Πέρυσι τέτοιον καιρό, κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου έδωσε μία διάλεξη ενώπιον κοινού «επίλεκτων ολίγων», σε οικονομικό πανεπιστήμιο της βρετανικής πρωτεύουσας.
Μετά τη διάλεξη, διοργανώθηκε κατόπιν πρόσκλησης του οικοδεσπότη καθηγητή δείπνο για ένα ακόμη πιο «επίλεκτο» κοινό, όπου ο Έλληνας υπουργός έδωσε ακόμη μία διάλεξη, συντομότερη αυτήν τη φορά, και στη συνέχεια είχε την ευκαιρία να απαντήσει σε ερωτήσεις.
Μεταξύ των ερωτήσεων, ευλόγως, υπήρξαν και ορισμένες που αφορούσαν στην προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς η Ελλάδα είχε ήδη διανύσει το πρώτο εξάμηνο του μνημονίου, στις μεταρρυθμίσεις, καθώς και στο ενδεχόμενο αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου.
Υπήρχαν δε και εξειδικευμένα ερωτήματα, όπως για παράδειγμα γιατί το ελληνικό δημόσιο δεν εκποιεί σύγχρονα κτίρια που διαθέτει, όπως αυτό που στεγάζει το υπουργείο Ανάπτυξης, επί της Λεωφόρου Μεσογείων, στην προσπάθειά του να εξεύρει πολύτιμη ρευστότητα.
Η απάντηση του -ακόμη εν ενεργεία- υπουργού ήταν σαφής και ιδιαίτερα ενδεικτική ορισμένων εκ των προβλημάτων με τα οποία είναι αντιμέτωπη η χώρα μας.
«Είναι αυθαίρετο», είπε προς το άναυδο κοινό του, σπεύδοντας να διευκρινίσει ότι «ο τελευταίος όροφος, ήτοι το ρετιρέ του κτιρίου, έχει κατασκευαστεί πέραν των προβλέψεων της οικοδομικής άδειας».
«Πώς να το πουλήσουμε, άρα;», αναρωτήθηκε, στην προσπάθειά του να εξηγήσει με το παράδειγμα αυτό τον απίθανο λαβύρινθο αδιαφάνειας, γραφειοκρατίας και αναποτελεσματικότητας που χαρακτηρίζει σήμερα τη διαχείριση της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου.
Μιας περιουσίας το ακριβές μέγεθος της οποίας είναι ακόμη άγνωστο και σημαντικό τμήμα της εμπλέκεται σε ιστορίες όπως αυτή του «αυθαίρετου ρετιρέ» της Λεωφόρου Μεσογείων.
Χαρακτηριστικότερη όλων, ενδεχομένως, η περίπτωση της έκτασης του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό, εκτιμώμενης αξίας περί τα 7 δισ. ευρώ, μέρος της οποίας παραμένει δέσμιο δικαστικής διαμάχης, αλλά και παλαιότερων συμβολαίων χρήσης καθώς και άλλων απίθανων υποθέσεων, που δεσμεύουν όμως πρακτικά το σύνολο της πολυδιαφημισμένης έκτασης.
Σύμφωνα με προ διετίας μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ, από το σύνολο της καταγεγραμμένης ακίνητης περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, συνολικής αξίας -τότε- 272,9 δισ. ευρώ, ποσοστό μόνον 13,47% ή 36,7 δισ. ευρώ είναι απαλλαγμένο από προβλήματα του είδους αυτού και μπορεί να αξιοποιηθεί ή να εκποιηθεί.
Ένα δυνητικό ποσό, το οποίο προφανώς σήμερα είναι σημαντικά χαμηλότερο, δεδομένου του τέλματος στο οποίο έχει περιέλθει η ελληνική κτηματική αγορά, όπως και συνολικά η οικονομία της χώρας.
Πώς όμως είναι δυνατόν να αντιστραφεί αυτός ο φαύλος υφεσιακός κύκλος;
Η απάντηση ήρθε και πάλι από τα χείλη του ίδιου υπουργού: κτηματολόγιο και ριζική αναμόρφωση των πολεοδομικών κανόνων.
Δίχως «να κομίζει γλαύκας», ο συγκεκριμένος άνθρωπος απάντησε με τον πλέον λιτό τρόπο σε ένα από τα κυριότερα προβλήματα -της προ ειδικού τέλους ακινήτων περιόδου- για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Θα μπορούσε να αναφερθεί στο σαθρό και αδιαφανές φορολογικό καθεστώς, στην πολυνομία, στη γραφειοκρατία, ή ακόμη στις δυσκολίες εγκατάστασης ξένων επιχειρήσεων στη χώρα μας, και θα είχε ασφαλώς δίκιο.
Σε μια εποχή, όμως, όπου η κύρια τάση αφορά στην αποεπένδυση και στην ύφεση, έκρινε προφανώς σκόπιμο να αναφερθεί στα στοιχειώδη.
«Αν δεν ξέρεις τι σου ανήκει, πώς να το πουλήσεις;», προφανώς σκέφθηκε…
Αν δεν το πουλήσεις, όμως, πώς θα δοθεί η ευκαιρία είτε μείωσης του χρέους, είτε πραγματοποίησης επενδύσεων και συνεπακόλουθα δημιουργίας θέσεων εργασίας;
Εδώ που φθάσαμε από κάπου πρέπει να... αρχίσεις…
Καλές και χρήσιμες οι «ειδικές ζώνες επιχειρηματικότητας» που θα λειτουργούν υπό ειδικό φορολογικό καθεστώς, συμπαθέστατη η επέκταση του fast track σε έναν ευρύτερο αριθμό επιχειρήσεων ή ακόμη και η ίδρυση εταιριών μόνον με ένα ευρώ, όπως εξαγγέλθηκε πρόσφατα, ή βεβαίως και η ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος.
Όμως, αν δεν ξεκινήσεις από τα θεμέλια, δεν μπορείς να χτίσεις ανάπτυξη για σαράντα χρόνια, αξιοποιώντας την περιουσία σου και προσφέροντας απασχόληση σε ολόκληρη την οικονομία, από τον κατασκευαστικό κλάδο έως την τουριστική, ή οποιαδήποτε άλλη, βιομηχανία της χώρας.
Βέβαια, όταν οι κάτοικοι της χώρας αυτής απομυζώνται μέσω της υπερφορολόγησης και η αξία των ακινήτων καταβαραθρώνεται εξαιτίας της ύφεσης και των «χαρατσιών», τι νόημα έχει μια τέτοια συζήτηση;
Όμως είπαμε. Από κάπου πρέπει να αρχίσεις, υπό τον όρο βέβαια ότι θα μας το επιτρέψει, με την τζίφρα του, ο φίλτατος Αντώνης…
ΠΗΓΗ:Εuro2day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου