Επιστρέφει τα χρήματα στους επενδυτές και τελειώνει την καριέρα των τελευταίων τεσσάρων και πλέον δεκαετιών στον κλάδο των hedge funds. Ο λόγος γίνεται για τον George Soros, ο οποίος τον επόμενο μήνα γίνεται 81 έτους.
Ο Soros θα επιστρέψει τα λεφτά, περίπου 1 δισ. δολάρια, μέχρι το τέλος του έτους, σύμφωνα με δυο πηγές που επικαλείται το Bloomberg. Η εταιρεία του θα επικεντρωθεί στη διαχείριση assets αποκλειστικά για το Soros και την οικογένειά του, σύμφωνα με επιστολή προς τους επενδυτές.
Ο 51 έτους Keith Anderson και διευθύνων σύμβουλος από το Φεβρουάριο του 2008, αποχωρεί από την εταιρεία, όπως αναφέρεται στην επιστολή την οποία υπογράφουν οι γιοι του Soros, Jonathan και Robert, αντιπρόεδροι της εταιρείας.
«Θέλουμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας σε αυτούς που επέλεξαν να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους με τη Soros Fund Manager τα τελευταία 40 χρόνια. Είμαστε βέβαιοι ότι αισθάνεστε πως έχετε ανταμειφθεί από την απόφασή σας αυτή», αναφέρεται στην επιστολή.
Όπως επισημαίνει το Bloomberg, «η κίνηση αυτή ολοκληρώνει την μεταμόρφωση του Soros από κερδοσκόπο, ο οποίος το 1992 έβγαλε 1 δις δολάρια στοιχηματίζοντας ότι η Τράπεζα της Αγγλίας θα υποχρεωθεί να υποτιμήσει τη στερλίνα, σε φιλάνθρωπο, ένα ρόλο που είχε φανταστεί για τον εαυτό του όταν σπούδαζε ως Ούγγρος μετανάστης στο London School of Economics μετά από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».
Μάλιστα, το Bloonmberg συνεχίζει επικαλούμενο την τελευταία έκθεση του Soros, ότι τα τελευταία 30 χρόνια έχει διαθέσει περισσότερα από 8 δις. δολάρια, «για να προωθήσει τη δημοκρατία, το δικαίωμα στον ελεύθερο λόγο, να βελτιώσει την εκπαίδευση και να καταπολεμήσει τη φτώχεια σε όλο τον κόσμο».
Οι γιοι του Soros τονίζουν πως η απόφαση αυτή ελήφθη καθώς οι νέοι χρηματοοικονομικοί κανονισμοί θα έκαναν απαραίτητη την εγγραφή της εταιρείας στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς μέχρι το Μάρτιο του 2012, εάν συνέχιζε να διαχειρίζεται κεφάλαια για επενδυτές
Σύμφωνα με την επιστολή, καθώς η εταιρεία επιβλέπει και διαχειρίζεται κυρίως οικογενειακά κεφάλαια από το 2000, αποφάσισε ότι είναι πιο λογικό να υπάρχει πλέον ως οικογενειακή επιχείρηση.
Πηγή:www.capital.gr
Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011
Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011
"Ο ασύλληπτος Μάκης Ψωμιάδης"
Η αναζήτησή του Μάκη Ψωμιάδη από τις ελληνικές αρχές, για τη συμμετοχή στα στημένα παιχνίδια του ποδοσφαίρου, δεν είναι παρά μια απλή περιπέτεια.
Pandoras box (psomiadis) by artivirus Πόσο λίγο είναι αυτό το κράτος;
ΠΗΓΗ:koutipandoras.gr
Pandoras box (psomiadis) by artivirus Πόσο λίγο είναι αυτό το κράτος;
ΠΗΓΗ:koutipandoras.gr
Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011
Πρέπει άραγε να πληρώσουμε το χρέος;
Παλαιότερα, υπήρχε ο Πρώτος Κόσμος, ο «Βορράς», ο οποίος υποτίθεται ότι αποτελούσε ένα μπλοκ ευημερίας. Ακολουθούσε ο Δεύτερος Κόσμος, στον οποίο ανήκαν οι χώρες του σοβιετικού μπλοκ, και ο Τρίτος Κόσμος, στον οποίο περιλαμβάνονταν οι φτωχές χώρες του «Νότου», οι οποίες, ήδη από τη δεκαετία του 1980, είχαν εξαναγκαστεί να υποκύψουν στις προσταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ο Δεύτερος Κόσμος κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Με τη χρηματοοικονομική κρίση του 2008, στον Πρώτο Κόσμο παρατηρήθηκαν σημαντικές αναταράξεις. Συνεπώς, στο εξής, καμία γεωγραφική διαίρεση δεν φαίνεται πλέον εύστοχη. Το μόνο που μπορούμε να διακρίνουμε πλέον είναι δύο κατηγορίες πληθυσμού: από τη μια υπάρχει μια χούφτα ατόμων που επωφελούνται από τον σύγχρονο καπιταλισμό, ενώ από την άλλη υπάρχει η πλειονότητα που τον υφίσταται, κυρίως μέσα από τον μηχανισμό του χρέους.
ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΠΟΣΟΣΤΑ
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών, οι αδύναμοι κρίκοι της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκονταν στη Λατινική Αμερική, στην Ασία ή στις λεγόμενες «χώρες σε μεταβατικό στάδιο» του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Από το 2008, ήταν η σειρά της Ευρωπαϊκής Ενωσης να αρχίσει να προκαλεί αμφιβολίες. Ενώ το συνολικό εξωτερικό χρέος των χωρών της Λατινικής Αμερικής ανερχόταν κατά μέσον όρο στο 23% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος τους το 2009, το αντίστοιχο ποσοστό για τη Γερμανία ήταν 155%, για την Ισπανία 187%, για την Ελλάδα 191%, για τη Γαλλία 255%, για την Πορτογαλία 245% και για την Ιρλανδία 1.137%. Πρόκειται για πρωτοφανή επίπεδα.
Αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες μπορούν να αντλούν άφθονη ρευστότητα από την Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (Fed), κυρίως μέσα από τη δημιουργία χρήματος, οι χώρες-μέλη της ζώνης του ευρώ δεν διαθέτουν παρόμοιο εργαλείο: το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) της απαγορεύει την άμεση χρηματοδότηση των κρατών. Ετσι, όταν την περίοδο 2007-2009 οι κυβερνήσεις κινητοποιήθηκαν για τη «διάσωση των τραπεζών» (η οποία κόστισε 1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ που διατέθηκαν για την παροχή ρευστότητας και διαφόρων ειδών εγγυήσεων), η χρηματοδότηση των κρατών στηριζόταν στους θεσμικούς επενδυτές, κατά κύριο λόγο στις ασφαλιστικές εταιρείες, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις... ιδιωτικές τράπεζες.
Επομένως, μία από τις αναπάντεχες συνέπειες της κρίσης υπήρξε το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια της περιόδου 2007-2009, αυτή επέτρεψε στους τραπεζίτες της Δυτικής Ευρώπης (Γερμανούς και Γάλλους κατά κύριο λόγο) να χρησιμοποιούν τα κεφάλαια που τους δάνεισαν η Fed και η ΕΚΤ για να αυξήσουν τις δραστηριότητές τους σε αρκετές χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία) και για να αποκομίσουν ιδιαίτερα σημαντικά κέρδη. Από τον Ιούνιο του 2007 (ξέσπασμα της κρίσης των subprimes) έως τον Σεπτέμβριο του 2008 (χρεοκοπία της Lehman Brothers), τα δάνεια που χορήγησαν οι ιδιωτικές τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 33%, περνώντας από τα 120 δισ. ευρώ στα 160 δισ. ευρώ.
Την άνοιξη του 2010, τη στιγμή που η ζώνη του ευρώ υφίσταται ισχυρές πιέσεις, η ΕΚΤ δανείζει τις ιδιωτικές τράπεζες με το προνομιακό επιτόκιο του 1%. Αντίθετα, για να δανείσουν χώρες όπως η Ελλάδα, οι τράπεζες απαιτούν ένα κατά πολύ υψηλότερο επιτόκιο: 4-5% για τρίμηνα έντοκα γραμμάτια και περίπου 12% για τίτλους δεκαετούς διάρκειας. Και ποια δικαιολογία προβάλλουν για να στηρίξουν παρόμοιες απαιτήσεις; Τον «κίνδυνο της στάσης πληρωμών» που επικρέμαται πάνω από τους τίτλους της χώρας. Η απειλή ήταν τόσο σοβαρή, ώστε, τον Μάιο του 2010, το επιτόκιο των δεκαετών τίτλων ξεπέρασε το 16,5%. Εξάλλου, για να «τροφοδοτήσει με ρευστότητα» την αγορά τίτλων του κρατικού χρέους, η ΕΚΤ εγγυάται στο εξής τις απαιτήσεις που βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτικών τραπεζών, αγοράζοντας από αυτές κρατικούς τίτλους του δημοσίου χρέους, ενώ -θεωρητικά- απαγορεύει στον εαυτό της τη δυνατότητα να προβεί στον απευθείας δανεισμό αυτών ακριβώς των κρατών.
Αξίζει πραγματικά τον κόπο να προσπαθούμε με πείσμα να διατηρήσουμε στη ζωή έναν τόσο παράλογο μηχανισμό; Σε τελική ανάλυση, αφού οι τράπεζες απαιτούν υψηλά επίπεδα ανταμοιβής για τα χρήματα που δανείζουν επειδή σε αυτά ενσωματώνουν τον «κίνδυνο της στάσης πληρωμών», δεν θα ήταν λογικό να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της παύσης της αποπληρωμής του χρέους ή ακόμα και την καταγγελία του τμήματος του χρέους που θεωρείται επαχθές; Συνήθως, απλά και μόνο η αναφορά αυτής της επιλογής πυροδοτεί περιγραφές για το τεράστιο χάος στο οποίο θα οδηγήσει οπωσδήποτε παρόμοια ενέργεια: Ο Κριστιάν Νουαγέ, διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας, το θεωρεί «σενάριο της φρίκης»(1). Ωστόσο, από την πλευρά των πληθυσμών που υφίστανται την κρίση, μήπως το «σενάριο της φρίκης» συνίσταται στην εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας που έχουν εξαγγελθεί;
Ο Χένρι Κίσινγκερ -αμερικανός πρώην υπουργός Εξωτερικών και αναλυτής τον οποίο κανένας δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί για αυξημένη συμπάθεια και ευαισθησία προς τον Τρίτο Κόσμο- δήλωσε, το 1989, αναφερόμενος στα προγράμματα δομικής αναδιάρθρωσης και λιτότητας που προωθούσε το ΔΝΤ στις λατινοαμερικανικές χώρες: «Καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχτεί τις απαιτήσεις των διεθνών θεσμών για παρατεταμένη λιτότητα και δημοσιονομικές περικοπές στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών(2)». Πόσω μάλλον που, καθώς τα παλαιότερα δάνεια αποπληρώνονται εν μέρει με τη σύναψη νέων δανείων, το δημόσιο χρέος δεν παύει να αυξάνεται παρά τη συνεχιζόμενη πληρωμή των δόσεων για την εξόφλησή του. Το 2009, οι κυβερνήσεις των αναπτυσσόμενων χωρών είχαν αποπληρώσει ποσά που αντιστοιχούσαν σχεδόν στο εκατονταπλάσιο από εκείνα που όφειλαν το 1970 (για την ακρίβεια, 98 φορές μεγαλύτερα). Παρ' όλα αυτά, το χρέος τους είχε γίνει τριάντα δύο φορές υψηλότερο.
ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με την άρνησή τους να ενεργοποιήσουν τους μοχλούς που θα επέτρεπαν μια αλλαγή πορείας, αναγκάζουν τους λαούς τους να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Κι όμως, τόσο για τον Βορρά όσο και για τον Νότο, υπάρχει και μιαν άλλη λύση. Πράγματι, κατά τη διάρκεια των δέκα τελευταίων ετών, ορισμένες χώρες κατόρθωσαν να σταματήσουν την εξυπηρέτηση του χρέους τους και να επιτύχουν τη διαγραφή ενός μέρους του. Το 2001, η Αργεντινή, η οποία, χάρη στην παύση της αποπληρωμής του χρέους της επί τριετία επέβαλε στους ιδιώτες δανειστές της μια μείωση που ξεπερνούσε το ήμισυ του χρέους της, το 2005, και, πιο πρόσφατα, ο Ισημερινός. Κι όλα αυτά, χωρίς να επικρατήσει το χάος.
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, επικεφαλής των οικονομολόγων της Παγκόσμιας Τράπεζας την περίοδο 1997-2000, συμπεραίνει ότι «τόσο η θεωρία όσο και η πράξη αφήνουν να διαφανεί ότι είναι πολύ πιθανό να υπερέβαλαν όσοι έκαναν λόγο για πλήρες κλείσιμο της στρόφιγγας του δανεισμού»(3). Στην Αργεντινή, την περίοδο 2003-2010, ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης ήταν της τάξης του 8%. Συνεπώς, η παύση των πληρωμών δεν έχει αναγκαστικά ως αποτέλεσμα τον κατακλυσμό που υπόσχονται οι Κασσάνδρες του χρέους. Μήπως όμως μπορεί επιπλέον να αποδειχθεί και θεμιτή;
Η ΧΑΡΤΑ ΤΟΥ ΟΗΕ
Για να δεσμεύεται από μια δανειακή σύμβαση, ένα κράτος πρέπει να έχει συναινέσει και η βούλησή του να έχει διαμορφωθεί ελεύθερα. Από αυτή τη συναίνεση γεννιέται η υποχρέωση αποπληρωμής του χρέους. Ωστόσο, η αρχή δεν έχει απόλυτο χαρακτήρα, υπόκειται στους κανόνες νομιμότητας που έχει υιοθετήσει το διεθνές δίκαιο. Ετσι, το άρθρο 103 της Χάρτας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών διακηρύσσει τα εξής: «Σε περίπτωση σύγκρουσης των υποχρεώσεων των κρατών-μελών που προκύπτουν από την παρούσα χάρτα και των υποχρεώσεών τους από οποιαδήποτε άλλη διεθνή συμφωνία, τότε υπερισχύουν οι πρώτες». Στις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τη Χάρτα περιλαμβάνονται και όσες προβλέπει το άρθρο 155: «Η ανύψωση του βιοτικού επιπέδου, η πλήρης απασχόληση και οι συνθήκες προόδου και ανάπτυξης μέσα σε οικονομική και κοινωνική τάξη».
Ανταποκρίνονται άραγε σε αυτές τις απαιτήσεις τα «σχέδια βοήθειας» που εκπόνησαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ για τις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες (και τα οποία είχαν ως στόχο να κατορθώσουν οι χώρες να εξοφλήσουν τους δανειστές τους); Το 2009, στη Λετονία επιβλήθηκε μείωση των δημοσίων δαπανών η οποία αντιστοιχούσε στο 15% του ΑΕΠ της, μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20%, μείωση των συντάξεων κατά 10% (η οποία βέβαια κρίθηκε αντισυνταγματική μερικούς μήνες αργότερα) και κλείσιμο πολλών σχολείων και νοσοκομείων. Ωστόσο, ήδη από το 1980, η Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ διακήρυσσε: «Για παράδειγμα, ένα κράτος δεν μπορεί να κλείνει τα σχολεία του, τα πανεπιστήμιά του και τα δικαστήριά του, να καταργεί την αστυνομία του και να παραμελεί τις δημόσιες υπηρεσίες του σε σημείο ώστε να εκθέτει τον πληθυσμό του στην αταξία και στην αναρχία, απλά και μόνο για να εξοικονομήσει τα αναγκαία κονδύλια που θα του επιτρέψουν να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του απέναντι στους ξένους δανειστές του(4)».
Η Σύμβαση της Βιέννης του 1986, η οποία συμπληρώνει τη σύμβαση του 1969 για το δίκαιο των συμβάσεων(5), αναλύει τα διάφορα «ελαττώματα της ελεύθερης βούλησης», τα οποία μπορεί να επισύρουν την ακυρότητα μιας δανειακής σύμβασης: «Ενα κράτος ή ένας διεθνής οργανισμός που αναγκάζεται να υπογράψει μια σύμβαση εξαιτίας της δόλιας συμπεριφοράς ενός άλλου κράτους ή οργανισμού που έχει συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις, μπορεί να επικαλεστεί το γεγονός ότι ο δόλος συνιστά λόγο της ακυρότητας της βούλησής του και της συναίνεσής του να δεσμευτεί από αυτή τη σύμβαση». Δεν θα μπορούσαμε άραγε να χαρακτηρίσουμε ως δόλια και απατηλή τη συμπεριφορά του ΔΝΤ, δεδομένου του αβυσσαλέου χάσματος που χωρίζει την πραγματικότητα από όσα υπόσχεται η ρητορική του; Το άρθρο 1 του καταστατικού του ΔΝΤ θέτει ως στόχο «να διευκολύνει την επέκταση και την αρμονική ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου, συμβάλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο στη δημιουργία και στη διατήρηση υψηλών επιπέδων απασχόλησης και πραγματικού εισοδήματος, καθώς επίσης και στην ανάπτυξη των παραγωγικών πόρων όλων των κρατών-μελών. Αυτοί είναι οι κυριότεροι στόχοι της οικονομικής πολιτικής». Ομως τα μέτρα που επιβάλλει ο θεσμός οδηγούν πολύ συχνά σε μια πολύ διαφορετική κατάσταση, στην αύξηση της ανεργίας, στη μείωση των εισοδημάτων, στις ιδιωτικοποιήσεις. Μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερη βούληση και συναίνεση ενός κράτους όταν αυτό έχει βρεθεί παγιδευμένο στα διασταυρούμενα πυρά των κερδοσκόπων των χρηματαγορών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ;
ΠΙΘΑΝΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι υπάρχει ένας μακροσκελής κατάλογος επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την παύση των πληρωμών και να νομιμοποιήσουν την απλούστατη και ξεκάθαρη καταγγελία των χρεών που θεωρούνται επαχθή(6). Εξάλλου, εδώ και μερικούς μήνες, η επιλογή αυτή προβάλλει ως κάτι το προφανές. Ακόμα και στους κύκλους των κερδοσκόπων: Σύμφωνα με τις τράπεζες επενδύσεων Morgan Stanley και JP Morgan, στα τέλη Ιουνίου οι αγορές εκτιμούσαν ότι η πιθανότητα να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών έφτανε το 86% (έναντι 50% τον Απρίλιο).
Το φαινόμενο δεν διέφυγε της προσοχής των ισχυρών διαχειριστών του χρηματοοικονομικού τομέα. Ανησυχώντας για το ενδεχόμενο να τους επιβληθεί μετακύλιση στο μέλλον της ημερομηνίας των πληρωμών ή μείωση της αξίας των τίτλων που κατέχουν (στο πλαίσιο μιας επαναδιαπραγμάτευσης την οποία προωθεί σήμερα το Βερολίνο), οι γαλλικές τράπεζες μείωσαν, το 2010, την έκθεσή τους στο ελληνικό δημόσιο χρέος από τα 19 στα 10 δισ. ευρώ. Και οι γερμανικές τράπεζες προέβησαν σε αντίστοιχη κίνηση, από τον Μάιο του 2010 έως τον Φεβρουάριο του 2011: Από τα 16 δισ. ευρώ, η έκθεσή τους υποχώρησε στα 10 δισ. ευρώ. Ανεπαίσθητα, δημόσιοι θεσμοί όπως το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντικαθιστούν τους τραπεζίτες και τους υπόλοιπους ιδιώτες επενδυτές. Η ΕΚΤ κατέχει τίτλους του ελληνικού χρέους ύψους 66 δισ. ευρώ (δηλαδή το 20%), ενώ το ΔΝΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν έως τώρα δανείσει στη χώρα 33,3 δισ. ευρώ. Η ίδια διαδικασία έχει δρομολογηθεί και για τις περιπτώσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Κι όπως συνοψίζουν οι «New York Times», «αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση αναδιάρθρωσης, εκείνοι που θα πληρώσουν τον λογαριασμό θα είναι οι φορολογούμενοι και όχι οι ιδιώτες επενδυτές(7)».
(1) Αναφέρεται από τους Ingrid Melander και Paul Taylor, «Mises en garde sur un possible reprofilage de la dette grecque», Reuters, 24 Μαΐου 2011.
(2) Αναφέρεται από τον Miguel Angel Espeche Gil, «Ilicituddel anza unilateral de los intereses de la deuda externa», Instituto hispano-luso-americano de derecho international, 15ο συνέδριο, 23-29 Απριλίου 1989, Αγιος Δομίνικος (Δομινικανή Δημοκρατία).
(3) «Sovereign debt: Notes on theoretical frameworks and policy analyses», στο έργο των Barry Herman, Jose Antonio Ocampo και Shari Spiegel (υπό τη διεύθυνσή τους), Overcoming Developing Country Debt Crises, Oxford University Press, 2010.
(4) Επετηρίδα της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (ACDI), 1980, σελ.148.
(5) Η σύμβαση του1969 τέθηκε σε ισχύ το 1980, ενώ η σύμβαση του 1986 βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο στάδιο της κύρωσης.
(6) Για έναν πλήρη κατάλογο, βλέπε La Dette ou la Vie, κεφάλαια ΧΧ και ΧΧΙ, Aden-CADTM, Βρυξέλλες 2011.
(7) Landon Thomas Jr, «In Greece, some see a new Lehman», «The New York Times», 12 Ιουνίου 2011.
* Αντίστοιχα, εκπρόσωπος της γαλλικής επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM) και πρόεδρος της CADTM Βελγίου. Αυτό το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο «La Dette ou la Vie» ( Aden-CADTM, Βρυξέλλες, 2011), του οποίου υπήρξαν συντονιστές.
Των DAMIEN MILLET και ERIC TOUSSAINT*
ΠΗΓΗ:Εnet.gr
Ο Δεύτερος Κόσμος κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Με τη χρηματοοικονομική κρίση του 2008, στον Πρώτο Κόσμο παρατηρήθηκαν σημαντικές αναταράξεις. Συνεπώς, στο εξής, καμία γεωγραφική διαίρεση δεν φαίνεται πλέον εύστοχη. Το μόνο που μπορούμε να διακρίνουμε πλέον είναι δύο κατηγορίες πληθυσμού: από τη μια υπάρχει μια χούφτα ατόμων που επωφελούνται από τον σύγχρονο καπιταλισμό, ενώ από την άλλη υπάρχει η πλειονότητα που τον υφίσταται, κυρίως μέσα από τον μηχανισμό του χρέους.
ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΠΟΣΟΣΤΑ
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών, οι αδύναμοι κρίκοι της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκονταν στη Λατινική Αμερική, στην Ασία ή στις λεγόμενες «χώρες σε μεταβατικό στάδιο» του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Από το 2008, ήταν η σειρά της Ευρωπαϊκής Ενωσης να αρχίσει να προκαλεί αμφιβολίες. Ενώ το συνολικό εξωτερικό χρέος των χωρών της Λατινικής Αμερικής ανερχόταν κατά μέσον όρο στο 23% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος τους το 2009, το αντίστοιχο ποσοστό για τη Γερμανία ήταν 155%, για την Ισπανία 187%, για την Ελλάδα 191%, για τη Γαλλία 255%, για την Πορτογαλία 245% και για την Ιρλανδία 1.137%. Πρόκειται για πρωτοφανή επίπεδα.
Αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες μπορούν να αντλούν άφθονη ρευστότητα από την Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (Fed), κυρίως μέσα από τη δημιουργία χρήματος, οι χώρες-μέλη της ζώνης του ευρώ δεν διαθέτουν παρόμοιο εργαλείο: το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) της απαγορεύει την άμεση χρηματοδότηση των κρατών. Ετσι, όταν την περίοδο 2007-2009 οι κυβερνήσεις κινητοποιήθηκαν για τη «διάσωση των τραπεζών» (η οποία κόστισε 1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ που διατέθηκαν για την παροχή ρευστότητας και διαφόρων ειδών εγγυήσεων), η χρηματοδότηση των κρατών στηριζόταν στους θεσμικούς επενδυτές, κατά κύριο λόγο στις ασφαλιστικές εταιρείες, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις... ιδιωτικές τράπεζες.
Επομένως, μία από τις αναπάντεχες συνέπειες της κρίσης υπήρξε το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια της περιόδου 2007-2009, αυτή επέτρεψε στους τραπεζίτες της Δυτικής Ευρώπης (Γερμανούς και Γάλλους κατά κύριο λόγο) να χρησιμοποιούν τα κεφάλαια που τους δάνεισαν η Fed και η ΕΚΤ για να αυξήσουν τις δραστηριότητές τους σε αρκετές χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία) και για να αποκομίσουν ιδιαίτερα σημαντικά κέρδη. Από τον Ιούνιο του 2007 (ξέσπασμα της κρίσης των subprimes) έως τον Σεπτέμβριο του 2008 (χρεοκοπία της Lehman Brothers), τα δάνεια που χορήγησαν οι ιδιωτικές τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 33%, περνώντας από τα 120 δισ. ευρώ στα 160 δισ. ευρώ.
Την άνοιξη του 2010, τη στιγμή που η ζώνη του ευρώ υφίσταται ισχυρές πιέσεις, η ΕΚΤ δανείζει τις ιδιωτικές τράπεζες με το προνομιακό επιτόκιο του 1%. Αντίθετα, για να δανείσουν χώρες όπως η Ελλάδα, οι τράπεζες απαιτούν ένα κατά πολύ υψηλότερο επιτόκιο: 4-5% για τρίμηνα έντοκα γραμμάτια και περίπου 12% για τίτλους δεκαετούς διάρκειας. Και ποια δικαιολογία προβάλλουν για να στηρίξουν παρόμοιες απαιτήσεις; Τον «κίνδυνο της στάσης πληρωμών» που επικρέμαται πάνω από τους τίτλους της χώρας. Η απειλή ήταν τόσο σοβαρή, ώστε, τον Μάιο του 2010, το επιτόκιο των δεκαετών τίτλων ξεπέρασε το 16,5%. Εξάλλου, για να «τροφοδοτήσει με ρευστότητα» την αγορά τίτλων του κρατικού χρέους, η ΕΚΤ εγγυάται στο εξής τις απαιτήσεις που βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτικών τραπεζών, αγοράζοντας από αυτές κρατικούς τίτλους του δημοσίου χρέους, ενώ -θεωρητικά- απαγορεύει στον εαυτό της τη δυνατότητα να προβεί στον απευθείας δανεισμό αυτών ακριβώς των κρατών.
Αξίζει πραγματικά τον κόπο να προσπαθούμε με πείσμα να διατηρήσουμε στη ζωή έναν τόσο παράλογο μηχανισμό; Σε τελική ανάλυση, αφού οι τράπεζες απαιτούν υψηλά επίπεδα ανταμοιβής για τα χρήματα που δανείζουν επειδή σε αυτά ενσωματώνουν τον «κίνδυνο της στάσης πληρωμών», δεν θα ήταν λογικό να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της παύσης της αποπληρωμής του χρέους ή ακόμα και την καταγγελία του τμήματος του χρέους που θεωρείται επαχθές; Συνήθως, απλά και μόνο η αναφορά αυτής της επιλογής πυροδοτεί περιγραφές για το τεράστιο χάος στο οποίο θα οδηγήσει οπωσδήποτε παρόμοια ενέργεια: Ο Κριστιάν Νουαγέ, διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας, το θεωρεί «σενάριο της φρίκης»(1). Ωστόσο, από την πλευρά των πληθυσμών που υφίστανται την κρίση, μήπως το «σενάριο της φρίκης» συνίσταται στην εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας που έχουν εξαγγελθεί;
Ο Χένρι Κίσινγκερ -αμερικανός πρώην υπουργός Εξωτερικών και αναλυτής τον οποίο κανένας δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί για αυξημένη συμπάθεια και ευαισθησία προς τον Τρίτο Κόσμο- δήλωσε, το 1989, αναφερόμενος στα προγράμματα δομικής αναδιάρθρωσης και λιτότητας που προωθούσε το ΔΝΤ στις λατινοαμερικανικές χώρες: «Καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχτεί τις απαιτήσεις των διεθνών θεσμών για παρατεταμένη λιτότητα και δημοσιονομικές περικοπές στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών(2)». Πόσω μάλλον που, καθώς τα παλαιότερα δάνεια αποπληρώνονται εν μέρει με τη σύναψη νέων δανείων, το δημόσιο χρέος δεν παύει να αυξάνεται παρά τη συνεχιζόμενη πληρωμή των δόσεων για την εξόφλησή του. Το 2009, οι κυβερνήσεις των αναπτυσσόμενων χωρών είχαν αποπληρώσει ποσά που αντιστοιχούσαν σχεδόν στο εκατονταπλάσιο από εκείνα που όφειλαν το 1970 (για την ακρίβεια, 98 φορές μεγαλύτερα). Παρ' όλα αυτά, το χρέος τους είχε γίνει τριάντα δύο φορές υψηλότερο.
ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με την άρνησή τους να ενεργοποιήσουν τους μοχλούς που θα επέτρεπαν μια αλλαγή πορείας, αναγκάζουν τους λαούς τους να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Κι όμως, τόσο για τον Βορρά όσο και για τον Νότο, υπάρχει και μιαν άλλη λύση. Πράγματι, κατά τη διάρκεια των δέκα τελευταίων ετών, ορισμένες χώρες κατόρθωσαν να σταματήσουν την εξυπηρέτηση του χρέους τους και να επιτύχουν τη διαγραφή ενός μέρους του. Το 2001, η Αργεντινή, η οποία, χάρη στην παύση της αποπληρωμής του χρέους της επί τριετία επέβαλε στους ιδιώτες δανειστές της μια μείωση που ξεπερνούσε το ήμισυ του χρέους της, το 2005, και, πιο πρόσφατα, ο Ισημερινός. Κι όλα αυτά, χωρίς να επικρατήσει το χάος.
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, επικεφαλής των οικονομολόγων της Παγκόσμιας Τράπεζας την περίοδο 1997-2000, συμπεραίνει ότι «τόσο η θεωρία όσο και η πράξη αφήνουν να διαφανεί ότι είναι πολύ πιθανό να υπερέβαλαν όσοι έκαναν λόγο για πλήρες κλείσιμο της στρόφιγγας του δανεισμού»(3). Στην Αργεντινή, την περίοδο 2003-2010, ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης ήταν της τάξης του 8%. Συνεπώς, η παύση των πληρωμών δεν έχει αναγκαστικά ως αποτέλεσμα τον κατακλυσμό που υπόσχονται οι Κασσάνδρες του χρέους. Μήπως όμως μπορεί επιπλέον να αποδειχθεί και θεμιτή;
Η ΧΑΡΤΑ ΤΟΥ ΟΗΕ
Για να δεσμεύεται από μια δανειακή σύμβαση, ένα κράτος πρέπει να έχει συναινέσει και η βούλησή του να έχει διαμορφωθεί ελεύθερα. Από αυτή τη συναίνεση γεννιέται η υποχρέωση αποπληρωμής του χρέους. Ωστόσο, η αρχή δεν έχει απόλυτο χαρακτήρα, υπόκειται στους κανόνες νομιμότητας που έχει υιοθετήσει το διεθνές δίκαιο. Ετσι, το άρθρο 103 της Χάρτας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών διακηρύσσει τα εξής: «Σε περίπτωση σύγκρουσης των υποχρεώσεων των κρατών-μελών που προκύπτουν από την παρούσα χάρτα και των υποχρεώσεών τους από οποιαδήποτε άλλη διεθνή συμφωνία, τότε υπερισχύουν οι πρώτες». Στις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τη Χάρτα περιλαμβάνονται και όσες προβλέπει το άρθρο 155: «Η ανύψωση του βιοτικού επιπέδου, η πλήρης απασχόληση και οι συνθήκες προόδου και ανάπτυξης μέσα σε οικονομική και κοινωνική τάξη».
Ανταποκρίνονται άραγε σε αυτές τις απαιτήσεις τα «σχέδια βοήθειας» που εκπόνησαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ για τις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες (και τα οποία είχαν ως στόχο να κατορθώσουν οι χώρες να εξοφλήσουν τους δανειστές τους); Το 2009, στη Λετονία επιβλήθηκε μείωση των δημοσίων δαπανών η οποία αντιστοιχούσε στο 15% του ΑΕΠ της, μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20%, μείωση των συντάξεων κατά 10% (η οποία βέβαια κρίθηκε αντισυνταγματική μερικούς μήνες αργότερα) και κλείσιμο πολλών σχολείων και νοσοκομείων. Ωστόσο, ήδη από το 1980, η Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ διακήρυσσε: «Για παράδειγμα, ένα κράτος δεν μπορεί να κλείνει τα σχολεία του, τα πανεπιστήμιά του και τα δικαστήριά του, να καταργεί την αστυνομία του και να παραμελεί τις δημόσιες υπηρεσίες του σε σημείο ώστε να εκθέτει τον πληθυσμό του στην αταξία και στην αναρχία, απλά και μόνο για να εξοικονομήσει τα αναγκαία κονδύλια που θα του επιτρέψουν να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του απέναντι στους ξένους δανειστές του(4)».
Η Σύμβαση της Βιέννης του 1986, η οποία συμπληρώνει τη σύμβαση του 1969 για το δίκαιο των συμβάσεων(5), αναλύει τα διάφορα «ελαττώματα της ελεύθερης βούλησης», τα οποία μπορεί να επισύρουν την ακυρότητα μιας δανειακής σύμβασης: «Ενα κράτος ή ένας διεθνής οργανισμός που αναγκάζεται να υπογράψει μια σύμβαση εξαιτίας της δόλιας συμπεριφοράς ενός άλλου κράτους ή οργανισμού που έχει συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις, μπορεί να επικαλεστεί το γεγονός ότι ο δόλος συνιστά λόγο της ακυρότητας της βούλησής του και της συναίνεσής του να δεσμευτεί από αυτή τη σύμβαση». Δεν θα μπορούσαμε άραγε να χαρακτηρίσουμε ως δόλια και απατηλή τη συμπεριφορά του ΔΝΤ, δεδομένου του αβυσσαλέου χάσματος που χωρίζει την πραγματικότητα από όσα υπόσχεται η ρητορική του; Το άρθρο 1 του καταστατικού του ΔΝΤ θέτει ως στόχο «να διευκολύνει την επέκταση και την αρμονική ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου, συμβάλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο στη δημιουργία και στη διατήρηση υψηλών επιπέδων απασχόλησης και πραγματικού εισοδήματος, καθώς επίσης και στην ανάπτυξη των παραγωγικών πόρων όλων των κρατών-μελών. Αυτοί είναι οι κυριότεροι στόχοι της οικονομικής πολιτικής». Ομως τα μέτρα που επιβάλλει ο θεσμός οδηγούν πολύ συχνά σε μια πολύ διαφορετική κατάσταση, στην αύξηση της ανεργίας, στη μείωση των εισοδημάτων, στις ιδιωτικοποιήσεις. Μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερη βούληση και συναίνεση ενός κράτους όταν αυτό έχει βρεθεί παγιδευμένο στα διασταυρούμενα πυρά των κερδοσκόπων των χρηματαγορών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ;
ΠΙΘΑΝΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι υπάρχει ένας μακροσκελής κατάλογος επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την παύση των πληρωμών και να νομιμοποιήσουν την απλούστατη και ξεκάθαρη καταγγελία των χρεών που θεωρούνται επαχθή(6). Εξάλλου, εδώ και μερικούς μήνες, η επιλογή αυτή προβάλλει ως κάτι το προφανές. Ακόμα και στους κύκλους των κερδοσκόπων: Σύμφωνα με τις τράπεζες επενδύσεων Morgan Stanley και JP Morgan, στα τέλη Ιουνίου οι αγορές εκτιμούσαν ότι η πιθανότητα να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών έφτανε το 86% (έναντι 50% τον Απρίλιο).
Το φαινόμενο δεν διέφυγε της προσοχής των ισχυρών διαχειριστών του χρηματοοικονομικού τομέα. Ανησυχώντας για το ενδεχόμενο να τους επιβληθεί μετακύλιση στο μέλλον της ημερομηνίας των πληρωμών ή μείωση της αξίας των τίτλων που κατέχουν (στο πλαίσιο μιας επαναδιαπραγμάτευσης την οποία προωθεί σήμερα το Βερολίνο), οι γαλλικές τράπεζες μείωσαν, το 2010, την έκθεσή τους στο ελληνικό δημόσιο χρέος από τα 19 στα 10 δισ. ευρώ. Και οι γερμανικές τράπεζες προέβησαν σε αντίστοιχη κίνηση, από τον Μάιο του 2010 έως τον Φεβρουάριο του 2011: Από τα 16 δισ. ευρώ, η έκθεσή τους υποχώρησε στα 10 δισ. ευρώ. Ανεπαίσθητα, δημόσιοι θεσμοί όπως το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντικαθιστούν τους τραπεζίτες και τους υπόλοιπους ιδιώτες επενδυτές. Η ΕΚΤ κατέχει τίτλους του ελληνικού χρέους ύψους 66 δισ. ευρώ (δηλαδή το 20%), ενώ το ΔΝΤ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν έως τώρα δανείσει στη χώρα 33,3 δισ. ευρώ. Η ίδια διαδικασία έχει δρομολογηθεί και για τις περιπτώσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Κι όπως συνοψίζουν οι «New York Times», «αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση αναδιάρθρωσης, εκείνοι που θα πληρώσουν τον λογαριασμό θα είναι οι φορολογούμενοι και όχι οι ιδιώτες επενδυτές(7)».
(1) Αναφέρεται από τους Ingrid Melander και Paul Taylor, «Mises en garde sur un possible reprofilage de la dette grecque», Reuters, 24 Μαΐου 2011.
(2) Αναφέρεται από τον Miguel Angel Espeche Gil, «Ilicituddel anza unilateral de los intereses de la deuda externa», Instituto hispano-luso-americano de derecho international, 15ο συνέδριο, 23-29 Απριλίου 1989, Αγιος Δομίνικος (Δομινικανή Δημοκρατία).
(3) «Sovereign debt: Notes on theoretical frameworks and policy analyses», στο έργο των Barry Herman, Jose Antonio Ocampo και Shari Spiegel (υπό τη διεύθυνσή τους), Overcoming Developing Country Debt Crises, Oxford University Press, 2010.
(4) Επετηρίδα της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (ACDI), 1980, σελ.148.
(5) Η σύμβαση του1969 τέθηκε σε ισχύ το 1980, ενώ η σύμβαση του 1986 βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο στάδιο της κύρωσης.
(6) Για έναν πλήρη κατάλογο, βλέπε La Dette ou la Vie, κεφάλαια ΧΧ και ΧΧΙ, Aden-CADTM, Βρυξέλλες 2011.
(7) Landon Thomas Jr, «In Greece, some see a new Lehman», «The New York Times», 12 Ιουνίου 2011.
* Αντίστοιχα, εκπρόσωπος της γαλλικής επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM) και πρόεδρος της CADTM Βελγίου. Αυτό το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο «La Dette ou la Vie» ( Aden-CADTM, Βρυξέλλες, 2011), του οποίου υπήρξαν συντονιστές.
Των DAMIEN MILLET και ERIC TOUSSAINT*
ΠΗΓΗ:Εnet.gr
Κυριακή 17 Ιουλίου 2011
Οι "300" πιο καλοπληρωμένοι της Ε.Ε.
Προκλητικά υψηλοί οι μισθοί των Ελλήνων βουλευτών έναντι των συναδέλφων τους στην ευρωζώνη. Στα 8.500 ευρώ οι ελληνικές απολαβές το μήνα, όταν οι Ισπανοί συνάδερφοί τους παίρνουν μόλις 4.000 ευρώ. Διαβάστε αναλυτικά τα βουλευτικά έσοδα
Σε απόλυτους αριθμούς, οι απολαβές των μελών της Βουλής των Ελλήνων, οι οποίες κατά μέσο όρο κυμαίνονται γύρω στις 8.500 ευρώ μηνιαίως, βρίσκονται περίπου στον μέσο όρο των αμοιβών που απολαμβάνουν οι ομόλογοί τους σε άλλα ευρωπαϊκά κοινοβούλια.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι υπάρχουν και πιο καλοπληρωμένοι αλλά και πιο κακοπληρωμένοι ευρωπαίοι κοινοβουλευτικοί, όπως άλλωστε συμβαίνει και με άλλους κλάδους στη χώρα μας.
Στο μεταξύ, σφαγή αναμένεται να γίνει μεταξύ των βουλευτών για την συμμετοχή τους σε όσο το δυνατόν περισσότερες επιτροπές, προκειμένου να ισοφαρίσουν το ψαλίδι που έπεσε στο μισθό τους.
Οι καθαρές μηνιαίες αποδοχές ενός βουλευτή σύμφωνα με τα στοιχεία του "Τύπου της Κυριακής" ανέρχονται σε 8.500 χιλιάδες ευρώ.
Την ίδια στιγμή, οι Ισπανοί συνάδερφοί τους παίρνουν 4.000 ευρώ, οι Γερμανοί βουλευτές 7.668 ευρώ και οι πιο καλοπληρωμένοι είναι οι Ιταλοί βουλευτές με τις μηνιαίες τους απολαβές να φτάνουν τα 11.704 ευρώ.
Τα έσοδα των Ελλήνων βουλευτών
* Βουλευτική αποζημίωση 4900 (καθαρά) 5.200 ευρώ (μικτά)
* Έσοδα από επιτροπές (μ.ο.) 1.200 ευρώ
* Επίδομα γραφείου 936 -1.000 ευρώ
* Επίδομα κίνησης 364 – 607 ευρώ
* Επίδομα κινητής τηλεφωνίας 200 ευρώ
* Επίδομα σταθερού τηλεφώνου – ταχυδρομείου 834 ευρώ (10.000 ετησίως)
* Χωρίς εισιτήριο στα ΜΜΜ, ΟΣΕ, ΚΤΕΛ και ακτοπλοϊκά
ΣΥΝΟΛΟ: 8.400 – 8.700 ευρώ οι μηνιαίες καθαρές αποδοχές
Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε το ποσό των 3.000 ευρώ για ανανέωση ηλεκτρονικού εξοπλισμού για βουλευτές που έχουν πάνω από μία θητεία.
Επίσης, για τους βουλευτές της περιφέρειας προβλέπεται επίδομα ενοικίου ή πληρωμένο ξενοδοχείο της τάξεως των 1.000 ευρώ.
Ακόμη, οι βουλευτές της περιφέρειας που στην περιοχή στην οποία εκλέγονται υπάρχει αεροδρόμιο, δικαιούνται 104 αεροπορικά κουπόνια.
ΠΗΓΗ:NEWS247
Σε απόλυτους αριθμούς, οι απολαβές των μελών της Βουλής των Ελλήνων, οι οποίες κατά μέσο όρο κυμαίνονται γύρω στις 8.500 ευρώ μηνιαίως, βρίσκονται περίπου στον μέσο όρο των αμοιβών που απολαμβάνουν οι ομόλογοί τους σε άλλα ευρωπαϊκά κοινοβούλια.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι υπάρχουν και πιο καλοπληρωμένοι αλλά και πιο κακοπληρωμένοι ευρωπαίοι κοινοβουλευτικοί, όπως άλλωστε συμβαίνει και με άλλους κλάδους στη χώρα μας.
Στο μεταξύ, σφαγή αναμένεται να γίνει μεταξύ των βουλευτών για την συμμετοχή τους σε όσο το δυνατόν περισσότερες επιτροπές, προκειμένου να ισοφαρίσουν το ψαλίδι που έπεσε στο μισθό τους.
Οι καθαρές μηνιαίες αποδοχές ενός βουλευτή σύμφωνα με τα στοιχεία του "Τύπου της Κυριακής" ανέρχονται σε 8.500 χιλιάδες ευρώ.
Την ίδια στιγμή, οι Ισπανοί συνάδερφοί τους παίρνουν 4.000 ευρώ, οι Γερμανοί βουλευτές 7.668 ευρώ και οι πιο καλοπληρωμένοι είναι οι Ιταλοί βουλευτές με τις μηνιαίες τους απολαβές να φτάνουν τα 11.704 ευρώ.
Τα έσοδα των Ελλήνων βουλευτών
* Βουλευτική αποζημίωση 4900 (καθαρά) 5.200 ευρώ (μικτά)
* Έσοδα από επιτροπές (μ.ο.) 1.200 ευρώ
* Επίδομα γραφείου 936 -1.000 ευρώ
* Επίδομα κίνησης 364 – 607 ευρώ
* Επίδομα κινητής τηλεφωνίας 200 ευρώ
* Επίδομα σταθερού τηλεφώνου – ταχυδρομείου 834 ευρώ (10.000 ετησίως)
* Χωρίς εισιτήριο στα ΜΜΜ, ΟΣΕ, ΚΤΕΛ και ακτοπλοϊκά
ΣΥΝΟΛΟ: 8.400 – 8.700 ευρώ οι μηνιαίες καθαρές αποδοχές
Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε το ποσό των 3.000 ευρώ για ανανέωση ηλεκτρονικού εξοπλισμού για βουλευτές που έχουν πάνω από μία θητεία.
Επίσης, για τους βουλευτές της περιφέρειας προβλέπεται επίδομα ενοικίου ή πληρωμένο ξενοδοχείο της τάξεως των 1.000 ευρώ.
Ακόμη, οι βουλευτές της περιφέρειας που στην περιοχή στην οποία εκλέγονται υπάρχει αεροδρόμιο, δικαιούνται 104 αεροπορικά κουπόνια.
ΠΗΓΗ:NEWS247
Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011
Ayrton Senna: Το ντοκιμαντέρ
Είναι από τα δίωρα που δεν χρειάζεται να είσαι φαν της Φόρμουλα 1 για να το περάσεις στον καναπέ σου. Η ζωή και ο θάνατος του Ayrton Senna αριστουργηματικά δωσμένος από τον Asif Kapadia.
Το βιογραφικά ντοκιμαντέρ είναι πολλές φορές βαρετά, χωρίς ροή, χωρίς ένταση, χωρίς πάθος. Όταν όμως προσπαθείς να περιγράψεις τη ζωή ενός οδηγού αγώνων που αγαπήθηκε όσο λίγοι, είναι βέβαιο ότι η πρώτη ύλη που έχεις στα χέρια σου σαν σκηνοθέτης είναι εντυπωσιακή. Κι ο Asif Kapadia κατάφερε αυτή την πρώτη ύλη να την μετατρέψει σε μία ταινία, ικανή να συγκινήσει και τον πλέον αναίσθητο.
Για να λέμε και την αλήθεια δεν έζησα τα πρωταθλήματα του Senna. Τα έζησα αλλά δεν τα θυμάμαι. Ούτε πεθαίνω για την Φόρμουλα 1. Και αυτή είναι και η μεγαλύτερη κατάκτηση αυτού του ντοκιμαντέρ. Ότι κάνει ακόμα και τον λιγότερο σχετικό με την Φόρμουλα να μπει στην ταινία, να νιώσει, να ταυτιστεί, να πορωθεί και να απογοητευτεί.
Η διήγηση στο “Senna” ξεκινά με τον ερχομό του Βραζιλιάνου στη Φόρμουλα 1 το 1984, περνάει από τα χρόνια της δόξας και τις 3 κατακτήσεις του πρωταθλήματος (1988, 1990, 1991) και φτάνει στον τραγικό του θάνατο στην πίστα του Σαν Μαρίνο, την πρωτομαγιά του 1994. Η αφήγηση όμως είναι εκπληκτική. Η ροή δεν σε αφήνει να σηκωθείς ούτε για να πας στην τουαλέτα, μιας και ο Kapadia μπλέκει μαεστρικά τα πλάνα των αγώνων με την εξωαγωνιστική ζωή του Senna, την προσωπική του ζωή αλλά και το πώς έβλεπαν τον Senna οι άνθρωποι της Φόρμουλα.
Και είναι όλοι τους εκεί. Από τους ανθρώπους που τον ζούσαν καθημερινά στην ομάδα της McLaren μέχρι τον μεγάλο του αντίπαλο Alain Prost. Ο Frak Williams, ο Ron Dennis, ο Jackie Stewart, ο Nigel Mansell, ο Jean-Marie Balestre, ο Nelson Piquet και πολλοί άλλοι άνθρωποι του μηχανοκίητου αθλητισμού.
Μέχρι και η σκηνή του θανάτου είναι σεμνά δοσμένη. Με αληθινή συγκίνηση. Χωρίς κατασκευασμένους μελλοδραματισμούς. Σαν να ακούς έναν φίλο ή τον πατέρα σου δακρυσμένο να σου περιγράφει το πού βρισκόταν εκείνη την μαύρη ημέρα του 1994.
Ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ.
SENNA trailer HD by myfilm-gr
Η ταινία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2010 στη Βραζιλία και την Ιαπωνία και άργησε χαρακτηριστικά να φτάσει στην Ευρώπη. Μόλις πριν λίγες εβδομάδες έρχισε να προβάλλεται στο Ηνωμένο Βασίλειο ενώ για την Ελλάδα, το DVD αναμένεται το φθινόπωρο.
Κι αν είσαι φανατικός του Βραζιλιάνου οδηγού, σίγουρα πρέπει να έχεις στη βιβλιοθήκη σου τους δύο τόμους που έγραψε ο Βασίλης Τσακίρογλου με τίτλο “Ayrton Senna, adeus” που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Intro Books με τιμή γύρω στα 40 ευρώ.
ΠΗΓΗ:MEN24
Το βιογραφικά ντοκιμαντέρ είναι πολλές φορές βαρετά, χωρίς ροή, χωρίς ένταση, χωρίς πάθος. Όταν όμως προσπαθείς να περιγράψεις τη ζωή ενός οδηγού αγώνων που αγαπήθηκε όσο λίγοι, είναι βέβαιο ότι η πρώτη ύλη που έχεις στα χέρια σου σαν σκηνοθέτης είναι εντυπωσιακή. Κι ο Asif Kapadia κατάφερε αυτή την πρώτη ύλη να την μετατρέψει σε μία ταινία, ικανή να συγκινήσει και τον πλέον αναίσθητο.
Για να λέμε και την αλήθεια δεν έζησα τα πρωταθλήματα του Senna. Τα έζησα αλλά δεν τα θυμάμαι. Ούτε πεθαίνω για την Φόρμουλα 1. Και αυτή είναι και η μεγαλύτερη κατάκτηση αυτού του ντοκιμαντέρ. Ότι κάνει ακόμα και τον λιγότερο σχετικό με την Φόρμουλα να μπει στην ταινία, να νιώσει, να ταυτιστεί, να πορωθεί και να απογοητευτεί.
Η διήγηση στο “Senna” ξεκινά με τον ερχομό του Βραζιλιάνου στη Φόρμουλα 1 το 1984, περνάει από τα χρόνια της δόξας και τις 3 κατακτήσεις του πρωταθλήματος (1988, 1990, 1991) και φτάνει στον τραγικό του θάνατο στην πίστα του Σαν Μαρίνο, την πρωτομαγιά του 1994. Η αφήγηση όμως είναι εκπληκτική. Η ροή δεν σε αφήνει να σηκωθείς ούτε για να πας στην τουαλέτα, μιας και ο Kapadia μπλέκει μαεστρικά τα πλάνα των αγώνων με την εξωαγωνιστική ζωή του Senna, την προσωπική του ζωή αλλά και το πώς έβλεπαν τον Senna οι άνθρωποι της Φόρμουλα.
Και είναι όλοι τους εκεί. Από τους ανθρώπους που τον ζούσαν καθημερινά στην ομάδα της McLaren μέχρι τον μεγάλο του αντίπαλο Alain Prost. Ο Frak Williams, ο Ron Dennis, ο Jackie Stewart, ο Nigel Mansell, ο Jean-Marie Balestre, ο Nelson Piquet και πολλοί άλλοι άνθρωποι του μηχανοκίητου αθλητισμού.
Μέχρι και η σκηνή του θανάτου είναι σεμνά δοσμένη. Με αληθινή συγκίνηση. Χωρίς κατασκευασμένους μελλοδραματισμούς. Σαν να ακούς έναν φίλο ή τον πατέρα σου δακρυσμένο να σου περιγράφει το πού βρισκόταν εκείνη την μαύρη ημέρα του 1994.
Ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ.
SENNA trailer HD by myfilm-gr
Η ταινία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2010 στη Βραζιλία και την Ιαπωνία και άργησε χαρακτηριστικά να φτάσει στην Ευρώπη. Μόλις πριν λίγες εβδομάδες έρχισε να προβάλλεται στο Ηνωμένο Βασίλειο ενώ για την Ελλάδα, το DVD αναμένεται το φθινόπωρο.
Κι αν είσαι φανατικός του Βραζιλιάνου οδηγού, σίγουρα πρέπει να έχεις στη βιβλιοθήκη σου τους δύο τόμους που έγραψε ο Βασίλης Τσακίρογλου με τίτλο “Ayrton Senna, adeus” που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Intro Books με τιμή γύρω στα 40 ευρώ.
ΠΗΓΗ:MEN24
Κυριακή 10 Ιουλίου 2011
Φορολογικός συντελεστής 15% για τις επιχειρήσεις
Τη μείωση του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων στο 15% με παράλληλη κατάργηση των φοροαπαλλαγών που ισχύουν γι’ αυτές σχεδιάζει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, στοχεύοντας ταυτόχρονα στην απλοποίηση του φορολογικού συστήματος. Την ίδια στιγμή σημαντικές αλλαγές σχεδιάζονται και για τα φυσικά πρόσωπα τα οποία από το 2012 θα έχουν μικρότερες εκπτώσεις φόρου. Το εισοδηματικό και περιουσιακό κριτήριο θα ισχύει πλέον για όλες τις φοροαπαλλαγές. Η κυβέρνηση ευελπιστεί να μειώσει το κόστος που έχει ο προϋπολογισμός από τις φοροαπαλλαγές κατά 50%, δηλαδή στα 4 δισ. ευρώ από 8 δισ. ευρώ που ανέρχονται σήμερα. Μέσω του επικαιροποιημένου Μνημονίου δεσμεύεται ότι «θα υιοθετήσει επιπρόσθετα μέτρα για την απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, τη διεύρυνση των φορολογικών βάσεων και τη μείωση των φορολογικών συντελεστών με τρόπο δημοσιονομικά ουδέτερο. Τα μέτρα αυτά αφορούν τον φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων, τον φόρο από εισοδήματα επιχειρήσεων και τον ΦΠΑ». Με τις αλλαγές που σχεδιάζονται το οικονομικό επιτελείο θέλει να στείλει το μήνυμα στις επιχειρήσεις που σχεδιάζουν να επενδύσουν στην Ελλάδα ή ακόμα και σε αυτές που έχουν δραστηριότητα στην Ελλάδα ότι το φορολογικό σύστημα θα απλοποιηθεί, ενώ προς κατάργηση οδεύει ο Κώδικας Βιβλίων και Στοιχείων. Ανώτατος παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών ανέφερε στην «Κ» ότι «στόχος του νέου νομοσχεδίου είναι η εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ φορολογικών αρχών και επιχειρήσεων, που θα εξαλείψει τα πεδία διαφθοράς και θα οδηγήσει σε σταθερό φορολογικό περιβάλλον, ενώ δεν θα ανατρέπει τον οικονομικό προγραμματισμό τους είτε μέσω των γνωστών γκρίζων λογιστικών διαφορών ή των έκτακτων εισφορών. Ευχής έργο θα ήταν να υπάρξει για πρώτη φορά συναίνεση στις βασικές αρχές της φορολογικής μεταρρύθμισης».
Ως προς τον ΦΠΑ, η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη μείωση των φορολογικών συντελεστών διαπιστώνοντας ότι οι υψηλοί συντελεστές δεν οδήγησαν στην αύξηση των δημοσίων εσόδων αλλά αντίθετα στη διόγκωση της φοροδιαφυγής.
Βέβαια μπορεί ο στόχος να είναι η απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, αλλά σε κάθε περίπτωση το οικονομικό επιτελείο θα επιχειρήσει να έχει και ένα όφελος από τις αλλαγές, προκειμένου να στηριχθούν και οι προϋπολογισμοί των επόμενων ετών.
Ο νέος τσάρος της οικονομίας έχει δεσμευτεί ότι θα γίνει άμεσα αλλαγή της φορολογικής νομοθεσίας και ότι θα διαμορφωθεί ένα «Εθνικό Φορολογικό Σύστημα που θα αίρει αδικίες και αντιφάσεις και θα αποκαθιστά την ηθική και κοινωνική ισορροπία των μέτρων.
Τα σχέδια για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που επεξεργάζονται στο οικονομικό επιτελείο προβλέπουν:
1. Κατάργηση φοροαπαλλαγών για επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα. Tο κόστος των φοροαπαλλαγών για το ελληνικό Δημόσιο ανέρχεται στο 2,9% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Οι απαλλαγές για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις προσεγγίζουν τα 100 εκατ. ευρώ, ενώ οι απαλλαγές για τα νομικά πρόσωπα ανέρχoνται σε 292 εκατ. ευρώ και για τα ακίνητα που διαθέτουν σε 168 εκατ. ευρώ. Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να καταργήσει τις απαλλαγές αυτές για τα νομικά πρόσωπα.
Οσον αφορά τα φυσικά πρόσωπα θα εισαχθεί εισοδηματικό κριτήριο προκειμένου κάποιος φορολογούμενος να δικαιούται την έκπτωση φόρου. Για παράδειγμα, οι έχοντες εισοδήματα άνω των 60.000 ή 70.000 ευρώ δεν θα δικαιούνται τις φοροαπαλλαγές ή διαφορετικά θα έχουν το μισό όφελος σε σχέση με τους υπόλοιπους.
2. Μείωση φορολογίας επιχειρήσεων. Μελετάται η μείωση των φορολογικών συντελεστών, καθώς και άλλων μέτρων που θα ενισχύσoυν την επιχειρηματικότητα. Τα κέρδη των επιχειρήσεων (Α. Ε., ΕΠΕ) φορολογούνται σήμερα με συντελεστή 20%. Το υπουργείο Οικονομικών μελετά τη μείωση του συντελεστή στο 15%, με την προϋπόθεση ότι θα περικοπούν οι φοροαπαλλαγές που έχουν σήμερα οι επιχειρήσεις.
3. Μείωση ΦΠΑ. Επειτα από πολλές αναπροσαρμογές στους συντελεστές ΦΠΑ από (18% στο 23%) η κυβέρνηση διαπιστώνει ότι τα έσοδα που εισπράχθηκαν τα τελευταία χρόνια ήταν λιγότερα από όσα είχαν υπολογιστεί. Το σχέδιο που επεξεργάζονται στο υπουργείο Οικονομικών και εφόσον συμφωνήσει και η τρόικα προβλέπει:
- Τη μείωση του υψηλού συντελεστή ΦΠΑ από 23% στο 20% που θα οδηγήσει στη μείωση των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες όπως καύσιμα, ένδυση, υπόδηση, αυτοκίνητα, οινοπνευματώδη ποτά, έπιπλα, είδη οικιακής χρήσης, ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, κοσμήματα, ακίνητα, λογαριασμοί σταθερής και κινητής τηλεφωνίας κ. ά.
- Τη μείωση του χαμηλού συντελεστή ΦΠΑ από 13% σήμερα στο 10% με τον οποίο επιβαρύνονται σήμερα τα τρόφιμα και τα τιμολόγια
- Την κατάργηση του πολύ χαμηλού συντελεστή ΦΠΑ 6,5% που εφαρμόζεται σε φάρμακα, διαμονή στα ξενοδοχεία, βιβλία, εφημερίδες, θέατρα.
4. Κατάργηση Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων.
Ο Κώδικας Βιβλίων και Στοιχείων είναι ελληνική πατέντα και εφαρμόζεται μόνο στην Ελλάδα. Στέλεχος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής τονίζει ότι η κατάργηση των αναχρονιστικών διατάξεων του ΚΒΣ θα γίνει σταδιακά και θα κινείται στη λογική του περιορισμού της ταλαιπωρίας και των επισκέψεων των επιτηδευματιών στις εφορίες, αμβλύνοντας παράλληλα τα σημεία τριβής μεταξύ πολιτών και φορολογικών αρχών. Ωστόσο, η κατάργηση του ΚΒΣ προϋποθέτει σημαντικές αλλαγές κυρίως στον τρόπο που γίνονται οι συναλλαγές των επιχειρήσεων. Συγκεκριμένα θα πρέπει να γίνουν ηλεκτρονικές όλες οι συναλλαγές, οι δηλώσεις να υποβάλλονται ηλεκτρονικά και τα φορολογικά στοιχεία να έχουν ηλεκτρονική σήμανση.
5. Αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Την ερχόμενη εβδομάδα ο κ. Βενιζέλος θα ανακοινώσει το σχέδιό του για την αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Φαίνεται πάντως να διατηρεί τμήμα του προηγούμενου σχεδίου που προέβλεπε την κατάργηση 213 εφοριών.
Στο στόχαστρο ληξιπρόθεσμα χρέη άνω των 150.000 ευρώ
Τους ληξιπρόθεσμους οφειλέτες του Δημοσίου που οφείλουν περισσότερα από 150.000 ευρώ αναζητεί το υπουργείο Οικονομικών. Οι ανωτέρω φορολογούμενοι χρωστούν περί τα 37 δισ. ευρώ και ανέρχονται σε 10.000 φυσικά και νομικά πρόσωπα. Για τον εντοπισμό τους θα αναλάβουν δράση εξωτερικοί συμβούλοι, δηλαδή δικηγόροι, λογιστές και ελεγκτές, η επιλογή των οποίων θα γίνει ταχύρρυθμα. Σύμφωνα με τα στοιχεία των υπηρεσιών του υπουργείου, οι συσσωρευμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές (με στοιχεία Ιουνίου 2011) από άμεσους και έμμεσους φόρους και από μη φορολογικά έσοδα ανέρχονται, μαζί με πρόστιμα και προσαυξήσεις, στο ποσό των 41,1 δισ. ευρώ (από 32 δισ. ευρώ το 2009). Οι οφειλέτες των ποσών αυτών ανέρχονται σε 900.000 φυσικά και νομικά πρόσωπα. Επίσης, ξεκινούν έλεγχοι που θα ολοκληρωθούν σύμφωνα με παράγοντες του υπουργείου ΟΙκονομικών σε χρόνο ρεκόρ, για όσους δεν είχαν υπαχθεί στην περαίωση του 2010, επειδή κατέχουν ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας άνω των 400.000 ευρώ ανά άτομο ή λόγω μεγάλου κύκλου εργασιών. Για τις περιπτώσεις αυτές αποφασίστηκε να εφαρμοστεί ταχεία διαδικασία ελέγχου των ανέλεγκτων χρήσεων, η οποία θα διεξαχθεί σχεδόν στο σύνολό της, με τη βοήθεια των συστημάτων και των διασταυρώσεων της Γενικής Γραμματείας Πληροφορικών Συστημάτων.
Στελέχη του υπουργείου Οικονομικών αναφέρουν ότι δεν πρόκειται να γίνει ρύθμιση στις ληξιπρόθεσμες οφειλές ή μία νέου τύπου περαίωση για μεγάλες επιχειρήσεις ή για όσους έχουν ακίνητη περιουσία υψηλής αξίας.
ΠΗΓΗ:Προκόπης Χατζηνικολαου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ως προς τον ΦΠΑ, η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη μείωση των φορολογικών συντελεστών διαπιστώνοντας ότι οι υψηλοί συντελεστές δεν οδήγησαν στην αύξηση των δημοσίων εσόδων αλλά αντίθετα στη διόγκωση της φοροδιαφυγής.
Βέβαια μπορεί ο στόχος να είναι η απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, αλλά σε κάθε περίπτωση το οικονομικό επιτελείο θα επιχειρήσει να έχει και ένα όφελος από τις αλλαγές, προκειμένου να στηριχθούν και οι προϋπολογισμοί των επόμενων ετών.
Ο νέος τσάρος της οικονομίας έχει δεσμευτεί ότι θα γίνει άμεσα αλλαγή της φορολογικής νομοθεσίας και ότι θα διαμορφωθεί ένα «Εθνικό Φορολογικό Σύστημα που θα αίρει αδικίες και αντιφάσεις και θα αποκαθιστά την ηθική και κοινωνική ισορροπία των μέτρων.
Τα σχέδια για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που επεξεργάζονται στο οικονομικό επιτελείο προβλέπουν:
1. Κατάργηση φοροαπαλλαγών για επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα. Tο κόστος των φοροαπαλλαγών για το ελληνικό Δημόσιο ανέρχεται στο 2,9% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Οι απαλλαγές για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις προσεγγίζουν τα 100 εκατ. ευρώ, ενώ οι απαλλαγές για τα νομικά πρόσωπα ανέρχoνται σε 292 εκατ. ευρώ και για τα ακίνητα που διαθέτουν σε 168 εκατ. ευρώ. Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να καταργήσει τις απαλλαγές αυτές για τα νομικά πρόσωπα.
Οσον αφορά τα φυσικά πρόσωπα θα εισαχθεί εισοδηματικό κριτήριο προκειμένου κάποιος φορολογούμενος να δικαιούται την έκπτωση φόρου. Για παράδειγμα, οι έχοντες εισοδήματα άνω των 60.000 ή 70.000 ευρώ δεν θα δικαιούνται τις φοροαπαλλαγές ή διαφορετικά θα έχουν το μισό όφελος σε σχέση με τους υπόλοιπους.
2. Μείωση φορολογίας επιχειρήσεων. Μελετάται η μείωση των φορολογικών συντελεστών, καθώς και άλλων μέτρων που θα ενισχύσoυν την επιχειρηματικότητα. Τα κέρδη των επιχειρήσεων (Α. Ε., ΕΠΕ) φορολογούνται σήμερα με συντελεστή 20%. Το υπουργείο Οικονομικών μελετά τη μείωση του συντελεστή στο 15%, με την προϋπόθεση ότι θα περικοπούν οι φοροαπαλλαγές που έχουν σήμερα οι επιχειρήσεις.
3. Μείωση ΦΠΑ. Επειτα από πολλές αναπροσαρμογές στους συντελεστές ΦΠΑ από (18% στο 23%) η κυβέρνηση διαπιστώνει ότι τα έσοδα που εισπράχθηκαν τα τελευταία χρόνια ήταν λιγότερα από όσα είχαν υπολογιστεί. Το σχέδιο που επεξεργάζονται στο υπουργείο Οικονομικών και εφόσον συμφωνήσει και η τρόικα προβλέπει:
- Τη μείωση του υψηλού συντελεστή ΦΠΑ από 23% στο 20% που θα οδηγήσει στη μείωση των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες όπως καύσιμα, ένδυση, υπόδηση, αυτοκίνητα, οινοπνευματώδη ποτά, έπιπλα, είδη οικιακής χρήσης, ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, κοσμήματα, ακίνητα, λογαριασμοί σταθερής και κινητής τηλεφωνίας κ. ά.
- Τη μείωση του χαμηλού συντελεστή ΦΠΑ από 13% σήμερα στο 10% με τον οποίο επιβαρύνονται σήμερα τα τρόφιμα και τα τιμολόγια
- Την κατάργηση του πολύ χαμηλού συντελεστή ΦΠΑ 6,5% που εφαρμόζεται σε φάρμακα, διαμονή στα ξενοδοχεία, βιβλία, εφημερίδες, θέατρα.
4. Κατάργηση Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων.
Ο Κώδικας Βιβλίων και Στοιχείων είναι ελληνική πατέντα και εφαρμόζεται μόνο στην Ελλάδα. Στέλεχος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής τονίζει ότι η κατάργηση των αναχρονιστικών διατάξεων του ΚΒΣ θα γίνει σταδιακά και θα κινείται στη λογική του περιορισμού της ταλαιπωρίας και των επισκέψεων των επιτηδευματιών στις εφορίες, αμβλύνοντας παράλληλα τα σημεία τριβής μεταξύ πολιτών και φορολογικών αρχών. Ωστόσο, η κατάργηση του ΚΒΣ προϋποθέτει σημαντικές αλλαγές κυρίως στον τρόπο που γίνονται οι συναλλαγές των επιχειρήσεων. Συγκεκριμένα θα πρέπει να γίνουν ηλεκτρονικές όλες οι συναλλαγές, οι δηλώσεις να υποβάλλονται ηλεκτρονικά και τα φορολογικά στοιχεία να έχουν ηλεκτρονική σήμανση.
5. Αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Την ερχόμενη εβδομάδα ο κ. Βενιζέλος θα ανακοινώσει το σχέδιό του για την αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Φαίνεται πάντως να διατηρεί τμήμα του προηγούμενου σχεδίου που προέβλεπε την κατάργηση 213 εφοριών.
Στο στόχαστρο ληξιπρόθεσμα χρέη άνω των 150.000 ευρώ
Τους ληξιπρόθεσμους οφειλέτες του Δημοσίου που οφείλουν περισσότερα από 150.000 ευρώ αναζητεί το υπουργείο Οικονομικών. Οι ανωτέρω φορολογούμενοι χρωστούν περί τα 37 δισ. ευρώ και ανέρχονται σε 10.000 φυσικά και νομικά πρόσωπα. Για τον εντοπισμό τους θα αναλάβουν δράση εξωτερικοί συμβούλοι, δηλαδή δικηγόροι, λογιστές και ελεγκτές, η επιλογή των οποίων θα γίνει ταχύρρυθμα. Σύμφωνα με τα στοιχεία των υπηρεσιών του υπουργείου, οι συσσωρευμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές (με στοιχεία Ιουνίου 2011) από άμεσους και έμμεσους φόρους και από μη φορολογικά έσοδα ανέρχονται, μαζί με πρόστιμα και προσαυξήσεις, στο ποσό των 41,1 δισ. ευρώ (από 32 δισ. ευρώ το 2009). Οι οφειλέτες των ποσών αυτών ανέρχονται σε 900.000 φυσικά και νομικά πρόσωπα. Επίσης, ξεκινούν έλεγχοι που θα ολοκληρωθούν σύμφωνα με παράγοντες του υπουργείου ΟΙκονομικών σε χρόνο ρεκόρ, για όσους δεν είχαν υπαχθεί στην περαίωση του 2010, επειδή κατέχουν ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας άνω των 400.000 ευρώ ανά άτομο ή λόγω μεγάλου κύκλου εργασιών. Για τις περιπτώσεις αυτές αποφασίστηκε να εφαρμοστεί ταχεία διαδικασία ελέγχου των ανέλεγκτων χρήσεων, η οποία θα διεξαχθεί σχεδόν στο σύνολό της, με τη βοήθεια των συστημάτων και των διασταυρώσεων της Γενικής Γραμματείας Πληροφορικών Συστημάτων.
Στελέχη του υπουργείου Οικονομικών αναφέρουν ότι δεν πρόκειται να γίνει ρύθμιση στις ληξιπρόθεσμες οφειλές ή μία νέου τύπου περαίωση για μεγάλες επιχειρήσεις ή για όσους έχουν ακίνητη περιουσία υψηλής αξίας.
ΠΗΓΗ:Προκόπης Χατζηνικολαου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011
Προτάσεις για μια νέα αναπτυξιακή στρατηγική
Ο νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης με τους καθηγητές Οικονομικών Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη, στο άρθρο τους που δημοσιεύθηκε το Σάββατο στην «Καθημερινή», επεσήμαιναν ότι η ανάπτυξη αποτελεί μονόδρομο για την ελληνική οικονομία, προτείνοντας συγκεκριμένες προτάσεις για να επιτευχθεί. Σήμερα η «Κ» το αναδημοσιεύει, μαζί με το δεύτερο τμήμα του άρθρου των διαπρεπών οικονομολόγων, στο οποίο προτείνεται να συνδυαστεί η ανάπτυξη, η οποία θα επιτευχθεί με την επιστροφή της εμπιστοσύνης, την αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και την αναβάθμιση των υποδομών, με ελάττωση του κρατικού παρεμβατισμού και την εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος.
Των Χριστοφορου Πισσαριδη*, Κωστα Aζαριαδη** και Γιαννη Iωαννιδη***
Φρονούμε πως τα μέτρα λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης του Μνημονίου πρέπει να συνοδευθούν από ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής, ώστε να απομακρύνουν τη χώρα από φαύλο κύκλο αυξανόμενης ανεργίας και χρεοκοπιών. Προτείνουμε γι' αυτό πολιτικές που θα αυξήσουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά 4% τον χρόνο, επιτρέποντας στην Ελλάδα όχι απλώς να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά κυρίως να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητα και να μπει σε σταθερή τροχιά ευημερίας.
Η υπερκατανάλωση είναι η μεγάλη αδυναμία της ελληνικής οικονομίας. Πέρυσι η χώρα ξόδεψε 12% πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ το εισόδημα ήταν 5% κάτω και η παραγωγικότητα εργασίας 20% χαμηλότερη. Μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν το γλέντι. Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητά μας. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατέβουν από 95% της Ε.Ε.-27 σε περίπου 72%.
Βαθιές αδυναμίες αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε σε Σουηδία, Ιρλανδία, Κύπρο, Τουρκία. Η κεντρική κυβέρνηση παραμένει υπεύθυνη μόνο στους χώρους της δικαιοσύνης, άμυνας, προστασίας του πολίτη, υποδομών, και κοινωνικής πρόνοιας.
Οι προτάσεις μας στοχεύουν να αυξήσουν, έως το 2020, την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της Ε.Ε.-27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο. Βελτίωση της παραγωγικότητας απαιτεί μαζικές παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, μεταρρύθμιση δημόσιας διοίκησης, απάλειψη της διαφθοράς, ανασυγκρότηση υποδομών και ανθρώπινων πόρων. Αυτά αναλύονται εδώ.
Εμπιστοσύνη
Ριζοσπαστικές αναπτυξιακές στρατηγικές είναι ατελέσφορες εάν η κοινή γνώμη δεν πεισθεί πως επίκειται σοβαρή πάταξη της διαφθοράς και βελτίωση της εφιαλτικής ανεπάρκειας του Δημόσιου. Το κοινό θα πεισθεί για πραγματικές αλλαγές εάν δει σε ένα χρόνο πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα, π.χ. κατακλυσμό μεγάλων δημόσιων έργων, πολιτικοί παραιτούμενοι από σκανδαλώδη προνόμια και φυλάκιση κραυγαλέων σφετεριστών δημόσιου χρήματος.
Οι συγκεκριμένες προτάσεις μας είναι οι εξής:
Πρόταση 1: Επειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση.
Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν το κόστος εκτέλεσης και τη συντήρηση σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια.
Πρόταση 3: Kατάχρηση δημόσιων πόρων γίνεται απαράγραπτο ιδιώνυμο αδίκημα για υψηλόβαθμους πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους λειτουργούς και επιχειρηματίες. Παραβάσεις εκδικάζονται τάχιστα από ειδικά δικαστήρια. Οι ένοχοι τιμωρούνται με δρακόντειες ποινές.
Διαφθορά
Η διαφθορά βρίθει στη δημόσια διοίκηση. Η Διεθνής Διαφάνεια ταξινομεί τη χώρα σαν χειρότερη μεταξύ των E.Ε.-27 το 2009, με δείκτη 3,8 (με άριστα 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 είχε 5,3!
Οι συνέπειες από τον φόρο της διαπλοκής είναι καταστρεπτικές. Διπλασιάζεται το δημοσιονομικό έλλειμμα, εξανεμίζεται το 25% των φόρων, αποθαρρύνονται επενδύσεις, επιβραδύνεται η οικονομική ανάπτυξη. Εάν ο δημόσιος τομέας ήταν τα τελευταία 10 χρόνια όσο παραγωγικός είναι σήμερα αυτός της Κύπρου, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξανόταν κατά 1%.
Οι ωφέλειες από καλύτερη διοίκηση θα είναι ακόμα μεγαλύτερες εάν συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας από 25% της συνολικής απασχόλησης σε 15% όπως είναι σε Ισπανία και Κύπρο.
Πρόταση 4: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 εκατ. σε 700 χιλιάδες μέχρι το 2015, με πώληση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, και ανακατανέμεται ορθολογικά. Πλεονάζοντες υπάλληλοι αδειοδοτούνται με 80% των αποδοχών για τρία χρόνια, 60% για τα επόμενα δύο. Ατομα άνω των 55 ετών υπόκεινται σε ειδική μεταχείριση.
Εκτιμάμε ότι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς όσων παραμένουν.
Πρόταση 5: Αξιοκρατικές προαγωγές συνδυάζονται με βελτίωση απολαβών κατώτερων υπαλλήλων, που αυξάνονται κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια, και ανωτέρων (όσων εμπίπτουν στην πρόταση 3), που διπλασιάζονται μέχρι το 2015.
Εκτιμάμε ότι οι συνολικές αμοιβές των 700.000 δημόσιων υπαλλήλων θα φθάσουν τα 40 δισ. το 2015, έναντι 33,5 δισ. για 1,1 εκατ. υπαλλήλους σήμερα.
Υποδομές
Η Ελλάδα υστερεί σε κάθε είδους υποδομές, δηλαδή σιδηροδρόμους, αυτοκινητοδρόμους, λιμένες και αεροδρόμια. Εχει το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της Ε.Ε. και λιγότερο από 5% των θαλάσσιων μεταφορών της Ευρώπης.
Εάν η πρόταση 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015 με 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης, τρεις σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα μαρίνες, τότε εκτιμάμε ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35-40%.
Τα στοιχεία για την παιδεία και έρευνα είναι σαρωτικά: απογοητευτική επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISΑ (28οι από 30 χώρες του ΟΟΣΑ), οξύτατη ανεπάρκεια τεχνολογικών εφευρέσεων και ευρεσιτεχνιών (το ελληνικό μερίδιο ευρωπαϊκών διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας είναι 10% από ό,τι αναλογεί στον πληθυσμό). Η τριτοβάθμια εκπαίδευση προετοιμάζει ανεπαρκώς τους νέους για ιδιωτική απασχόληση. Πτυχία ΑΕΙ βελτιώνουν μισθούς κατά μόνο 32%, δηλαδή 300 ευρώ τον μήνα, έναντι 61% στην Ε.Ε.
Κύριο πρόβλημα; Σπάταλη και απηρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα, προτείνουμε αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ ιδρυμάτων.
Πρόταση 6: Ανακαλείται η απαγόρευση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η χρηματοδότηση και επίβλεψη των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μεταφέρεται από το υπουργείο Παιδείας σε περιφερειακές αυτοδιοικήσεις.
Πρόταση 7: Για την περίοδο 2011-13 η διαχείριση τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ανατίθεται έκτακτα σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που αξιολογούν μέλη ΔΕΠ, διοικητικό προσωπικό και σπουδαστές με διεθνή κριτήρια. Πλεονάζον προσωπικό απομακρύνεται κατά την πρόταση 4. Από το 2013 τα ιδρύματα αυτονομούνται, με πλήρη δικαιοδοσία σε πρόσληψη προσωπικού, και καθορισμό αμοιβών, διδάκτρων και αριθμού εισακτέων.
Εκτιμάμε πως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6-7 θα διπλασιάσει την απόδοση στην εκπαίδευση, συμβάλλοντας 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης.
Απαιτείται τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα για να αλλάξει η πορεία της Ελλάδας
Ως αποτέλεσμα των κρατικών παρεμβάσεων, οι αγορές προϊόντων και υπηρεσιών είναι οι πλέον στρεβλωμένες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, με την αγορά εργασίας στην 5η χειρότερη θέση. Αποτέλεσμα είναι 20% ανεργία νέων, και ξένες επενδύσεις στο 1% του ΑΕΠ στην Ελλάδα έναντι του 4% στην Ε.Ε.-27. Εκτιμάμε ότι, εάν οι ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα φθάσουν στο επίπεδο της Ε.Ε.-27, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης θα αυξηθεί κατά 0,5%.
Πρόταση 8: Νομοθετείται χρονοδιάγραμμα απελευθέρωσης μέχρι το 2015 όλων των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών και όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού αναλαμβάνει την επίβλεψη όλων των αγορών.
Πρόταση 9: Αναδιοργανώνεται το εθνικό πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Οι συμβάσεις ρυθμίζουν αμοιβές και όρους απασχόλησης και αποζημίωσης. Απεργιακές αποφάσεις σωματείων απαιτούν πλειοψηφία των μελών τους σε μυστικές ψηφοφορίες υπό δικαστική επίβλεψη.
Συντάξεις, χρέος, φόροι
Η έκλυτη σπατάλη στον δημόσιο τομέα και η αβεβαιότητα για το μέλλον κάνουν τους πιστωτές μας απρόθυμους να μας δανείσουν με επιτόκιο κάτω από 12%. Οι φορολογικές υπηρεσίες και η πολιτική τους ηγεσία απέτυχαν να συλλέξουν ή καταχράστηκαν ένα τέταρτο των νομίμων φόρων. Οι φόροι στα κέρδη και αποθεματικά είναι από τους υψηλότερους της Ε.Ε.-27.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ΟΟΣΑ χωρίς ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς (ΑΣΛ), ενώ οι συντάξεις είναι οι πλέον γενναιόδωρες: πληρώνουν 96% των μέσων αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 58 ετών και κοστίζουν 13,5% του ΑΕΠ. Αντιθέτως, στις χώρες του ΟΟΣΑ οι συντάξεις πληρώνουν κατά μέσον όρο 61% των αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 63 ετών και κοστίζουν 10% του ΑΕΠ.
Η διοίκηση των δημόσιων νοσοκομείων στελεχώνεται με πολιτικά κριτήρια και λειτουργεί ανεξέλεγκτα δημιουργώντας ελλείμματα που αγγίζουν το 2% του ΑΕΠ. Λείπει εκπαιδευμένο προσωπικό, ενώ γιατροί και νοσοκόμοι που αμείβονται ανεπαρκώς δωροδοκούνται από ασθενείς που επιθυμούν περίθαλψη ποιότητας. Αποτέλεσμα: οι Ελληνίδες ζουν τώρα δύο χρόνια λιγότερα από τις Ισπανίδες, ενώ ζούσαν το ίδιο το 1960.
Πρόταση 10: Η συνταξιοδότηση γίνεται σε ηλικία 63 ετών, κατά μέσον όρο με τις συντάξεις στο 65% των αποδοχών.
Εκτιμάμε ότι η πρόταση αυτή θα εξοικονομήσει στο κράτος περίπου 20 δισ. το 2015.
Πρόταση 11: Συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση οργανώνονται σε σύστημα εν μέρει βασιζόμενο σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, και οι αντίστοιχοι πόροι επενδύονται. Ορθά υπολογισμένος φόρος εξασφαλίζει αξιοπρεπή ελάχιστη σύνταξη γιά όλους.
Εκτιμάμε ότι σε μία δεκαετία, 5% του ΑΕΠ θα τοποθετηθεί σε ΑΣΛ, αυξάνοντας έτσι την εθνική αποταμίευση και πριμοδοτώντας κατα 0,8% την οικονομική μεγέθυνση. Η μεταβατική περίοδος είναι δύσκολη και απαιτεί έντεχνους χειρισμούς.
Πρόταση 12: Η μεγάλη φοροδιαφυγή τιμωρείται αυστηρά. Οι φορολογικές δηλώσεις εύπορων και ελεύθερων επαγγελματιών ελέγχονται ανώνυμα και διεκδικούμενες εκπτώσεις διασταυρώνονται.
Εκτιμάμε ότι περιορισμός της διαφυγής εμμέσων και αμέσων φόρων στο ήμισυ και αύξηση της συλλογής νομίμων φόρων αναλογούν στο 2,5% του ΑΕΠ.
Πρόταση 13: Τα δημόσια νοσοκομεία οργανώνονται ως αυτοτελή ιδρύματα και αποζημιώνονται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσω ενός συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης υγείας υπό την επίβλεψη του κράτους.
Για να φθάσει η Ελλάδα τουλάχιστον το μέσο επίπεδο της Ε.Ε. στις ξένες επενδύσεις, προτείνουμε δραστική μείωση των φόρων για άτομα και επιχειρήσεις με παράλληλη μέριμνα για τα οικονομικά αδύνατα στρώματα και συνταξιούχους.
Πρόταση 14: Ολοι οι άμεσοι φόροι στις επιχειρήσεις μειώνονται στο 10%, όπως στην Κύπρο. Οι κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μειώνονται βαθμιαία μέχρι το 2015 κατά το ένα τρίτο. Το φορολογικό σύστημα αναμορφώνεται, με τους φόρους εισοδήματος μειούμενους στο μισό, και συνδυάζεται με σύγχρονο ασφαλιστικό σύστημα που εγγυάται ελάχιστο εισόδημα για εργαζομένους και συνταξιούχους.
Συνολικά συμπεραίνουμε πως πάταξη της διαφθοράς, βελτίωση των υποδομών και της εκπαίδευσης, μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και αύξηση των αμέσων ξένων επενδύσεων ανυψώνουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά σχεδόν 4% πάνω από το 2-3% των προηγούμενων ετών. Εάν συνυπολογισθεί ο πληθωρισμός σε 2%, τότε το ονομαστικό εισόδημα μπορεί να αυξάνεται με ρυθμό 8-9%.
Αυτό αρκεί όχι μόνο για να εξαλείψει τους φόβους της διεθνούς οικονομικής κοινότητας, αλλά και να εκτοξεύσει την Ελλάδα του 2020 στο ζηλευτό βιοτικό επίπεδο της σημερινής Ολλανδίας. Απαιτείται όμως τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα σαν εκείνο που επέτρεψε στον Ελευθέριο Βενιζέλο να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας στις αρχές του εικοστού αιώνα.
26 Σεπτεμβρίου 2010.
Ποιος είναι ο κ. Πισσαρίδης
O Χριστόφορος Πισσαρίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1948. Είναι καθηγητής στο London School of Economics (LSE), καθώς και διευθυντής του ερευνητικού προγράμματος μακροοικονομικής του Centre for Economic Performance του LSE. Εχει διακριθεί για τις έρευνές του στους τομείς μακροοικονομικών της ανεργίας, θεωρίας και πολιτικής στην αγορά εργασίας, ενώ, πιο προσφάτως, έχει γράψει για την ανάπτυξη και τη διαρθρωτική αλλαγή. Το βιβλίο του «Equilibrium Unemployment Theory» και το από κοινού με τον Ντέιλ Μόρτενσεν άρθρο του «Job Creation and Job Destruction in the Theory of Unemployment», που δημοσιεύτηκε το 1994 στο περιοδικό «Review of Economic Studies», αποτελούν σημείο αναφοράς για τα οικονομικά της ανεργίας. Το 2005, έγινε ο πρώτος μη Αμερικανός οικονομολόγος που του απονεμήθηκε από κοινού με τον Ντέιλ Μόρτενσεν το διεθνές βραβείο Οικονομικών του Ινστιτούτου για τη Μελέτη της Εργασίας (ΙΖΑ) στην Οικονομία της Αγοράς Εργασίας. Εχει διατελέσει σύμβουλος για θέματα απασχόλησης στην Παγκόσμια Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Τράπεζα της Αγγλίας και στον ΟΟΣΑ.
* Νομπελίστας οικονομολόγος (2010) και καθηγητής στο LSE
** Καθηγητής Πανεπιστημίου Washington
*** Καθηγητής Πανεπιστημίου Tufts
ΠΗΓΗ:kathimerini.gr
Των Χριστοφορου Πισσαριδη*, Κωστα Aζαριαδη** και Γιαννη Iωαννιδη***
Φρονούμε πως τα μέτρα λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης του Μνημονίου πρέπει να συνοδευθούν από ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής, ώστε να απομακρύνουν τη χώρα από φαύλο κύκλο αυξανόμενης ανεργίας και χρεοκοπιών. Προτείνουμε γι' αυτό πολιτικές που θα αυξήσουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά 4% τον χρόνο, επιτρέποντας στην Ελλάδα όχι απλώς να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά κυρίως να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητα και να μπει σε σταθερή τροχιά ευημερίας.
Η υπερκατανάλωση είναι η μεγάλη αδυναμία της ελληνικής οικονομίας. Πέρυσι η χώρα ξόδεψε 12% πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ το εισόδημα ήταν 5% κάτω και η παραγωγικότητα εργασίας 20% χαμηλότερη. Μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν το γλέντι. Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητά μας. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατέβουν από 95% της Ε.Ε.-27 σε περίπου 72%.
Βαθιές αδυναμίες αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε σε Σουηδία, Ιρλανδία, Κύπρο, Τουρκία. Η κεντρική κυβέρνηση παραμένει υπεύθυνη μόνο στους χώρους της δικαιοσύνης, άμυνας, προστασίας του πολίτη, υποδομών, και κοινωνικής πρόνοιας.
Οι προτάσεις μας στοχεύουν να αυξήσουν, έως το 2020, την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της Ε.Ε.-27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο. Βελτίωση της παραγωγικότητας απαιτεί μαζικές παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, μεταρρύθμιση δημόσιας διοίκησης, απάλειψη της διαφθοράς, ανασυγκρότηση υποδομών και ανθρώπινων πόρων. Αυτά αναλύονται εδώ.
Εμπιστοσύνη
Ριζοσπαστικές αναπτυξιακές στρατηγικές είναι ατελέσφορες εάν η κοινή γνώμη δεν πεισθεί πως επίκειται σοβαρή πάταξη της διαφθοράς και βελτίωση της εφιαλτικής ανεπάρκειας του Δημόσιου. Το κοινό θα πεισθεί για πραγματικές αλλαγές εάν δει σε ένα χρόνο πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα, π.χ. κατακλυσμό μεγάλων δημόσιων έργων, πολιτικοί παραιτούμενοι από σκανδαλώδη προνόμια και φυλάκιση κραυγαλέων σφετεριστών δημόσιου χρήματος.
Οι συγκεκριμένες προτάσεις μας είναι οι εξής:
Πρόταση 1: Επειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση.
Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν το κόστος εκτέλεσης και τη συντήρηση σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια.
Πρόταση 3: Kατάχρηση δημόσιων πόρων γίνεται απαράγραπτο ιδιώνυμο αδίκημα για υψηλόβαθμους πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους λειτουργούς και επιχειρηματίες. Παραβάσεις εκδικάζονται τάχιστα από ειδικά δικαστήρια. Οι ένοχοι τιμωρούνται με δρακόντειες ποινές.
Διαφθορά
Η διαφθορά βρίθει στη δημόσια διοίκηση. Η Διεθνής Διαφάνεια ταξινομεί τη χώρα σαν χειρότερη μεταξύ των E.Ε.-27 το 2009, με δείκτη 3,8 (με άριστα 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 είχε 5,3!
Οι συνέπειες από τον φόρο της διαπλοκής είναι καταστρεπτικές. Διπλασιάζεται το δημοσιονομικό έλλειμμα, εξανεμίζεται το 25% των φόρων, αποθαρρύνονται επενδύσεις, επιβραδύνεται η οικονομική ανάπτυξη. Εάν ο δημόσιος τομέας ήταν τα τελευταία 10 χρόνια όσο παραγωγικός είναι σήμερα αυτός της Κύπρου, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξανόταν κατά 1%.
Οι ωφέλειες από καλύτερη διοίκηση θα είναι ακόμα μεγαλύτερες εάν συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας από 25% της συνολικής απασχόλησης σε 15% όπως είναι σε Ισπανία και Κύπρο.
Πρόταση 4: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 εκατ. σε 700 χιλιάδες μέχρι το 2015, με πώληση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, και ανακατανέμεται ορθολογικά. Πλεονάζοντες υπάλληλοι αδειοδοτούνται με 80% των αποδοχών για τρία χρόνια, 60% για τα επόμενα δύο. Ατομα άνω των 55 ετών υπόκεινται σε ειδική μεταχείριση.
Εκτιμάμε ότι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς όσων παραμένουν.
Πρόταση 5: Αξιοκρατικές προαγωγές συνδυάζονται με βελτίωση απολαβών κατώτερων υπαλλήλων, που αυξάνονται κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια, και ανωτέρων (όσων εμπίπτουν στην πρόταση 3), που διπλασιάζονται μέχρι το 2015.
Εκτιμάμε ότι οι συνολικές αμοιβές των 700.000 δημόσιων υπαλλήλων θα φθάσουν τα 40 δισ. το 2015, έναντι 33,5 δισ. για 1,1 εκατ. υπαλλήλους σήμερα.
Υποδομές
Η Ελλάδα υστερεί σε κάθε είδους υποδομές, δηλαδή σιδηροδρόμους, αυτοκινητοδρόμους, λιμένες και αεροδρόμια. Εχει το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της Ε.Ε. και λιγότερο από 5% των θαλάσσιων μεταφορών της Ευρώπης.
Εάν η πρόταση 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015 με 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης, τρεις σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα μαρίνες, τότε εκτιμάμε ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35-40%.
Τα στοιχεία για την παιδεία και έρευνα είναι σαρωτικά: απογοητευτική επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISΑ (28οι από 30 χώρες του ΟΟΣΑ), οξύτατη ανεπάρκεια τεχνολογικών εφευρέσεων και ευρεσιτεχνιών (το ελληνικό μερίδιο ευρωπαϊκών διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας είναι 10% από ό,τι αναλογεί στον πληθυσμό). Η τριτοβάθμια εκπαίδευση προετοιμάζει ανεπαρκώς τους νέους για ιδιωτική απασχόληση. Πτυχία ΑΕΙ βελτιώνουν μισθούς κατά μόνο 32%, δηλαδή 300 ευρώ τον μήνα, έναντι 61% στην Ε.Ε.
Κύριο πρόβλημα; Σπάταλη και απηρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα, προτείνουμε αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ ιδρυμάτων.
Πρόταση 6: Ανακαλείται η απαγόρευση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η χρηματοδότηση και επίβλεψη των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μεταφέρεται από το υπουργείο Παιδείας σε περιφερειακές αυτοδιοικήσεις.
Πρόταση 7: Για την περίοδο 2011-13 η διαχείριση τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ανατίθεται έκτακτα σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που αξιολογούν μέλη ΔΕΠ, διοικητικό προσωπικό και σπουδαστές με διεθνή κριτήρια. Πλεονάζον προσωπικό απομακρύνεται κατά την πρόταση 4. Από το 2013 τα ιδρύματα αυτονομούνται, με πλήρη δικαιοδοσία σε πρόσληψη προσωπικού, και καθορισμό αμοιβών, διδάκτρων και αριθμού εισακτέων.
Εκτιμάμε πως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6-7 θα διπλασιάσει την απόδοση στην εκπαίδευση, συμβάλλοντας 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης.
Απαιτείται τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα για να αλλάξει η πορεία της Ελλάδας
Ως αποτέλεσμα των κρατικών παρεμβάσεων, οι αγορές προϊόντων και υπηρεσιών είναι οι πλέον στρεβλωμένες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, με την αγορά εργασίας στην 5η χειρότερη θέση. Αποτέλεσμα είναι 20% ανεργία νέων, και ξένες επενδύσεις στο 1% του ΑΕΠ στην Ελλάδα έναντι του 4% στην Ε.Ε.-27. Εκτιμάμε ότι, εάν οι ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα φθάσουν στο επίπεδο της Ε.Ε.-27, ο ετήσιος ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης θα αυξηθεί κατά 0,5%.
Πρόταση 8: Νομοθετείται χρονοδιάγραμμα απελευθέρωσης μέχρι το 2015 όλων των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών και όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού αναλαμβάνει την επίβλεψη όλων των αγορών.
Πρόταση 9: Αναδιοργανώνεται το εθνικό πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Οι συμβάσεις ρυθμίζουν αμοιβές και όρους απασχόλησης και αποζημίωσης. Απεργιακές αποφάσεις σωματείων απαιτούν πλειοψηφία των μελών τους σε μυστικές ψηφοφορίες υπό δικαστική επίβλεψη.
Συντάξεις, χρέος, φόροι
Η έκλυτη σπατάλη στον δημόσιο τομέα και η αβεβαιότητα για το μέλλον κάνουν τους πιστωτές μας απρόθυμους να μας δανείσουν με επιτόκιο κάτω από 12%. Οι φορολογικές υπηρεσίες και η πολιτική τους ηγεσία απέτυχαν να συλλέξουν ή καταχράστηκαν ένα τέταρτο των νομίμων φόρων. Οι φόροι στα κέρδη και αποθεματικά είναι από τους υψηλότερους της Ε.Ε.-27.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ΟΟΣΑ χωρίς ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς (ΑΣΛ), ενώ οι συντάξεις είναι οι πλέον γενναιόδωρες: πληρώνουν 96% των μέσων αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 58 ετών και κοστίζουν 13,5% του ΑΕΠ. Αντιθέτως, στις χώρες του ΟΟΣΑ οι συντάξεις πληρώνουν κατά μέσον όρο 61% των αποδοχών, αρχίζουν από ηλικία 63 ετών και κοστίζουν 10% του ΑΕΠ.
Η διοίκηση των δημόσιων νοσοκομείων στελεχώνεται με πολιτικά κριτήρια και λειτουργεί ανεξέλεγκτα δημιουργώντας ελλείμματα που αγγίζουν το 2% του ΑΕΠ. Λείπει εκπαιδευμένο προσωπικό, ενώ γιατροί και νοσοκόμοι που αμείβονται ανεπαρκώς δωροδοκούνται από ασθενείς που επιθυμούν περίθαλψη ποιότητας. Αποτέλεσμα: οι Ελληνίδες ζουν τώρα δύο χρόνια λιγότερα από τις Ισπανίδες, ενώ ζούσαν το ίδιο το 1960.
Πρόταση 10: Η συνταξιοδότηση γίνεται σε ηλικία 63 ετών, κατά μέσον όρο με τις συντάξεις στο 65% των αποδοχών.
Εκτιμάμε ότι η πρόταση αυτή θα εξοικονομήσει στο κράτος περίπου 20 δισ. το 2015.
Πρόταση 11: Συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση οργανώνονται σε σύστημα εν μέρει βασιζόμενο σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, και οι αντίστοιχοι πόροι επενδύονται. Ορθά υπολογισμένος φόρος εξασφαλίζει αξιοπρεπή ελάχιστη σύνταξη γιά όλους.
Εκτιμάμε ότι σε μία δεκαετία, 5% του ΑΕΠ θα τοποθετηθεί σε ΑΣΛ, αυξάνοντας έτσι την εθνική αποταμίευση και πριμοδοτώντας κατα 0,8% την οικονομική μεγέθυνση. Η μεταβατική περίοδος είναι δύσκολη και απαιτεί έντεχνους χειρισμούς.
