξαγγέλθηκε χαρακτηρίσθηκε «γενναία, αλλά ανεπαρκής». Τούρκοι οικονομολόγοι τονίζουν πως τα μέτρα δεν καλύπτουν τους αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες, στις τάξεις των οποίων παρατηρείται η εντονότερη φοροδιαφυγή, ενώ συχνά γίνεται λόγος για την παραοικονομία και το υδροκέφαλο κράτος. 
Το πρώτο άμεσο συμπέρασμα της σύγκρισης των δύο περιπτώσεων είναι πως στην Ελλάδα λείπει ο τεχνοκράτης της εμβέλειας του Ντερβίς που θα αναλάμβανε το συντονισμό της εθνικής προσπάθειας οικονομικής εξυγίανσης. Λείπει η πολιτική και κοινωνική συναίνεση που γεννήθηκε στην Τουρκία όταν η χώρα έφθασε στο χείλος του γκρεμού, λείπουν οι συλλογικές επαγγελματικές οργανώσεις –  όπως η TUSIAD – και οι ΜΚΟ που θα συνεισέφεραν στο δημόσιο διάλογο και θα στήριξαν την κυβερνητική πρωτοβουλία να ληφθούν σκληρά και αντιδημοφιλή μέτρα. Και για πολλοστή φορά, ένα σοβαρότατο ζήτημα όπως η επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας, καθίσταται αντικείμενο όχι συναίνεσης αλλά μικροκομματικής αντιπαράθεσης. Αν σε όλα αυτά προστεθεί το γεγονός ότι η Ελλάδα δε διαθέτει το βιομηχανικό και βιοτεχνικό οπλοστάσιο που έχει καταστήσει την Τουρκία χώρα – εξαγωγέα μιας εντυπωσιακής γκάμας προϊόντων και περιφερειακή οικονομική δύναμη, ενώ δεν μπορεί να λάβει μέτρα υποτίμησης του νομίσματός της όπως η Τουρκία το 2000-1 για να αντεπεξέλθει στην κρίση, τότε η σύγκριση γίνεται ακόμη πιο επαχθής για τη χώρα μας.
ΠΗΓΗ: newstime.gr

Ο «εκτροχιασμός» του Κώστα Σημίτη

Την άκρη του νήματος της ελληνικής οικονομικής κρίσης προσπαθεί να βρει μέσα από το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ο εκτροχιασμός», ο Κώστας Σημίτης. Μέσα από αναλύσεις κινήσεων που έκαναν πρόσωπα-κλειδιά, ο πρώην πρωθυπουργός μιλάει για την ανάδειξη του πελατειακού χαρακτήρα της πολιτικής, αποδίδοντας παράλληλα ευθύνες και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σύμφωνα με τα αποσπάσματα του νέου βιβλίου του Κ. Σημίτη που δημοσιεύει σήμερα η εφημερίδα «Τα Νέα», η Ελλάδα μπήκε επάξια στην Ευρωζώνη, ενώ σύμφωνα με τον ίδιο, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κρίση έχουν οι Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Βαγγέλης Βενιζέλος, Λουκάς Παπαδήμος αλλά και Χουακίν Αλμούνια.
Πιο συγκεκριμένα, ο Κώστας Καραμανλής σύμφωνα με τον Κ. Σημίτη, «κυβερνούσε με την ουτοπική ελπίδα ότι τα προβλήματα τακτοποιούνται από μόνα τους, αυτόματα, χάρη σε φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, πλατιά χαμόγελα και καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις».
Ο μετέπειτα πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, έμοιαζε να αρνείται την πραγματικότητα, αφού επί μήνες το «κενό της πολιτικής επιχειρήθηκε να καλυφθεί με δηλώσεις για τη διαφθορά». Ο Κ. Σημίτης γράφει ότι ο Γ. Παπανδρέου χειρίστηκε την κρίση κυρίως ως «επικοινωνιακό τέχνασμα», ενώ τονίζει ότι η κυβέρνησή του, «απέτυχε να δρομολογήσει την πορεία προς την ανάκαμψη».
Αντίστοιχα για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο «εκτροχιασμός» αναφέρει ότι έλπιζε ότι εξασφαλίζοντας 30 δις από το ΔΝΤ θα τα «έβγαζε πέρα» ενώ «όπως έδειξαν οι μεταγενέστερες εξελίξεις χρειάζονταν πάνω από 200 δις.»
Όσον αφορά τον Ευ. Βενιζέλο, ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρει ότι «το αίτημα της Μέρκελ προς τον Παπαδήμο για συμμετοχή του στο Eurogroup στις 17/2/2012, επιβεβαίωνε πως για τους Ευρωπαίους ο ίδιος ως «υπουργός Οικονομικών δεν διέθετε οικονομική πείρα».
Για τον Λουκά Παπαδήμο, ο Κ. Σημίτης υπογραμμίζει πως «πέτυχε να ανακόψει την ελεύθερη πτώση της χώρας».
Ο Κώστας Σημίτης αποδίδει ευθύνες στον κοινοτικό επίτροπο Χουακίν Αλμούνια, τονίζοντας πως έχει ευθύνες για το ξέσπασμα της κρίσης αφού το 2004, «ενέκρινε τη δήθεν απογραφή της Ν.Δ.»
Στο σήμερα, της τρικομματικής κυβέρνησης ο πρώην πρωθυπουργός θεωρεί ότι «έδειξε από την πρώτη στιγμή αποφασιστικότητα και συναίσθηση ότι δεν υπάρχουν περιθώρια καθυστερήσεων», τονίζοντας ότι η τακτική που ακολούθησε «στην πρώτη φάση επανασύνδεσης της σχέσης μας με την ευρωζώνη απέδωσε».
«Ο δρόμος για τη λύση των προβλημάτων θα είναι μακρύς» τονίζει στο βιβλίο «Ο εκτροχιασμός» που θα κυκλοφορήσει από τη Δευτέρα, ο Κώστας Σημίτης.
ΠΗΓΗ: inews.gr

«Το δικό σας μέλλον είναι κοινό με το δικό μας»

«Στη ζωή δεν είναι τίποτα μοιραίο. Υπάρχει χρόνος ακόμα για να πάρουμε μέτρα». Ο σταρ τραπεζίτης της Γαλλίας Ματιέ Πιγκάς (γνωστός και ως τραπεζίτης της Αριστεράς) μίλησε την περασμένη Πέμπτη στο Megaron Plus με θέμα «Ευρώπη, Ευρωζώνη και Ελλάδα: Από την κρίση στην ανάπτυξη». Δεν ήταν μόνος. Στο ίδιο τραπέζι έγκριτοι οικονομολόγοι και καθηγητές πανεπιστημίων: Ζαν Πιζανί Φερί, Γκίκας Χαρδούβελης, Νικόλαος Καραμούζης.
Ο Πιγκάς έθεσε εξαρχής τους άξονες της συζήτησης. Αναφέρουμε ενδεικτικά: Δεν πρέπει να αφήνουμε τις αγορές να οργανώνουν τις κοινωνίες. Η ύφεση τροφοδοτεί την ύφεση. Στις αρχές του 2010 η εστία Ελλάδα έγινε πυρκαγιά που καίει όλη την Ευρώπη. Η δημοσιονομική πειθαρχία είναι κοινωνική σφαγή και βαρβαρότητα. Η έξοδος της Ελλάδας συνεπάγεται κατάρρευση της Ευρωζώνης. Δεν είστε αποδιοπομπαίος τράγος αλλά η πανοπλία της Ευρωζώνης. Χρειάζεται να έχετε ομοψυχία· να αποφύγετε τις διαιρέσεις και τις ακραίες θέσεις. Το δικό σας μέλλον είναι κοινό με το δικό μας.
Ο Πιγκάς υποστήριξε θερμά αλλά όχι άκριτα την ενότητα της Ευρώπης: Ναι στο ευρώ και στην Ευρώπη αλλά «χρειαζόμαστε ένα άλλο ευρώ και μια άλλη Ευρώπη». Χρέωσε τους ηγέτες της Γηραιάς ηπείρου για τις επιλογές τους. Υπογράμμισε την έλλειψη προσωπικοτήτων, όπως ήταν ο Ρούσβελτ ή ο Τσώρτσιλ. Και όταν ανέτρεξε στην κρίση του 1930, για ανάλογες συγκρίσεις, τόνισε ότι εκείνη την περίοδο ενώ οι ΗΠΑ έκαναν τολμηρές επιλογές, η Ευρώπη οδηγήθηκε στην αποτελμάτωση με τη δημοσιονομική πολιτική της.
Το πολυπληθές ακροατήριο τον χειροκρότησε θερμά (ο Πιγκάς, λάτρης της πανκ ροκ μουσικής, συνιδιοκτήτης της Le Monde και άλλων εντύπων, είναι χαρισματική προσωπικότητα) αν και δεν ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων, στην πλειονότητά του τουλάχιστον, που η κρίση έχει ανατρέψει πλήρως τα δεδομένα της ζωής του. Ο διαπρεπής οικονομολόγος Ζαν Πιζανί Φερί σχολιάζοντας τα μέτρα που εφαρμόζει η τρόικα σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία, είπε: «Θα πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ της λιτότητας και του μαζοχισμού».
Ο Πιγκάς είχε το βλέμμα του στραμμένο στην κοινωνία. Η ανάπτυξη, η αλληλεγγύη, ο νέος ρόλος του κράτους, η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, η άνοδος των άκρων, κυκλώθηκαν ποικιλοτρόπως στην ομιλία του. Οι απόψεις του απηχούν και τις συζητήσεις που γίνονται αυτήν την περίοδο στα οικονομικά και πολιτικά ρετιρέ της Γαλλίας, εκφράζοντας την αγωνία των Γάλλων για την εξεύρεση λύσης στην Ευρωζώνη. Αν δεν βρεθεί λύση, η θέση τους θα είναι δεινή. Η Ελλάδα εμφανίζεται να είναι το «κλειδί» των εξελίξεων. Γι’ αυτό και ο λόγος τους είναι υποστηρικτικός. Με δημοσιονομικό στραγγαλισμό, βαρβαρότητα, άνοδο των άκρων, καμία εξέλιξη δεν μπορεί να είναι εφικτή.
