Οι ναυλομεσιτικοί οίκοι που καταγράφουν τις τιμές δεν προλαβαίνουν κάθε εβδομάδα να τις διορθώνουν με χαμηλότερες. Την ίδια ώρα τα τουρκικά ναυπηγεία λειτουργούν με υποδιπλάσιο κόστος από τα ελληνικά, φέρνοντας τον ανταγωνισμό «στην πόρτα μας».
Κόστος και συνδικάτα
Είναι χαρακτηριστικό πως στην Ελλάδα το κόστος εργασίας ανέρχεται στα 4 με 5 ευρώ ανά κιλό δουλεμένης λαμαρίνας, τη στιγμή που στην Τουρκία δουλεύουν με μόλις 2 δολάρια ανά κιλό. Και παρά το γεγονός ότι ακόμα και σε αυτά τα επίπεδα εξακολουθεί να υπάρχει κάποια ζήτηση για ελληνικά χέρια εξαιτίας της υψηλής τεχνογνωσίας και ποιοτικής δουλειάς που μπορούν να κάνουν, οι συνεχείς απεργίες που τα συνδικάτα επιβάλλουν (με την απαίτησή τους να ελέγχουν αυτά τις λίστες για το ποιοι θα δουλέψουν σε ποσοστό έως και 30% του απαραίτητου προσωπικού) καθιστούν αβέβαιους τους χρόνους ολοκλήρωσης των εργασιών.
Σε μια βιομηχανία μάλιστα, στην οποία κάθε 24ωρο που περνά ένα πλοίο εκτός αγοράς σημαίνει χιλιάδες δολάρια σε διαφυγόντα έσοδα. Το ζήτημα έρχεται δυναμικά στο προσκήνιο καθώς τις τελευταίες εβδομάδες διαπιστώνεται συνεχής ολίσθηση των τιμολογίων στην διεθνή αγορά, ενώ στην Ελλάδα οι ναυπηγικές επιχειρήσεις κλυδωνίζονται και η ανεργία στον κλάδο αγγίζει δυσθεώρητα επίπεδα.
Επιδοτήσεις
Πέραν του προβλήματος των απεργιών, το ζήτημα του ανταγωνισμού από την Ανατολή πλήττει και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι η Ευρωπαϊκή Ένωση στα τέλη του 2011 αποφάσισε παράταση στο καθεστώς επιδοτήσεων στα ευρωπαϊκά ναυπηγεία. Η Ε.Ε. ενέκρινε τους νέους αναθεωρημένους κανόνες για την αξιολόγηση των κρατικών ενισχύσεων στη ναυπηγική βιομηχανία της επιτρέποντας την έως και κατά 10% επιδότηση στα κόστη ναυπήγησης πλοίων τα οποία θα χρησιμοποιούν νέες τεχνολογίες και θα φέρνουν καινοτόμα δεδομένα.
Πολλές από τις εργασίες στα ελληνικά ναυπηγεία εν γένει μπορούν να υπαχθούν στο σχετικό καθεστώς. Όμως ακόμα εκκρεμούν οι απαραίτητες ενέργειες από πλευρά της ελληνικής Πολιτείας οι οποίες θα επιτρέψουν την υπαγωγή των ελληνικών επιχειρήσεων -που έχουν από την πλευρά τους και αυτές προετοιμαστεί- στο ευνοϊκό καθεστώς. Η Τουρκία σε όλα αυτά που δρομολογηθήκαν στην Ευρώπη για να σωθούν θέσεις εργασίας απάντησε άμεσα, καταργώντας τους φόρους σε όσους αποφασίζουν να χτίσουν πλοία στις γιάρδες της.
Τι κάνει το υφυπουργείο ναυτιλίας
Σε συνάντηση που είχε με τον υφυπουργό ναυτιλίας Άδωνη Γεωργιάδη ο νέος πρόεδρος της Ένωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά, Θανάσης Πυρινής, το ζήτημα τέθηκε με τρόπο ξεκάθαρο. Όπως και αυτά της «φύλαξης εισόδων και του χώρου, γενικότερα, της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης» αλλά και της «προστασίας των επιχειρήσεων και των εργαζομένων για την αδιάλειπτη εκτέλεση της επισκευής του πλοίου». Με απλά λόγια, ζητήθηκε να εφαρμοσθούν επιτέλους οι νόμοι του κράτους και να μην συνεχιστεί το καθεστώς του «κράτος εν κράτει» που έχει επιβάλει ο στείρος συνδικαλισμός των συνδικάτων εδώ και δεκαετίες.