Πρόταση 12: Η μεγάλη φοροδιαφυγή τιμωρείται αυστηρά. Οι φορολογικές δηλώσεις εύπορων και ελεύθερων επαγγελματιών ελέγχονται ανώνυμα και διεκδικούμενες εκπτώσεις διασταυρώνονται.
Εκτιμάμε ότι περιορισμός της διαφυγής εμμέσων και αμέσων φόρων στο ήμισυ και αύξηση της συλλογής νομίμων φόρων αναλογούν στο 2,5% του ΑΕΠ.
Πρόταση 13: Τα δημόσια νοσοκομεία οργανώνονται ως αυτοτελή ιδρύματα και αποζημιώνονται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσω ενός συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης υγείας υπό την επίβλεψη του κράτους.
Για να φθάσει η Ελλάδα τουλάχιστον το μέσο επίπεδο της Ε.Ε. στις ξένες επενδύσεις, προτείνουμε δραστική μείωση των φόρων για άτομα και επιχειρήσεις με παράλληλη μέριμνα για τα οικονομικά αδύνατα στρώματα και συνταξιούχους.
Πρόταση 14: Ολοι οι άμεσοι φόροι στις επιχειρήσεις μειώνονται στο 10%, όπως στην Κύπρο. Οι κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μειώνονται βαθμιαία μέχρι το 2015 κατά το ένα τρίτο. Το φορολογικό σύστημα αναμορφώνεται, με τους φόρους εισοδήματος μειούμενους στο μισό, και συνδυάζεται με σύγχρονο ασφαλιστικό σύστημα που εγγυάται ελάχιστο εισόδημα για εργαζομένους και συνταξιούχους.
Συνολικά συμπεραίνουμε πως πάταξη της διαφθοράς, βελτίωση των υποδομών και της εκπαίδευσης, μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και αύξηση των αμέσων ξένων επενδύσεων ανυψώνουν τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά σχεδόν 4% πάνω από το 2-3% των προηγούμενων ετών. Εάν συνυπολογισθεί ο πληθωρισμός σε 2%, τότε το ονομαστικό εισόδημα μπορεί να αυξάνεται με ρυθμό 8-9%.
Αυτό αρκεί όχι μόνο για να εξαλείψει τους φόβους της διεθνούς οικονομικής κοινότητας, αλλά και να εκτοξεύσει την Ελλάδα του 2020 στο ζηλευτό βιοτικό επίπεδο της σημερινής Ολλανδίας. Απαιτείται όμως τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα σαν εκείνο που επέτρεψε στον Ελευθέριο Βενιζέλο να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας στις αρχές του εικοστού αιώνα.
26 Σεπτεμβρίου 2010.
Ποιος είναι ο κ. Πισσαρίδης
O Χριστόφορος Πισσαρίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1948. Είναι καθηγητής στο London School of Economics (LSE), καθώς και διευθυντής του ερευνητικού προγράμματος μακροοικονομικής του Centre for Economic Performance του LSE. Εχει διακριθεί για τις έρευνές του στους τομείς μακροοικονομικών της ανεργίας, θεωρίας και πολιτικής στην αγορά εργασίας, ενώ, πιο προσφάτως, έχει γράψει για την ανάπτυξη και τη διαρθρωτική αλλαγή. Το βιβλίο του «Equilibrium Unemployment Theory» και το από κοινού με τον Ντέιλ Μόρτενσεν άρθρο του «Job Creation and Job Destruction in the Theory of Unemployment», που δημοσιεύτηκε το 1994 στο περιοδικό «Review of Economic Studies», αποτελούν σημείο αναφοράς για τα οικονομικά της ανεργίας. Το 2005, έγινε ο πρώτος μη Αμερικανός οικονομολόγος που του απονεμήθηκε από κοινού με τον Ντέιλ Μόρτενσεν το διεθνές βραβείο Οικονομικών του Ινστιτούτου για τη Μελέτη της Εργασίας (ΙΖΑ) στην Οικονομία της Αγοράς Εργασίας. Εχει διατελέσει σύμβουλος για θέματα απασχόλησης στην Παγκόσμια Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Τράπεζα της Αγγλίας και στον ΟΟΣΑ.
* Νομπελίστας οικονομολόγος (2010) και καθηγητής στο LSE
** Καθηγητής Πανεπιστημίου Washington
*** Καθηγητής Πανεπιστημίου Tufts
ΠΗΓΗ:kathimerini.gr
Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011
Γιούνκερ:Η κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί
Για δραστικό περιορισμό της κυριαρχίας των Ελλήνων κάνει λόγο ο επικεφαλής της ευρωζώνης κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Focus», στην οποία προαναγγέλλει την αποστολή ειδημόνων της ευρωζώνης στη χώρα μας, ενώ διευκρινίζει πως «δεν πρέπει να προσβάλουμε τους Έλληνες, αλλά να τους βοηθήσουμε».
Όπως σημειώνει ο κ. Γιούνκερ, οι Έλληνες «δήλωσαν πρόθυμοι να δεχτούν εισαγωγή τεχνογνωσίας από την ευρωζώνη». Όλες οι περιοχές της ευρωζώνης θα αποστείλουν ειδικούς. Ο πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών του Λουξεμβούργου επισημαίνει ότι η Ελλάδα επί σειρά ετών ωφελήθηκε από το ευρώ. «Με δική της υπαιτιότητα ορισμένα πράγματα ξέφυγαν. Και τώρα που πρέπει να τα επαναφέρει με ενωμένες δυνάμεις σε τάξη, πρέπει οι Έλληνες να αντιληφθούν ότι απαιτείται μια συλλογική απάντηση», λέει ο κ. Γιούνκερ.
Αναφέρει επίσης ότι και το ελληνικό φορολογικό σύστημα δεν λειτουργεί «σε πλήρη έκταση». Επίσης, υποστηρίζει ότι «απαιτείται για το επικείμενο κύμα ιδιωτικοποιήσεων, για παράδειγμα, μία λύση κατά το πρότυπο της γερμανικής “Treuhand”». Σημειώνεται ότι η Treuhand ήταν η Αρχή καταπιστευτικής διαχείρισης που είχε διεκπεραιώσει την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων της πρώην DDR μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990.
«Το πακέτο μέτρων είναι η λύση για το πρόβλημα της Ελλάδας»
Ο επικεφαλής της ευρωζώνης δηλώνει πεπεισμένος ότι η νέα προσφορά βοήθειας προς την Ελλάδα θα επιτύχει. «Το πακέτο μέτρων, με το οποίο συμφώνησε η Ελλάδα, θα φέρει και τη λύση στο πρόβλημα της χώρας», λέει ο κ. Γιούνκερ στο «Focus».
Υπογραμμίζει επίσης ότι η χώρα χρειάζεται ενέσεις ανάπτυξης. «Σε αυτό πρέπει να συμβάλουν και επιχειρήσεις από άλλες χώρες της ευρωζώνης», τονίζει ο κ. Γιούνκερ. «Η Ε.Ε. θα πρέπει προσωρινά να παραιτηθεί από την υποχρέωση της Ελλάδας για συγχρηματοδότηση, θα πρέπει να δοθούν στην Ελλάδα τα μέσα για την οικονομική ανάπτυξη, χωρίς να απαιτείται η καταβολή του μεριδίου από την Αθήνα», τονίζει ο κ. Γιούνκερ.
Ως επικεφαλής της ευρωζώνης, ο κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ απαιτεί από τους Έλληνες «μέγιστη σταθερότητα» και από τους Ευρωπαίους «μέγιστη αλληλεγγύη». Τονίζει δε πως η ελληνική κρίση δημιουργήθηκε ως επί το πλείστον από την ίδια την Ελλάδα: «Μεταξύ 1999 και 2010 ο δανεισμός αυξήθηκε κατά 106,6%, αν και η οικονομία δεν αναπτύχθηκε κατά τον ίδιο βαθμό. Η πολιτική δανεισμού βρέθηκε εντελώς εκτός ελέγχου, αγνοώντας την παραγωγικότητα».
Παραδέχεται λάθη ο Άιχελ
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κ. Χανς Άιχελ παραδέχτηκε εν τω μεταξύ πως η Ευρώπη θα έπρεπε να έχει δώσει μεγαλύτερη προσοχή στο ελληνικό πρόγραμμα σταθερότητας. «Κάποτε εμείς θα έπρεπε να είχαμε αντιδράσει έντονα στην αχαλίνωτη πολιτική δαπανών της ελληνικής κυβέρνησης», δηλώνει ο πολιτικός του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας στο «Focus». «Εμείς, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης».
Ο κ. Άιχελ δικαιολόγησε τη δική του συμφωνία στην ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ: «Συμφώνησα στην ένταξη της Ελλάδας, διότι συμφωνούσαν η ΕΚΤ και η Κομισιόν στη δική τους έκθεση σύγκλισης για την είσοδο της Ελλάδας στη νομισματική ένωση». Όλοι οι υπουργοί Οικονομικών, καθώς και οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, αυτήν (ενν. την έκθεση σύγκλισης) ακολούθησαν.
Ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός απορρίπτει τα όσα είπε ο προκάτοχός του χριστιανοδημοκράτης κ. Τέο Βάιγκελ, ο οποίος είχε δηλώσει στο «Focus» πως «δεν θα είχα δεχτεί την Ελλάδα». Όπως σημειώνει ο κ. Χανς Άιχελ, «η Γερμανία συμφώνησε στην είσοδο της Ιταλίας στην ευρωζώνη επί υπουργίας Βάιγκελ, αν και η Ρώμη ξεκάθαρα δεν πληρούσε τα κριτήρια του Μάαστριχτ».
πηγή: www.ANT1online.gr
Όπως σημειώνει ο κ. Γιούνκερ, οι Έλληνες «δήλωσαν πρόθυμοι να δεχτούν εισαγωγή τεχνογνωσίας από την ευρωζώνη». Όλες οι περιοχές της ευρωζώνης θα αποστείλουν ειδικούς. Ο πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών του Λουξεμβούργου επισημαίνει ότι η Ελλάδα επί σειρά ετών ωφελήθηκε από το ευρώ. «Με δική της υπαιτιότητα ορισμένα πράγματα ξέφυγαν. Και τώρα που πρέπει να τα επαναφέρει με ενωμένες δυνάμεις σε τάξη, πρέπει οι Έλληνες να αντιληφθούν ότι απαιτείται μια συλλογική απάντηση», λέει ο κ. Γιούνκερ.
Αναφέρει επίσης ότι και το ελληνικό φορολογικό σύστημα δεν λειτουργεί «σε πλήρη έκταση». Επίσης, υποστηρίζει ότι «απαιτείται για το επικείμενο κύμα ιδιωτικοποιήσεων, για παράδειγμα, μία λύση κατά το πρότυπο της γερμανικής “Treuhand”». Σημειώνεται ότι η Treuhand ήταν η Αρχή καταπιστευτικής διαχείρισης που είχε διεκπεραιώσει την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων της πρώην DDR μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990.
«Το πακέτο μέτρων είναι η λύση για το πρόβλημα της Ελλάδας»
Ο επικεφαλής της ευρωζώνης δηλώνει πεπεισμένος ότι η νέα προσφορά βοήθειας προς την Ελλάδα θα επιτύχει. «Το πακέτο μέτρων, με το οποίο συμφώνησε η Ελλάδα, θα φέρει και τη λύση στο πρόβλημα της χώρας», λέει ο κ. Γιούνκερ στο «Focus».
Υπογραμμίζει επίσης ότι η χώρα χρειάζεται ενέσεις ανάπτυξης. «Σε αυτό πρέπει να συμβάλουν και επιχειρήσεις από άλλες χώρες της ευρωζώνης», τονίζει ο κ. Γιούνκερ. «Η Ε.Ε. θα πρέπει προσωρινά να παραιτηθεί από την υποχρέωση της Ελλάδας για συγχρηματοδότηση, θα πρέπει να δοθούν στην Ελλάδα τα μέσα για την οικονομική ανάπτυξη, χωρίς να απαιτείται η καταβολή του μεριδίου από την Αθήνα», τονίζει ο κ. Γιούνκερ.
Ως επικεφαλής της ευρωζώνης, ο κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ απαιτεί από τους Έλληνες «μέγιστη σταθερότητα» και από τους Ευρωπαίους «μέγιστη αλληλεγγύη». Τονίζει δε πως η ελληνική κρίση δημιουργήθηκε ως επί το πλείστον από την ίδια την Ελλάδα: «Μεταξύ 1999 και 2010 ο δανεισμός αυξήθηκε κατά 106,6%, αν και η οικονομία δεν αναπτύχθηκε κατά τον ίδιο βαθμό. Η πολιτική δανεισμού βρέθηκε εντελώς εκτός ελέγχου, αγνοώντας την παραγωγικότητα».
Παραδέχεται λάθη ο Άιχελ
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κ. Χανς Άιχελ παραδέχτηκε εν τω μεταξύ πως η Ευρώπη θα έπρεπε να έχει δώσει μεγαλύτερη προσοχή στο ελληνικό πρόγραμμα σταθερότητας. «Κάποτε εμείς θα έπρεπε να είχαμε αντιδράσει έντονα στην αχαλίνωτη πολιτική δαπανών της ελληνικής κυβέρνησης», δηλώνει ο πολιτικός του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας στο «Focus». «Εμείς, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης».
Ο κ. Άιχελ δικαιολόγησε τη δική του συμφωνία στην ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ: «Συμφώνησα στην ένταξη της Ελλάδας, διότι συμφωνούσαν η ΕΚΤ και η Κομισιόν στη δική τους έκθεση σύγκλισης για την είσοδο της Ελλάδας στη νομισματική ένωση». Όλοι οι υπουργοί Οικονομικών, καθώς και οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, αυτήν (ενν. την έκθεση σύγκλισης) ακολούθησαν.
Ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός απορρίπτει τα όσα είπε ο προκάτοχός του χριστιανοδημοκράτης κ. Τέο Βάιγκελ, ο οποίος είχε δηλώσει στο «Focus» πως «δεν θα είχα δεχτεί την Ελλάδα». Όπως σημειώνει ο κ. Χανς Άιχελ, «η Γερμανία συμφώνησε στην είσοδο της Ιταλίας στην ευρωζώνη επί υπουργίας Βάιγκελ, αν και η Ρώμη ξεκάθαρα δεν πληρούσε τα κριτήρια του Μάαστριχτ».
πηγή: www.ANT1online.gr
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)