Οσο όμως η γεωπολιτική και η υψηλή διπλωματία θα προσπαθούν να επηρεάσουν την κρίση προς τη λύση της, οι κοινωνίες δοκιμάζονται σκληρά. Κι όπως αναρωτιέται ο Φλάβιος στον «Τίμωνα τον Αθηναίο» του Σαίξπηρ: «το μέλλον φτάνει· τι θα κάνουμε στο μεταξύ;». «Πρέπει να εφεύρουμε έναν καινούργιο κόσμο», θα απαντούσε ο Ματιέ Πιγκάς. Τα υλικά του; Παραγωγή, δηλαδή ανάπτυξη· αλληλεγγύη· συλλογική δράση (που σημαίνει ότι το όποιο εγχείρημα πρέπει να είναι συλλογικό και η μοίρα κοινή).
Καθώς η κρίση βαθαίνει και απλώνεται (στη Βρετανία, ανακοινώθηκε πρόσφατα, ότι 5 εκατ. εργαζόμενοι στερούνται τα βασικά για τη διαβίωσή τους), οικονομικοί παράγοντες με οξυμένο αισθητήριο, αντιλαμβάνονται ότι στόχοι δεν επιτυγχάνονται χωρίς να υπάρχει κοινωνική ομοψυχία. Στην Ελλάδα όλα κρέμονται από μια κλωστή και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι το γνωρίζουν. Οι ανοχές, που χρησιμεύουν και ως σύνδεσμοι, εκλείπουν, καθώς νοικοκυριά και κόμματα διαλύονται. Μέσα από τις ρωγμές αντιμάχονται ψυχραιμία και παραλογισμός, μισανθρωπισμός και ανθρωπισμός. Η αποστροφή της Χ.Α., σε οτιδήποτε αφορά ανθρώπινη συνύπαρξη έξω από το δικό της καταστατικό, κερδίζει έδαφος και ψηφοφόρους. Η τιμωρία που υπόσχονται, γεμίζει τα κενά, θεσμικά και εξουσίας. Αδύναμοι οι πολιτικοί ταγοί, μπροστά σε αποφάσεις - δίκοπο μαχαίρι. Τόσο δίκοπο, που προοιωνίζεται αυτοχειριασμό. Κουρασμένοι, εξαντλημένοι, αδύναμοι, μοιραία απαράσκευοι για να αντιμετωπίσουν μια κρίση που υπερβαίνει τη γνώση και τις αντοχές τους.
«Κάθε εξάμηνο οι προβλέψεις πέφτουν έξω. Πώς, λοιπόν θα απαντήσουμε;», αναρωτήθηκε ο Ζαν Πιζανί Φερί. «Το πακέτο που προωθείται τώρα για την Ελλάδα πρέπει να είναι το σημείο εκκίνησης και όχι η κατάληξη. Δεν αρκεί η διετής παράταση. Πρέπει η Ευρώπη να ποντάρει στην Ελλάδα». Ευρώπη, Ευρωζώνη και Ελλάδα διαπλέκονται. Το εσωτερικό πρόβλημα της χώρας (η εκτεταμένη διαφθορά, η φοροδιαφυγή, οι πελατειακές σχέσεις, η αδυναμία διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, το διογκωμένο, δυσλειτουργικό δημόσιο, κ.ο.κ) όσο δεν αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, στερεί από τη χώρα διαπραγματευτικά χαρτιά και από τους συμμάχους μας, όσους έχουν απομείνει, για τους δικούς τους λόγους, τη δυνατότητα να μας προσεγγίσουν. Οτι η μοίρα είναι κοινή, ευρωπαϊκή, δεν αρκεί να το υποστηρίζουν οι ξένοι συνομιλητές ούτε να το επαναλαμβάνουμε, εμείς, μηχανικά. Πρέπει να το πιστέψουμε, να το κάνουμε πράξη. Τώρα, που η Ευρώπη αναζητεί το νέο της πρόσωπο.
ΠΗΓΗ:kathimerini.gr

Bloomberg: Η Ελλάδα χρειάζεται διαγραφή, όχι επαναγορά χρέους

Η Ελλάδα χρειάζεται διαγραφή, όχι επαναγορά χρέους, είναι ο τίτλος editorial του Bloomberg. Σύμφωνα με το κείμενο, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στις 31 Οκτωβρίου πήρε ένα μεγάλο πολιτικό ρίσκο για να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ, τη στιγμή που οι άλλοι ηγέτες της ευρωζώνης φαίνεται να αναγνωρίζουν ότι η χώρα χρειάζεται περισσότερο χρόνο και περισσότερη ανακούφιση των υποχρεώσεων χρέους της για να επιβιώσει.
«Αυτό είναι πρόοδος. Χαμηλότερα επιτόκια για την Ελλάδα και βοήθεια με την επαναγορά χρέους, είναι μεταξύ των ιδεών που συζητιούνται. Οποιαδήποτε κίνηση από τη Γερμανία να εργαστεί με την Ελλάδα είναι ευπρόσδεκτη, ακόμη κι αν τα πράγματα είναι εκεί όπου έπρεπε να είναι πριν από δύο χρόνια».
Τονίζει ακόμη ότι οι συζητήσεις, συνομιλίες, συναντήσεις την επόμενη εβδομάδα αναμένεται να διασφαλίσουν την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ για την Ελλάδα. Ωστόσο, η επαναγορά χρέους για την Ελλάδα δεν θα αναστρέψει το πτωτικό οικονομικό και πολιτικό σπιράλ της χώρας. Ούτε τα μέτρα των 13,5 δισ. ευρώ που παραδέχθηκε πριν από λίγες ημέρες ο Αντώνης Σαμαράς (θα βοηθήσουν), με τον κίνδυνο κατάρρευσης της κυβέρνησης συμμαχίας.
«Γιατί αυτός ο πεσιμισμός; Διότι τα περισσότερα από τα μέτρα (9 δισ. ευρώ) θα τεθούν σε ισχύ τον επόμενο χρόνο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι εγγυημένη περαιτέρω ύφεση».
Το Bloomberg στο editorial του επισημαίνει ότι η επαναγορά χρέους είναι ελκυστική ιδέα, εν μέρει διότι επιτρέπει στη Γερμανία να συμφωνήσει σε ένα μέτρο μείωσης του χρέους για την Ελλάδα χωρίς να χρειαστεί να περάσει τις κόκκινες γραμμές της για διαγραφή του χρέους που η χώρα χρωστά στη γερμανική κυβέρνηση ή στην ΕΚΤ.
Με την επαναγορά χρέους, ο ESM πιθανώς θα δανείσει λεφτά στην Ελλάδα για να αγοράσει τα ομόλογά της από τους επενδυτές στις τρέχουσες τιμές της αγοράς. Για παράδειγμα, το ελληνικό 10ετές ομόλογο διαπραγματεύεται κοντά στα 32 σεντς του δολαρίου, οπότε θεωρητικά η Ελλάδα θα μπορεί να αποσύρει 3 δολάρια χρέους για κάθε ένα που αγοράζε.
Εδώ είναι το πρόβλημα ωστόσο. Οι επαναγορές χρέους έχουν ανάποδες επιδράσεις. Όπως επισημαίνουν οι καθηγητές Jeremy Bolow και Kenneth Rogoff, στη διάρκεια της κρίσης στη Λατινική Αμερική στη δεκαετία του ’80, οι επαναγορές έχουν την τάση να οδηγούν υψηλότερα τις τιμές για τα εναπομείναντα ομόλογα, με αποτέλεσμα η αξία της αγοράς ενός κρατικού ομολόγου να μεταλλάσσεται ελάχιστα.
Επιπρόσθετα, μια επαναγορά μπορεί να ανταποκριθεί στο σχεδόν 40% του χρέους των 340 δισ. ευρώ της Ελλάδας που διακρατείται από ιδιώτες. Σύμφωνα με τη Eurobank, η αγορά χρέους 30 δισ. ευρώ θα μείωνε το επίπεδο χρέους κατά 12%, αφήνοντας το συνολικό ποσοστό πολύ υψηλότερα από το 120% του ΑΕΠ που είναι ο στόχος.
Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια διαγραφή του ελληνικού κρατικού χρέους που κατέχει ο επίσημος τομέας, όπως πρότεινε προσφάτως η διευθύντρια του ΔΝΤ, Christine Lagarde. Οι επίσημοι πιστωτές κατέχουν το 60% του ελληνικού κρατικού χρέους
 ΠΗΓΗ: capital.gr

Πηγή:www.capital.gr