Κράτος εν κράτει
«Το καμπανάκι του κινδύνου έχει σπάσει εδώ και χρόνια» δηλώνει επιχειρηματίας που ενεπλάκη στην βιομηχανία πριν από χρόνια και έφυγε επειδή όπως αναφέρει «η κατάσταση είναι εκτός λογικής και ελέγχου». Μιλώντας στο Capital.gr υπογραμμίζει πως τα συνδικάτα έχουν επιβάλει το νόμο τους τόσο σε πελάτες και ναυπηγεία όσο και στους εργαζόμενους. «Διαλέγουν αυτά ποιους θα στείλουν για δουλειά και ποιους όχι, ανάλογα με το αν τα στηρίζουν ή όχι, και επιπλέον αξιώνουν να πηγαίνουν, όσοι δουλεύουν, αργότερα εάν τα ναυπηγεία κρίνονται ως απομακρυσμένα και να φεύγουν νωρίτερα και παράλληλα να ζητούν υπερωρίες».
«Για το κλεισμένο, όχι κλειστό, αυτό επάγγελμα, γιατί δεν ακούγεται τίποτα» διερωτάται ο ίδιος παράγοντας, προσθέτοντας πως οι Έλληνες και οι ξένοι που θέλουν να φέρουν τα πλοία τους εδώ είναι εκατοντάδες. Κάτι που σημαίνει χιλιάδες θέσεις εργασίας. Την ίδια ώρα η ΓΣΕΕ αρνείται να δει την πραγματικότητα. Όμως η κυβέρνηση δεν έχει καν αρμόδιο υπουργείο και όποιος επιχειρεί να μιλήσει για ανάγκη αλλαγής των δεδομένων «πυροβολείται» πάραυτα από μία εκ των ισχυρότερων οργανώσεων στην Ευρώπη.
Κλυδωνιζόμενες επιχειρήσεις
Το θέατρο του παραλόγου όμως φτάνει στο τέλος του. Οι κρατικές επιδοτήσεις έχουν μπλοκάρει την δυνατότητα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά από το πολιτικό έργο (δικαιούνται μόνο αμυντικά συμβόλαια) και η εκκρεμότητα αυτή με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή εμποδίζει την πρόοδο σε επενδύσεις που έχουν επιχειρήσει να κάνουν ξένοι ή Έλληνες επενδυτές. Και εδώ δηλαδή το κράτος είχε εξαναγκάσει τον ιδιωτικό τομέα σε προμηθευτή του. Τα ναυπηγεία Ελευσίνας, θυγατρική της Νεώριο, έχουν μπει σε καθεστώς χρεοκοπίας και στις αρχές Φεβρουαρίου εκδικάζεται η αίτηση παράτασης της διαδικασίας διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές, που έχουν ζητήσει. Σε όλα τα ναυπηγεία της χώρας, από την Αυλίδα έως την Σαλαμίνα και την Θεσσαλονίκη η κατάσταση είναι η ίδια: ανεργία, προβληματικές οι δοκιμαζόμενες επιχειρήσεις και απαξιωμένες περιοχές.
Η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία ψυχορραγεί μαζί με την ελληνική οικονομία και κάθε παραγωγική δραστηριότητα. Στην περίπτωση των ναυπηγείων όμως δεν ευθύνονται τα μεγάλα χρέη του κράτους, αλλά η ατολμία των κυβερνώντων να συγκρουστούν με νοσηρές καταστάσεις. Ασφαλώς, η δουλειά στα ναυπηγεία είναι από τις πιο δύσκολες, επίπονες και επικίνδυνες στον κόσμο. Ας αφήσουν όμως επιτέλους όσους θέλουν να την κάνουν, να την κάνουν. Δυστυχώς η διεθνής πραγματικότητα δείχνει πλέον τα «δόντια» και στα πιο ισχυρά συνδικάτα. Το ερώτημα δεν είναι αν θα δουλεύουν οι εργαζόμενοι φτηνά ή ακριβά. Το ερώτημα είναι αν θα υπάρχουν ναυπηγεία στη χώρα ή όχι...
ΠΗΓΗ: capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου